Η δεκαετία του 1990 μας χάρισε μερικά από τα καλύτερα supercars όλων των εποχών και ας θυμηθούμε 17 από αυτά και στα σχόλια περιμένω από εσένα τα υπόλοιπα.1Aston Martin V8 Vantage LM
Στην έκθεση της Γενεύης το 1999, μαζί με την Lamborghini Diablo GT, παρουσιάστηκε το +1 αυτής της λίστας. Aston Martin V8 Vantage Le Mans. Μία περίεργη μίξη sports car και muscle car που έχει ως αποτέλεσμα ένα Αγγλικό supercar. Μπορεί να διαφωνείς με τον χαρακτηρισμό αλλά πώς αλλιώς να χαρακτηρίσω ένα αυτοκίνητο που εν έτη 1999, κινείται από έναν 5.3 λίτρων V8 και δύο Roots superchargers;2Πώς αλλιώς να χαρακτηρίσω ένα αυτοκίνητο με ζάντες μαγνησίου, 6-πίστονα φρένα εμπρός, 4-πίστονα πίσω και cult εμφάνιση; Ένα αυτοκίνητο που χάρη στα 600 άλογα και τα 820 Nm ροπής έκανε το 0-100 σε 3.95 δευτερόλεπτα και είχε τελική 322 km/h σύμφωνα με την Aston Martin… Αν δεν συμφωνείς με τον χαρακτηρισμό, δεν πειράζει… ούτως ή άλλως, εκμεταλλεύομαι το +1 μου που δεν περιορίζεται από τον ορισμό “supercar”. Πάντως ήταν κτήνος – και πολύ ιδιότροπη στην οδήγηση όπως μπορείς να φανταστείς!3Bugatti EB110
Άστο στους Ιταλούς να σου παρουσιάσουν ένα αυτοκίνητο με ανθρακονημάτινο chassis και 3,5 λίτρων V12 κινητήρα με 5 βαλβίδες ανά κύλινδρο και 4 turbos που συνδυάζεται με 6-τάχυτο κιβώτιο ταχυτήτων και σύστημα τετρακίνησης. Αυτό ακριβώς έκανε ο Romano Artioli που αναβίωσε την Bugatti και ακριβώς 110 χρόνια μετά την γέννηση του Ettore Bugatti, στις 15 Σεπτεμβρίου του 1991, παρουσίασε την EB110!4Κάποια χρόνια μετά, βλέπω ζωντανά την πρώτη EB110 της ζωής μου, στο San Marino… 13 χρονών ήμουν… Ακόμα δεν θα ξεχάσω εκείνη την ηλιόλουστη ημέρα. Για την ιστορία, το 1992, η Bugatti παρουσίασε την EB110 SS.5Cizeta V16T
Φαντάσου να θέλεις να δημιουργήσεις το απόλυτο supercar, με τους ανταγωνιστές να φορούν V12 κινητήρα. Τι κάνεις εσύ, ειδικά αν δεν σε λένε Ferrari ή Lamborghini. Μα φυσικά τοποθετείς έναν V16 κινητήρα. Αυτό έκανε η Cizeta το 1991 όταν και έβγαλε στην αγορά το V16T. Σχεδιασμένο από τον “μεγάλο” Marcello Gandini και κατασκευασμένο από πρώην μηχανικούς της Lamborghini, το ιδιόρρυθμο supercar είχε σασί κατασκευασμένο από φύλλα αλουμινίου με κυψέλες από το ίδιο υλικό ενδιάμεσα.
Για το αμάξωμα επίσης χρησιμοποιήθηκε αλουμίνιο με εξαίρεση την οροφή που ήταν ατσάλινη για ασφάλεια. Οι αναρτήσεις ήταν τόσο εμπρός όσο και πίσω διπλά ψαλίδια, τα τεράστια φρένα ήταν της Brembo και τα ελαστικά, τα μεγαλύτερα που είχε στον κατάλογό της η Pirelli, 245/40/17 εμπρός και 335/35/17 πίσω.6Όμως την παράσταση έκλεβε με χαρακτηριστική άνεση ο κινητήρας. Και αυτό γιατί όπως υποδηλώνει και το όνομα του αυτοκινήτου ήταν ένας V16, έξι λίτρων που απέδιδε 540 άλογα στις 8.000 σ.α.λ. και 540Nm ροπής στις 6.000 σ.α.λ. Ο κινητήρας ήταν η ένωση δύο V8 της Lamborghini Urraco με περιεχόμενη γωνία 90 μοιρών. Ακόμα πιο εντυπωσιακό ήταν το γεγονός ότι ήταν τοποθετημένος εγκάρσια στο κέντρο το αυτοκινήτου, πίσω από την καμπίνα των επιβατών και μπροστά από τον πίσω άξονα. Πως τον χώρεσαν!; Χάρη σε αυτόν, το V16T έπιανε τα 100 χλμ/ώρα από στάση σε μόλις 4 δευτερόλεπτα και συνέχιζε μέχρι τα 330 χλμ/ώρα περίπου που ήταν η τελική του.
Όμως δεν αρκούσαν αυτά για να δικαιολογήσουν την τεράστια τιμή του -600.000 δολάρια-. Το εσωτερικό ήταν υπερπολυτελές, με δέρμα να καλύπτει σχεδόν τα πάντα ενώ πρόσφερε και όλες τις απαραίτητες ανέσεις με air condition, high-end ηχοσύστημα και άπλετους χώρους. Δυστυχώς μόνο 8 άτομα πείστηκαν από το V16T και την παραξενιά του, με τα τρία αυτοκίνητα να ήταν roadster.7Dodge Viper
1991. Το έτος που θεωρείται από πολλούς το τέλος του Ψυχρού Πολέμου. Δύο χρόνια μετά το ντεμπούτο του concept, η άτυπη αναβίωση της Cobra, η οχχιά παρουσιάζεται στο κοινό! Συγκεκριμένα, τον Νοέμβριο του 1991, με την Viper να ήταν ιδιαίτερη περίπτωση αυτοκινήτου.8Σχεδιαστικά, ήταν απλή. Το μακρύ καπό, οι κοντοί πρόβολοι, οι περίεργες τριάκτινες ζάντες –ίσως η μοναδική φορά που τέτοιες ζάντες ήταν cool-, οι απολήξεις της εξάτμισης που κατέληγαν εμπρός από τους πίσω τροχούς και το σπαρτιατικό εσωτερικό δεν ήταν αρκετά για να προσελκύσουν τους πελάτες. Αυτό που ήταν αρκετό –κάτι παραπάνω από αρκετό θα έλεγα- είναι ο κτηνώδης V10 των 8 λίτρων που κρυβόταν κάτω από το μακρύ καπό. Ένας κινητήρας σχεδιασμού Lamborghini που απέδιδε 400 άλογα και 630 Nm ροπής! Με το βάρος να μην ξεπερνά τα 1.490 κιλά και το αυτοκίνητο να μην διαθέτει κανενός είδους ηλεκτρονικό βοήθημα, η εμπειρία οδήγησης της Viper ήταν… συναρπαστική.9Ferrari F50
Όποιο αυτοκίνητο και αν βρισκόταν στη θέση της F50 θα είχε δύσκολο έργο. Πώς να διαδεχθείς την απίστευτη F40; Η Ferrari παρουσίαζε το τελευταίο αυτοκίνητο παραγωγής που κινούνταν από κινητήρα F1. Κυριολεκτικά. Ο 4,7 λίτρων, ατμοσφαιρικός V12 προερχόταν από τον 3.5 λίτρων V12 της αγωνιστικής Ferrari 641 του 1989.10Επίσης, ήταν δομικό μέρος του πλαισίου… ακριβώς όπως στην F1. Σχεδιαστικά, η F50 δεν έχει την απλή, ωμή ομορφιά της F40 αλλά άσχημη δεν τη λες. Άσε που ήταν και cabrio λόγω του αφαιρούμενου hard top. Έχει σημασία; Καμία, απλά το αναφέρω.11Στην τελική, η F50 ήταν διαφορετική από την F40. Ίσως παρουσιάστηκε σε λάθος εποχή. Ίσως να έφταιγε ο σχεδιασμός του Pininfarina. Ίσως το internet να μας έχει καταστρέψει. Πάντως εγώ την γουστάρω περισσότερο από την Enzo. Όχι περισσότερο από την F40, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι είναι κακή.12Jaguar XJ220
Η Jaguar είδε τις Ferrari F40 και Porsche 959 της δεκαετίας του ’80 και απαλλαγμένη από την κυβερνητική επιτήρηση, αποφάσισε να λανσάρει ένα “halo car” που θα μπορούσε να σταθεί μαζί με τους καλύτερους. Όμως το αυτοκίνητο που αρχικά προγραμμάτιζαν ήταν διαφορετικό από το αυτοκίνητο που κατέληξε στα χέρια των πελατών. Μία μικρηηηηη διαφορά. Αντί για τον ατμοσφαιρικό V12 που οραματίζονταν στην Jaguar, έναν ατμοσφαιρικό V12 που βλέπεις στην αφίσα παρακάτω, η XJ220 παραγωγής κινούνταν από έναν twin-turbo V6 με χωρητικότητα 3,5 λίτρων που απέδιδε 550 άλογα και 644 Nm.13Ακόμη δεν έχει γίνει σαφής ο λόγος γι’ αυτή την αλλαγή. Η μία εκδοχή είναι ότι επιλέχθηκε ο υπερτροφοδοτούμενος V6 επειδή ο V12 δεν πληρούσε τις προδιαγραφές εκπομπών ρύπων. Ωστόσο υπάρχει και η εκδοχή που παρουσίασε ο Mike Moreton, project manager του XJ220 στο βιβλίο του “Jaguar XJ220: The Inside Story”. Ο Moreton λέει ότι η Jaguar επέλεξε τον V6 έπειτα από συνάντηση με τους μηχανικούς της Bridgestone που εξήγησαν ότι δεν υπάρχει ελαστικό που θα αντέξει ένα τόσο βαρύ αυτοκίνητο σε ταχύτητες της τάξης των 350+ χλμ/ώρα. Όπως και να έχει, παρά το εξωφρενικό turbo-lag, ο twin-turbo V6 ήταν αρκετός για να κάνει την XJ220 το ταχύτερο αυτοκίνητο του κόσμου. Για λίγο τουλάχιστον.14Jaguar XJR-15
Εκτός από την XJ220 η Jaguar την δεκαετία του 1990 δημιούργησε και την XJR-15 που έρχεται από μία εποχή που η Jaguar μεσουρανούσε στους αγώνες αντοχής. Η ιδέα για το αυτοκίνητο ήταν του Tom Walkinshaw, και ο σχεδιασμός της έγινε από το χέρι του Peter Stephens που αργότερα σχεδίασε και την McLaren F1.
Η XJR-15 βασιζόταν στο ίδιο monocoque που χρησιμοποιούσε η αγωνιστική XJR-9, και η δουλειά του Stevens ήταν να μετατρέψει τον αγωνιστικό της Jaguar σε έκδοση δρόμου. Η καμπίνα ήταν ελαφρώς πιο μεγάλη και η οροφή ήταν λίγο πιο ψηλά τοποθετημένη, ώστε να υπάρχει λίγο περισσότερος χώρος για τα κεφάλια των επιβατών, ενώ υπάρχουν δερμάτινες επενδύσεις και σύστημα κλιματισμού.15Με λίγα λόγια, πρόκειται για ένα καθαρόαιμο αγωνιστικό δρόμου, με την θέση οδήγησης να διατηρεί την διαμόρφωση του αγωνιστικού. Στο κέντρο του αυτοκινήτου, βρίσκεται ένας ατμοσφαιρικός V12 με χωρητικότητα 6,0 λίτρων που απέδιδε 450 άλογα με 570 Nm ροπής. Αυτός συνδυάζεται με ένα synchro 5-τάχυτο κιβώτιο ταχυτήτων, και ήταν κάτι παραπάνω από αρκετά για την XJR-15 που ζύγιζε μόλις 1.050 κιλά, ώστε να κάνει τα 0-100 χλμ/ώρα σε λιγότερο από 4 δευτερόλεπτα, έχοντας τελική ταχύτητα 307 χλμ/ώρα.
H Jaguar Sport, που ήταν ιδιοκτησία των Jaguar και TWR, κατασκεύασε μόλις 53 αυτοκίνητα από το 1990 μέχρι το 1992, ενώ μόνο τα 27 ήταν για χρήση στον δρόμο.16Lamborghini Diablo GT
Αν βρισκόταν κάποια petrolhead νεράιδα και με ρωτούσε ποια Lamborghini θα ήθελα να μου χαρίσει, η απάντηση που θα ακολουθούσε θα ήταν χωρίς σκέψη, μία: Diablo GT. Ο 6,0-λιτρος V12 αποδίδει στην Diablo GT 575 άλογα στις 7.300 σ.α.λ. και 630 Nm ροπής στις 5.500 σ.α.λ.
Η ισχύς περνά στον δρόμο από τους πίσω, τεράστιους τροχούς αφού πρώτα έχει περάσει από το 5-τάχυτο, μηχανικό κιβώτιο και το διαφορικό περιορισμένης ολίσθησης ενώ το βάρος που πρέπει να κινήσει, δεν ξεπερνά τα 1.460 κιλά.17Όσο για το bodykit. Με την μεγάλη πίσω αεροτομή, την εισαγωγή αέρα στην οροφή, τους NACA αεραγωγούς και τις 18άρες OZ με το χρωμιωμένο χείλος, ακροβατεί με χάρη ανάμεσα στο καγκούρικο κιτς και το “αγωνιάρικο”, άγριο.18Lister Storm
Η Lister, ξεκίνησε ως George Lister and Sons πίσω στο μακρινό 1954 αλλά πήρε τη μορφή με την οποία έγινε γνωστή το 1986 οπότε και μετονομάστηκε σε Lister Cars Ltd. Στην αρχή η κύρια ασχολία της Lister Cars ήταν η βελτίωση Jaguars και ιδιαίτερα των XJS. Βλέπετε ήδη από το 1983, η Jaguar είχε εμπιστευτεί τη Lister να αναπτύξει την αγωνιστική έκδοση του V12 των 5,3 λίτρων που βασιζόταν στον κινητήρα που χρησιμοποιούνταν στην XJS και η Lister δεν την απογοήτευσε.
Όμως η Lister δεν αρκέστηκε στο να είναι απλά ένας βελτιωτής Jaguar και το 1991, πάρθηκε η απόφαση να κάνει το δικό της αμάξι. Το αμάξι, που ονομάστηκε Storm ολοκληρώθηκε το 1993 και για την εποχή του ήταν το κάτι άλλο! Σε αντίθεση με πολλούς που έκαναν το ίδιο πράγμα, ο Laurence Pearce δεν ακολούθησε την πεπατημένη, να κάνει ένα αγωνιστικό για τον δρόμο. Έτσι το Storm ήταν ένα τετραθέσιο κουπέ, με τον κινητήρα τοποθετημένο εμπρός και τεχνολογία που ζήλευαν πολλοί στην εποχή του.19Πρώτα απ’ όλα, το chassis, τύπου monocoque ήταν κατασκευασμένο από ελαφρύ αλουμίνιο. Η οροφή ήταν από carbon, οι προφυλακτήρες από ένα μείγμα carbon-kevlar και όλα τα υπόλοιπα panels από αλουμίνιο. Και αν η εμφάνιση αντικειμενικά δεν είναι και το πιο δυνατό του σημείο, όλα τα υπόλοιπα ήταν σε κορυφαίο επίπεδο. Η ανάρτηση ήταν σχεδιασμένη για μέγιστη διαδρομή αλλά ελάχιστες κλίσεις, πράγμα καθόλου εύκολο.
Τα φρένα έκαναν την δουλειά τους άνετα. Η κατανομή βάρους ήταν στο ιδανικό 50:50 και αεροδυναμικά ήταν ικανότατο καθώς με το επίπεδο πάτωμα και τα venturi tunnels στα πλαϊνά, παρήγαγε αρκετή downforce και ήταν από τα πρώτα ground effects αυτοκίνητα δρόμου. Όμως το highlight ήταν αναμφίβολα ο κινητήρας του. Ο V12 της Jaguar είχε υπερκυβιστεί στα 7 λίτρα και με την βοήθεια δύο υπερσυμπιεστών παρήγαγε 600 άλογα και 790Nm ροπής! Όλη αυτή η δύναμη αρκούσε για να κάνει το Storm το γρηγορότερο τετραθέσιο της εποχής του –και όχι μόνο αφού κρατούσε τον τίτλο μέχρι και το 2006- αφήνοντας πίσω του με διαφορά την Ferrari 456GT, αφού έφτανε τα 100 χλμ/ώρα από στάση σε μόλις 4sec και συνέχιζε μέχρι και τα 320 χλμ/ώρα
Το πραγματικά ενδιαφέρον είναι ότι μπορούσε να τα κάνει όλα αυτά χωρίς να στερεί από τους επιβάτες του πολυτέλειες όπως δερμάτινο σαλόνι, air condition, ηχοσύστημα, ηλεκτρικά καθίσματα, άφθονους χώρους για 4 άτομα και τις αποσκευές τους και –σχετικά- άνετα ανάρτηση. Γιατί δεν πέτυχε; Πρώτα απ’ όλα, δες το! Έπειτα, το Storm κόστιζε 220.000 λίρες και δεν συνοδευόταν από κάποιο pedigree ή prestige. Όπως και να έχει, η Lister έφτιαξε τέσσερα Storm από τα οποία επέζησαν τα 3 που λόγω σπανιότητας κοστολογούνται κοντά στο μισό εκατομμύριο.20Lotus Esprit V8
Η Lotus Esprit κυκλοφορούσε από το 1976 αλλά εγώ θα μείνω στην Esprit του 1996. Εκείνη είχα δει σε εξώφυλλο περιοδικού και εκείνη μου έμεινε χαραγμένη στη μνήμη με τα pop-up φώτα, τις όμορφες καμπύλες, την μεγάλη αεροτομή και φυσικά, τον twin-turbo flatplane V8 της Lotus να αντικαθιστά τον υπερτροφοδοτούμενο τετρακύλινδρο και να ανεβάζει κατηγορία την Esprit στα μάτια μου.21Ο κινητήρας, απέδιδε 350 άλογα και εκτόξευε την Αγγλίδα στα 100 χλμ/ώρα σε μόλις 4,9 δευτερόλεπτα με την τελική να είναι 282 km/h. Αυτά είναι νούμερα επιπέδου Ferrari 360 Modena αλλά στη μισή περίπου τιμή. Φυσικά, η Esprit ήταν παραμοιωδώς αναξιόπιστη αν και αυτό δεν φάνηκε σε κανένα σημείο όταν ο James May την πήγε παντού στο special επεισόδιο του Top Gear στη Παταγονία.22McLaren F1
Το αυτοκίνητο που σχεδιάστηκε χωρίς περιορισμούς. Χωρίς να υπολογίζεται το κόστος. Η McLaren F1 ήταν το πρώτο αυτοκίνητο δρόμου με ανθρακονημάτινο chassis. Οι ζάντες ήταν κατασκευασμένες από κράμα μαγνησίου. Για το υποπλαίσιο χρησιμοποιήθηκε τιτάνιο. Από το ίδιο, ελαφρύ υλικό κατασκευάστηκαν τα πεντάλ ενώ ακόμα και οι βελόνες στον ούτως ή άλλως χειροποίητο πίνακα οργάνων κατασκευάστηκαν ξεχωριστά. Στο πίσω μέρος, ο ατμοσφαιρικός V12 των 6.1 λίτρων, απέδιδε πάνω από 620 άλογα ενώ για την μόνωση του engine bay, επιλέχθηκε ο χρυσός! Είπαμε, χωρίς περιορισμούς.23Δεν ξέρω αν θα δημιουργηθεί ποτέ αυτοκίνητο σαν την F1. Έχουν κατασκευαστεί τεχνικά ανώτερα αυτοκίνητα αλλά αυτή η “no compromise” φιλοσοφία κατά την γνώμη μου δεν έχει επαναληφθεί και δεν ξέρω αν θα επαναληφθεί στο μέλλον.24Mercedes-Benz CLK GTR
Άλλη μία εμπειρία που δεν πρόκειται να ξεχάσω. Στον δρόμο για το Στρασβούργο περάσαμε μέσα από το Baden-Baden – μία φημισμένη λουτρόπολη στη Νοτιοδυτική Γερμανία. Εκεί την είδα. Η πρώτη και μοναδική φορά που έχω δει Mercedes-Benz CLK GTR στον δρόμο.25Ο 6,9 λίτρων V12 κινητήρας της ακουγόταν ακόμα και μέσα στο λεωφορείο. Χαμηλή, με το “αγωνιστικό” bodykit έμοιαζε να κινείται με 300+ χλμ/ώρα ακόμα και σταματημένη στο φανάρι.26Αυτή είναι η μαγεία των homologation specials και γι’ αυτό τα λατρεύω. Σαν να κουβαλάνε τις εμπειρίες των αγωνιστικών και ένα κομμάτι της ψυχής τους. Φαινόταν ακόμα και το τράνταγμα από το σειριακό κιβώτιο ταχυτήτων, οι δίσκοι που γέμιζαν τις ζάντες ελαφρού κράματος και τα τεράστια πίσω ελαστικά ενώ απομακρυνόταν.27Nissan R390 GT1
Το R390 επειδή είναι το ακριβότερο Nissan στην ιστορία της φίρμας. “Υπεύθυνο” φυσικά για αυτό το αντισυμβατικό Nissan, είναι το Le Mans. Τον σχεδιασμό του αυτοκινήτου, ανέλαβε ο Ian Callum και ενώ επρόκειτο για ένα καθαρόαιμο αγωνιστικό με βάρος ελάχιστα μεγαλύτερο του 1 τόνου,έναν V8 με χωρητικότητα 3,5 λίτρων και ιπποδύναμη που σύμφωνα με φήμες έφτανε τα 550 άλογα και συνδυαζόταν με 6-τάχυτο σειριακό κιβώτιο, το εσωτερικό του ήταν αναπάντεχα πολυτελές και οριακά άνετο.28Οι επιδόσεις ήταν εξαιρετικές για την εποχή αλλά οι πληροφορίες λένε ότι μόλις 2 R390 έχουν κατασκευαστεί. Το ένα βρίσκεται στην αποθήκη της Nissan στη Zama ενώ το άλλο, λέγεται ότι δημοπρατήθηκε και κατέληξε σε κάποιον ζάμπλουτο συλλέκτη. Τόσο η Lamborghini Diablo όσο και το Nissan R390, χρησιμοποιούν τα μπροστά φωτιστικά σώματα από το Nissan 300ZX.29Pagani Zonda C12
Στις αρχές της δεκαετίας του 1990 και συγκεκριμένα το 1991 ο Horacio Pagani αποφάσισε να αποχωρήσει από τη Lamborghini και να ανοίξει την δική του συμβουλευτική εταιρία, την Modena Design, ενώ ένα χρόνο αργότερα ίδρυσε την Pagani Automobili Modena. Αυτή ήταν η πρώτη του επιχειρηματική πρωτοβουλία και με τον φούρνο που είχε καταφέρει να αποκτήσει ο Pagani, εκμεταλλεύτηκε την τεχνογνωσία του στο carbon και τα συνθετικά υλικά. Έτσι, προμήθευε carbon μέρη άλλες εταιρίες και ομάδες της F1, με πελάτες όπως η Daihatsu, η Ferrari και η Aprilia.30Αυτό αποτέλεσε το κύριο εισόδημα του για το μεγαλύτερο διάστημα της δεκαετίας του ’90, αλλά παράλληλα στο σπίτι του εργαζόταν πάνω στη σχεδίαση και κατασκευή του δικού του αυτοκινήτου. Αυτό έκανε το ντεμπούτο του στην έκθεση της Γενεύης του 1999, με την αποκάλυψη της Zonda C12 να σοκάρει τους πάντες, καθώς ήταν η πρώτη φορά που ο κόσμος είδε γυμνό carbon στο αμάξωμα ενός αυτοκινήτου. Αυτό φυσικά έγινε γιατί ο Pagani ήθελε να δείξει ότι το carbon μπορεί να γίνει ελκυστικό αισθητικά.31Μηχανικά φορούσε τον M120 6,0-λίτρων ατμοσφαιρικό κινητήρα της Mercedes απόδοσης 450 ίππων. Η σύλληψη του αυτοκινήτου έγινε το 1988, πριν αποχωρήσει από την Lamborghini και αρχικά η κωδική του ονομασία ήταν C8 Project, το οποίο σκόπευε να μετονομάσει σε Fangio F1, τιμώντας τον διάσημο οδηγό της F1. Το 1992 ξεκίνησε την κατασκευή ενός πρωτοτύπου της Fangio F1 και το 1993 το αυτοκίνητο δοκιμάστηκε στην αεροδυναμική σήραγγα της Dallara, με τα αποτελέσματα να ήταν θετικά. Το 1994, κατάφερε να έρθει σε συμφωνία με την Mercedes-Benz, για την προμήθεια V12 κινητήρων (M120), με το κόστος όλου αυτού του εγχειρήματος για τον Pagani να είχε ανέλθει στα 2,3 εκατομμύρια δολάρια. Ακόμα, το όνομα Fangio F1 απορρίφθηκε εξαιτίας του θανάτου του Αργεντινού οδηγού το 1995.32Το 1997 και ενώ η Lamborghini προετοιμάζονταν για την παρουσίαση της Diablo VT, που θα έκανε το ντεμπούτο της το επόμενο έτος, μέλη της διοίκησης δεν ήταν ικανοποιημένα από τα προτεινόμενα σχέδια. Ο Ubaldo Sgarzi, τότε διευθυντής μάρκετινγκ της Lamborghini, έδειξε το πρωτότυπο της Zonda στα υπόλοιπα στελέχη και πρότεινε να πουληθεί ως ένα εντελώς νέο μοντέλο της. Η Modena Design θα ήταν υπεύθυνη για το σχεδιασμό και την κατασκευή του πλαισίου και η Lamborghini θα προμήθευε τα μηχανικά μέρη. Η αποδοχή αυτής της πρότασης θα έκανε τον Horacio πολύ πλούσιο στα 42 του χρόνια, αλλά θα έβαζε ταφόπλακα το όνειρό του να κατασκευάσει ένα supercar με την υπογραφή του.33Ο Horacio συμβουλεύτηκε την γυναίκα του Cristina και τους γιους του για να αντιμετωπίσουν το θέμα. Η Modena Design δεν διέθετε τους οικονομικούς πόρους που απαιτούνταν για να τελειώσει tη Zonda, οπότε η επιλογή πώλησης είχε νόημα. Ο γιος του Leonardo, 10 ετών τότε, ρώτησε τον πατέρα του: “Μπαμπά, πόσα Lamborghini βλέπεις στους δρόμους, και πόσα Mercedes; Όλη σου τη ζωή ονειρεύεσαι το αυτοκίνητο σου, και τώρα το όνειρό σου γίνεται πραγματικότητα. Αν το χάσεις, πως θα το αντέξεις;” Τα υπόλοιπα είναι λίγο πολύ γνωστά.34Porsche 911 GT1 Strassenversion
H 911 GT1 Strassenversion δημιουργήθηκε για να μπορέσει να αγωνιστεί η Porsche στο GT1 πρωτάθλημα και με εξαίρεση το εσωτερικό, δεν διαφέρει πολύ από την αγωνιστική “αδερφή” της. Οι βασικές διαφορές, εντοπίζονται στο ελαφρώς αυξημένο ύψος, την κλιμάκωση του κιβωτίου, τα ατσάλινα φρένα που αντικαθιστούσαν τα αγωνιστικά carbon και το ελαφρύ detune που υπέστη ο twin-turbo, επίπεδος εξακύλινδρος κινητήρας που ήταν τοποθετημένος όχι πίσω, όπως στις φυσιολογικές 911, αλλά στο κέντρο του αμαξώματος.35Το 1998, η Porsche κατασκεύασε 20 911 GT1 Evo Strassenversion, και για την κίνηση του αυτοκινήτου φρόντιζε ένας επίπεδος twin-turbo κινητήρας με χωρητικότητα 3,2 λίτρα με απόδοση που έφτανε τα 592 άλογα στις 7.200 σ.α.λ. και 612 Nm ροπής στις 5.000 σ.α.λ. Η ισχύς μεταδιδόταν μέσω ενός 6-τάχυτου χειροκίνητου κιβωτίου στους πίσω τροχούς.36Για την πέδηση του οχήματος, η Porsche εξόπλισε τις 911 GT1 Evo Strassenversion με αεριζόμενα, carbon δισκόφρενα και τετραπίστονες δαγκάνες και στους τέσσερις τροχούς ενώ το αυτοκίνητο ζύγιζε μόλις 1.150 κιλά. Με 3,9 δευτερόλεπτα για το 0-100 και τελική της τάξης των 307 χλμ/ώρα, δεν την λες αργή, ούτε με τα σημερινά standards.37Vector M12
H Vector το διάστημα μεταξύ 1995 και 1999 κατασκεύασε δεκαοκτώ M12. Αν σου θυμίζει έντονα Lamborghini, θα σου πω πως βασίζεται πάνω Diablo. Ουσιαστικά το ιταλικό supecar έχει ντυθεί με Αμερικάνικο πολυεστέρα και μηχανικά φορά τον V12 5,7-λίτρων κινητήρα της Diablo αποδίδοντας 492 άλογα. Τα 0-100 χλμ/ώρα τα κάνει σε 4,8 δευτερόλεπτα, έχοντας τελική ταχύτητα μεγαλύτερη των 300 χλμ/ώρα.38Yamaha OX99-11
Παρότι έχουμε συνδέσει τη Yamaha με τους δύο τροχούς, η ιαπωνική εταιρεία άρχιζε να κατασκευάζει κινητήρες για τη F1 το 1989. Στις αρχές της δεκαετίας του ’90, ήθελε να κατασκευάσει ένα κεντρομήχανο sportscar, εμπλουτισμένο με την αγωνιστική φιλοσοφία της F1.39Οι επιτυχίες, βέβαια, δεν έρχονταν στους αγώνες, και έτσι, το 1991 κατασκεύασε έναν 3,5-λίτρων ατμοσφαιρικό V12 κινητήρα με κωδική ονομασία 0Χ99. Αυτός απέδιδε 440 άλογα στις 10.000 σ.α.λ., με την κίνηση να μεταφέρεται στον πίσω άξονα μέσω ενός 6-τάχυτου χειροκίνητου κιβωτίου.
Μετά από ανεπιτυχείς προσπάθειες με σχεδιαστικά τμήματα, ο Τakuya Yura της IAD (International Automotive Design) -Ιάπωνας σχεδιαστής αγωνιστικών και όχι μόνο- τέθηκε επικεφαλής. Αυτός παρουσίασε ένα μονοθέσιο concept, αλλά η εταιρεία απαίτησε διάταξη θέσεων 1+1.40Έτσι, ο συνοδηγός, όπως βλέπεις κάθεται πίσω και όχι δίπλα από τον οδηγό. Το σασί του OX99-11 είναι από carbon, με την εταιρεία να τονίζει ότι η εμπειρία οδήγησης είναι ό,τι πιο κοντά στην αγνή αίσθηση ενός αγωνιστικού. Το αυτοκίνητο είναι ουσιαστικά ένα μονοθέσιο της F1 μεταλλαγμένο σε αυτοκίνητο δρόμου, και πιο συγκεκριμένα η Brabham-Yamaha BT59Y που έτρεξε στα χέρια των Martin Brundle και Mark Blundell την ίδια χρονιά.41Βέβαια, οι Ιάπωνες διαφώνησαν με το σχεδιαστικό τμήμα της IAD, φέρνοντας τελικά το σχέδιο για ολοκλήρωση στο δικό τους σχεδιαστικό τμήμα, με ένα περιθώριο 6 μηνών να έχουν στη διάθεσή τους, αλλιώς το πρόγραμμα θα τερματιζόταν. Λίγο η οικονομική κρίση που χτύπησε τη χώρα, λίγο το ότι είχαν μείνει πίσω στο προγραμματισμό, θεωρήθηκε δύσκολο να βρεθούν πελάτες για το OX99-11, και τελικά το 1994 το πρόγραμμα τερματίστηκε.42Η κατασκευή του project ανατέθηκε στην Yasilon Technology, θυγατρική της Yamaha, λίγα χρόνια μετά την είσοδο της Yamaha στην Formula 1 ως προμηθευτή κινητήρων, και συνολικά κατασκευάστηκαν μόλις 3 αυτοκίνητα, ένα κίτρινο, ένα κόκκινο και ένα μπλε. Το OX99-11 έχει μήκος 4.400 χλστ., πλάτος 2.000 χλστ., και ύψος 1.220 χλστ., με το μεταξόνιο του να αγγίζει τα 2.650 χλστ. και το βάρος του τα 1.150 κιλά.
