Τη 10η Ιουνίου του 2018, ο Παύλος Γιαννακόπουλος από σπουδαίος πατέρας, σύζυγος, παππούς, επιχειρηματίας, πρόεδρος αλλά κυρίως άνθρωπος έγινε πια μύθος! Από εκείνους που έχεις να λες στα παιδιά και στα εγγόνια σου. Από εκείνους που σκέφτεσαι «τυχερός που τον έζησα»… Από εκείνους που νικάνε τον χρόνο.
Κι αυτό φαίνεται παντού. Παντού και πάντα. Για πάντα.
Κυρίως στον πόνο των ανθρώπων που τον έζησαν πιο κοντά από κάθε άλλον. Στη σύζυγο του Δέσποινα. Στο μονάκριβο γιο του Δημήτρη… Εδώ και 1096 ημέρες. Τόσες πέρασαν από την στιγμή που ο Παύλος Γιαννακόπουλος κίνησε για την απάνω γειτονιά. 1096 ολόκληρες μέρες. 1096 μέρες μοναξιάς. 1096 μέρες… Αιώνας.
Κι ας ηχούν τα λόγια του ακόμη στα αυτιά όλων μας. Κι ας είναι ο τρόπος που έζησε, που πέτυχε μάθημα ζωής. Κι ας είναι παντού. Στην οικογένεια του, στη ΒΙΑΝΕΞ, στον Παναθηναϊκό… Πώς να ξεχάσεις τον Παύλο Γιαννακόπουλο… Ξεχνιούνται οι μύθοι; Όχι…
Αντιθέτως θρέφονται από τον χρόνο. Και μεγαλώνουν. Αγγίζουν τα όρια του απίστευτου. Του απίθανου. Του εξωπραγματικού. Όπως έζησε και πέτυχε ο Παύλος Γιαννακόπουλος. Ο κύριος Παύλος… Ο Παύλος. Ο σύζυγος, ο πατέρας, ο παππούς, ο επιχειρηματίας, ο πρόεδρος, ο άνθρωπος… Ο μύθος.
Τρία χρόνια. 1096 μέρες.
Κι όμως είναι ακόμη εδώ. Και θα είναι. Παντού. Πάντα. Για πάντα…
Όπως ακριβώς το λέει ο Δημήτρης…
«Ο Παύλος είναι το Α το Ω και όλα τα ενδιάμεσα. Τα πάντα».
Δημήτρης Γιαννακόπουλος
Η μεγαλύτερη αυτοκρατορία, ο Παναθηναϊκός του Παύλου Γιαννακόπουλου
Η κατάκτηση του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος από την Εθνική Ομάδα Μπάσκετ το 1987 συστήνει σε όλους τους Έλληνες το άθλημα και αρχίζει να τους βγάζει, πια, στους δρόμους. Ανάμεσα στους ανθρώπους που λάτρεψαν το μπάσκετ από εκείνο το πρώτο έπος, ήταν και ο Παύλος Γιαννακόπουλος. Από την πρώτη ημέρα, που αποφάσισε να βγει μπροστά για να αναλάβει το τμήμα μπάσκετ του Παναθηναϊκού και να το βγάλει από την αφάνεια επαναφέροντάς το στον δρόμο των επιτυχιών, ήταν αποφασισμένος να δώσει στο όραμά του σάρκα και οστά.
Με περίσσεια τρέλα και αποφασιστικότητα, που έγιναν ξεκάθαρα από την αρχή, δαπάνησε τεράστια ποσά, έτσι ώστε να καταφέρει να καταστήσει τον Παναθηναϊκό παντοκράτορα του μπάσκετ σε Ελλάδα και Ευρώπη. Οι προθέσεις του, είχαν διαφανεί από την πρώτη ημέρα. Όταν σχεδίαζε μαζί με το Ρίτσαρντ Ντουξάιρ τον πρώτο Παναθηναϊκό επί προεδρίας του, είχε προτείνει στον εμβρόντητο Αμερικανό τεχνικό να χρησιμοποιήσει τους συνδέσμους του στις ΗΠΑ και να καταθέσει πρόταση στον Μάτζικ Τζόνσον -που τον είχε παρακολουθήσει σε στιγμιότυπα από το All Star game και ήταν καταπληκτικός. Ο άναυδος Ντουξάιρ, προσπάθησε να του εξηγήσει ότι οι κορυφαίοι Αμερικανοί μπασκετμπολίστες είναι αδύνατον να έλθουν στην Ευρώπη, αφού εκτός των αστρονομικών ποσών με τα οποία αμείβονταν στο ΝΒΑ, θεωρούσαν ότι το ευρωπαϊκό μπάσκετ ανήκει περίπου στη νεολιθική εποχή του αθλήματος. Παρόλα αυτά και με τα πολλά χρήματα που διέθεσε ο Γιαννακόπουλος, ο Ντουξάιρ μαζί με το Μιχάλη Κυρίτση που ανέλαβε προπονητής της ομάδας την επόμενη σεζόν, έπεισαν τον Έντγκαρ Τζόουνς να εγκαταλείψει το Κλίβελαντ και να υπογράψει στον Παναθηναϊκό. Ο πρώτος ουσιαστικά Παναθηναϊκός του Γιαννακόπουλου ήταν ακριβώς εκείνος, της σεζόν 88/89, που τερμάτισε τρίτος πίσω από το αχτύπητο δίδυμο Άρη και ΠΑΟΚ, μπροστά όμως από τον μέχρι πρότινος άπιαστο Πανιώνιο. Το αργυρό μετάλλιο της Εθνικής το ίδιο καλοκαίρι έπεισε τον Γιαννακόπουλο να συνεχίσει με πείσμα και να επενδύσει ακόμη περισσότερα.
Σε μια εποχή όπου αρχικά ο Άρης, στη συνέχεια ο ΠΑΟΚ και μετέπειτα ο Ολυμπιακός είχαν στερήσει από τον Παναθηναϊκό τη χαρά του τίτλου, άλλος θα είχε απογοητευτεί. Όχι, όμως, ο Παύλος Γιαννακόπουλος. Συνέχισε να επενδύει τρομακτικά ποσά για το άθλημα και για τα δεδομένα της εποχής, μέχρι να τα καταφέρει. Επέλεξε ως προπονητή τον Ζέλικο Παβλίτσεβιτς, εν ενεργεία πρωταθλητή Ευρώπης με τη Γιουγκοπλάστικα, έφερε στην Αθήνα τον Αντόνιο Ντέηβις, τον Άριαν Κόμαζετς, το Στόικο Βράνκοβιτς, το Σάσα Βολκόφ, αγόρασε ό,τι καλύτερο κυκλοφορούσε στα μικρά εθνικά κλιμάκια (Οικονόμου, Γεωργικόπουλο, Μυριούνη, Αλβέρτη, κ.ά.) έκανε το όνειρό του πραγματικότητα και έντυσε στα «πράσινα» το Νίκο Γκάλη και τον Παναγιώτη Γιαννάκη, η συγκομιδή του όμως ήταν πολύ φτωχή. Ένα Κύπελλο Ελλάδος το 1993, την πρώτη σεζόν του Γκάλη με το τριφύλλι και δύο αποτυχημένα Final Four σε Τελ Αβίβ και Σαραγόσα.
Ο Παύλος Γιαννακόπουλος με τον Νίκο Γκάλη
Ο Ντομινίκ και η πρώτη μεγάλη δικαίωση με το Ευρωπαϊκό του 1996
Όλες οι προσπάθειες που είχε καταβάλλει μέχρι τότε ο Παύλος Γιαννακόπουλος, δικαιώθηκαν για πρώτη φορά ένα βράδυ του Απριλίου του 1996 στο «Παλέ ντε Μπερσί» στο Παρίσι. Με εμφανή τη συγκίνηση στο πρόσωπό του, ο Παύλος Γιαννακόπουλος σήκωσε το τρόπαιο του Κυπέλλου Πρωταθλητριών. Ο δικός του Παναθηναϊκός, ήταν πια Πρωταθλητής Ευρώπης και ήταν η πρώτη ελληνική ομάδα που κατάφερνε κάτι τέτοιο.
Δίπλα στον Παύλο Γιαννακόπουλο, ήταν και ένας κάθιδρος αλλά περιχαρής Αμερικανός μπασκετμπολίστας. Ο Ντομινίκ Ουίλκινς. Ναι, ο Παύλος Γιαννακόπουλος είχε καταφέρει με την τρέλα του για τον Παναθηναϊκό, να φέρει στην Ελλάδα έναν All-Star, έναν παίκτη που ανήκει στο Hall of Fame του NBA. Πριν από κάποια χρόνια, ο Ντουξάιρ είχε γελάσει με τις προθέσεις του, όμως, ο Παύλος Γιαννακόπουλος δεν τις ξέχασε. Έτσι, έφερε στην Ευρώπη ένα από τα μεγαλύτερο ονόματα του παγκόσμιου μπάσκετ, πληρώνοντας το ποσό των 3,5 εκατομμυρίων δολαρίων τη σεζόν για να πατήσει στα ελληνικά παρκέ ο «Human Highlight Film».
Ο Ντομινίκ Ουίλκινς με το τρόπαιο του πρωταθλητή Ευρώπης, που κατέκτησε με τον Παναθηναϊκό το 1996 στο Παρίσι, ανάμεσα στον Παύλο και τον Θανάση Γιαννακόπουλο.
«Ο αθλητής Ουίλκινς υπέγραψε συμβόλαιο διετούς διάρκειας με τον Παναθηναϊκό, είναι μια μεγάλη μέρα για την Ελλάδα, για όλους τους φίλους του Παναθηναϊκού» δήλωνε ο Παύλος Γιαννακόπουλος ανακοινώνοντας ο ίδιος στα κανάλια την τεράστια μεταγραφή. Ο Παύλος Γιαννακόπουλος έβλεπε πλέον τις θυσίες του να… δικαιώνονται και το όραμά του να παίρνει σάρκα και οστά.
Σε συνέντευξή του μετά την κατάκτηση εκείνου του πρώτου Πρωταθλήματος Ελλάδος στο μπάσκετ, το 1998, ερωτηθείς για το εάν αποκόμισε κάποιο οικονομικό κέρδος λόγω της ενασχόλησής του με τον Παναθηναϊκό, ήταν σαφής αναφορικά με τις οικονομικές θυσίες του ιδίου και της οικογένειάς του.
«Είναι η ακριβή τρέλα μου. Γιατί για μένα είναι χόμπι και όχι οικονομική επιχείρηση. Όποιος πει ότι από τα αθλήματα αυτά βγάζεις χρήματα, θα πει ψέματα. Είμαι 27 χρόνια στον Παναθηναϊκό και δυστυχώς δεν υπήρξε μια χρονιά που να είχα οικονομικό κέρδος. Εγώ έχω πελάτες 10 εκατομμύρια Έλληνες, δεν μπορώ να χρησιμοποιώ το άθλημα αυτό σαν μοχλό πίεσης. Δεν ξέρω αν κάποιος άλλος το κάνει, εγώ τουλάχιστον αυτό το απορρίπτω αναφανδόν. Δεν είχα, ούτε έκανα σκέψη ποτέ μου να χρησιμοποιήσω το άθλημα για οτιδήποτε άλλο. Με τη βοήθεια του Θεού, δεν χρειάστηκε να το κάνω».
Παύλος Γιαννακόπουλος
Τον έκανε απόλυτο κυρίαρχο φέρνοντας τους καλύτερους
Ακολούθησαν αμέτρητα χρόνια απόλυτης κυριαρχίας και καταξίωσης, χρόνια γεμάτα τίτλους και επιτυχίες, γεμάτα εικόνες και αναμνήσεις για τους φιλάθλους του Παναθηναϊκού, έμπλεα υπερηφάνειας και επιβολής. Ο Σούμποτιτς είχε αφήσει τη θέση του στον Ομπράντοβιτς, χτίστηκε μια αυτοκρατορία στηριζόμενη στο πλάνο του Σέρβου κόουτς και την απίστευτη διαχειριστική και επενδυτική ικανότητα του Παύλου. Ο Παναθηναϊκός έγινε γνωστός στα πέρατα του κόσμου, φόρεσαν τη φανέλα του αθλητές (όπως συνήθιζε να τους αποκαλεί) όπως ο Σκοτ, ο Ρέμπρατσα, ο Κάτας, ο Μποντιρόγκα, ο Τζεντίλε, ο Σισκάουσκας, ο Τομάσεβιτς, ο Πέκοβιτς, ο Κουτλουάι, ο Γιασικεβίτσιους. Πέρασαν όλοι οι διεθνείς που έγραψαν και γράφουν την ιστορία του ελληνικού μπάσκετ, κάποιοι έμειναν όπως ο Αλβέρτης και ο Διαμαντίδης, κάποιοι αποχώρησαν όπως ο Σπανούλης. Όλοι τους είχαν ένα κοινό: Αγαπούσαν τον Παύλο Γιαννακόπουλο.
Η αγάπη αυτή, αλλά και η τεράστια προσφορά – θυσία του Παύλου Γιαννακόπουλου για τον Παναθηναϊκό και τον ελληνικό αθλητισμό, αποτυπώθηκαν πλήρως στο ντοκιμαντέρ που δημιούργησε η «πράσινη» ΚΑΕ για τον Πατριάρχη του Συλλόγου. Με τίτλο «Παύλος Γιαννακόπουλος: Ο Παναθηναϊκός μου», καθηλώνει και φέρνει ξανά στο προσκήνιο όλα όσα έζησαν οι άνθρωποι που βρέθηκαν, είτε στο πλευρό του είτε ακόμα και ως αντίπαλοι, στην πορεία του μεγαλύτερου παράγοντα στην ιστορία του ελληνικού αθλητισμού.
Δείτε το βίντεο:
Τεράστιος και στην αποχώρησή του
Το καλοκαίρι του 2012, μετά από σωρεία επιτυχιών και κατάκτηση αμέτρητων τίτλων σε Ελλάδα και Ευρώπη, ο Παύλος Γιαννακόπουλος διείδε ότι όφειλε στην ιστορία και το όνομά του να αποχωρήσει, ενόσω βρισκόταν στην κορυφή. Σίγουρος ότι η νέα γενιά θα συνεχίσει το έργο του, έκλεισε τον κύκλο του στον Παναθηναϊκό το 2012, μετά από 40 ολόκληρα χρόνια ενασχόλησης με το σύλλογο. Άφησε πίσω του 6 ευρωπαϊκά πρωταθλήματα, ένα διηπειρωτικό, 13 πρωταθλήματα, 9 κύπελλα, την πιο επιτυχημένη ομάδα στην ιστορία του ελληνικού αθλητισμού.
Κυρίως όμως κράτησε την αγάπη του κόσμου όταν αποτύγχανε τα πρώτα χρόνια της θητείας του. Το μεγαλύτερο παράσημο στην «αθλητική» διαδρομή του Παύλου Γιαννακόπουλου, είναι ακριβώς αυτό: Η αγάπη του κόσμου σχεδόν από καταβολής ενασχόλησής του με τον Παναθηναϊκό. Έτσι, πέρασε τη σκυτάλη στα χέρια του γιου του, Δημήτρη, μένοντας ωστόσο πάντα στο πλευρό του, με την έμπρακτη στήριξή του μέχρι την τελευταία στιγμή.
Δημήτρης Γιαννακόπουλος και Παύλος Γιαννακόπουλος
Το κλειστό «Παύλος Γιαννακόπουλος» και η πρόσοψη της Λεωφόρου
Στις 23 Σεπτεμβρίου του 2015 ο Παύλος Γιαννακόπουλος έζησε μια ακόμα μεγάλη τιμή από την πλευρά του Ερασιτέχνη, με το ιστορικό κλειστό της Λεωφόρου να παίρνει το όνομά του. Ο Ερασιτέχνης Παναθηναϊκός τίμησε τον Παύλο Γιαννακόπουλο για την ανεκτίμητης αξίας προσφορά του στο Σύλλογο, δίνοντας το όνομά του στο κλειστό της Λεωφόρου. Εκείνο το βράδυ, στο κλειστό του ΟΑΚΑ, 20.000 Παναθηναϊκοί που βρίσκονταν στις εξέδρες για να παρακολουθήσουν το φιλικό με την Παρτιζάν, στο πλαίσιο του «Honouring Our Legacy», αποθέωναν τον δικό τους Παύλο, βλέποντας ζωντανά από τα matrix τα αποκαλυπτήρια της μετονομασίας του «Τάφου του Ινδού».
Από τον Ιούνιο του 2021, με αφορμή τα 50 χρόνια από την ιστορική στιγμή της παρουσίας της ποδοσφαιρικής ομάδας στο Γουέμπλεϊ, η εικόνα του Παύλου Γιαννακόπουλου κοσμεί πλέον και την πρόσοψη του «Ναού» του Παναθηναϊκού, την ιστορική έδρα της Λεωφόρου. Μαζί με τους δύο άλλους ιστορικούς παράγοντες του «τριφυλλιού», τον ιδρυτή Γιώργο Καλαφάτη και τον Απόστολο Νικολαΐδη. Για να βλέπουν όλοι τους τρεις ανθρώπους, που σε διαφορετικές περιόδους υπηρέτησαν όσο κανείς άλλος την Παναθηναϊκή ιδέα και με διαφορετικούς τρόπους έγραψαν χρυσές σελίδες στην «πράσινη» ιστορία. Πρόκειται, άλλωστε, για τις τρεις εμβληματικότερες μορφές στην ιστορία του Παναθηναϊκού.
Παύλος Γιαννακόπουλος, Απόστολος Νικολαΐδης, Γεώργιος Καλαφάτης στην πρόσοψη του γηπέδου της Λεωφόρου
