Ο Κ. Νικολακόπουλος αναλύει και εξηγεί στο blog του στο gazzetta πού και γιατί πρέπει να εστιάσει ο Μίτσελ για να κάνει το παραπάνω βήμα στον Ολυμπιακό.
Αντί προλόγου: να είσαι Μαρινάκης, να δίνεις εκατομμύρια στην Uefa για τα τηλεοπτικά δικαιώματα αγώνων των διοργανώσεων της στο Mega και να βλέπεις την ίδια την ευρωπαϊκή ομοσπονδία να σου στέλνει διαιτητές για να χειρουργήσουν την ομάδα σου, τον Ολυμπιακό…
Για να συνεχίσει ο Ολυμπιακός να βελτιώνεται ως ομάδα και κάποια στιγμή να είναι πραγματικά και πάλι ανταγωνιστικός σε υψηλό επίπεδο, το πρώτο που πρέπει να κάνει είναι να αναλύσει τι έκανε σωστά και τι λάθος στη φάση των ομίλων του Γιουρόπα Λιγκ.
Πολύ απλά, γιατί όπως αποδείχθηκε οι διαφορές του με τις άλλες ομάδες δεν ήταν ούτε κατά διάνοια τέτοιες που να δικαιολογούν τη βαθμολογική κατάσταση του ομίλου. Εάν η Φράιμπουργκ ήταν τόσο καλύτερη του Ολυμπιακού δεν θα ίδρωνε για να τον ισοφαρίσει μέσα στο σπίτι της στο 93’. Εάν η Kαραμπάγκ ήταν τόσο ανώτερη του Ολυμπιακού, δεν θα έπαιρνε ο Ολυμπιακός μέσα στο Μπακού μία ισοπαλία, έχοντας και δοκάρι για το διπλό. Κι εάν η Ναντ ήταν τόσο ανώτερη του Ολυμπιακού, δεν θα τον κέρδιζε σπίτι της με ένα γκολ στο 93’.
Όλα αυτά δείχνουν ότι τα πάντα ήταν ανοικτά και κρίθηκαν στις λεπτομέρειες-αλλά και ότι φυσικά έγιναν σοβαρά λάθη από πλευράς του Ολυμπιακού για να έχει μείνει τόσο πίσω. Ας πάρουμε το τελευταίο παιχνίδι του, που κατά κοινή ομολογία ήταν και το καλύτερο του. Κατά βάση ήταν μία συνέχεια των αγώνων με την Kαραμπάγκ, εντός κι εκτός έδρας, πάλι με τον Μίτσελ στον πάγκο, κάτι που προφανέστατα δεν μας παραπέμπει σε κάτι τυχαίο, αλλά κάτι ξεκάθαρο.
Ο Ολυμπιακός και στα τρία αυτά ευρωπαϊκά παιχνίδια του για μία ώρα ήταν από καλός, έως πολύ καλός. Απλά με την Φράιμπουργκ επειδή έπαιξαν ο Χουάνγκ κι ο Ελ Αράμπι κι ο Εμβιλά ήταν ακόμη καλύτερος. Αλλά και στα τρία ματς άξιζε στο 60ο λεπτό να είναι μπροστά στο σκορ. Στη Γερμανία κατά κοινή ομολογία θα έπρεπε να προηγούνταν με 2-0. Στο Μπακού είχε δοκάρι με τον Αμπού Καμαρά και ήταν γενικά πολύ πιο επικίνδυνος, με σουτ του Κούντε και κεφαλιά του Ντόη. Και με την Kαραμπάγκ στο Καραϊσκάκη οι Αζέροι είχαν μία καθαρή ευκαιρία για γκολ, αλλά οι «ερυθρόλευκοι» είχαν πέντε ευκαιρίες.
Εάν δηλαδή υπήρχε ποδοσφαιρική δικαιοσύνη, ο Ολυμπιακός και στα τρία αυτά παιχνίδια θα ήταν μπροστά στο σκορ, με τουλάχιστον ένα γκολ διαφορά στα δύο με την Kαραμπάγκ και με δύο γκολ διαφορά στο ένα με την Φράιμπουργκ. Μόνο που από το 60΄και μετά ήταν ένας άλλος Ολυμπιακός και στα τρία παιχνίδια! Έφαγε τρία γκολ από την Kαραμπάγκ στο Καραϊσκάκη, μπορούσε να φάει τρία γκολ στη Γερμανία και εάν κάποια ομάδα έπρεπε να σκοράρει στο Μπακού ήταν η Kαραμπάγκ, με ένα σουτ ελάχιστα άουτ στο 71.
Η λύση θα πρέπει να εντοπιστεί και δη άμεσα από τον Μίτσελ και το επιτελείο του. Πολύ απλά, γιατί μέσα σε μόλις δύο εβδομάδες, από αύριο 30 Οκτωβρίου, έως την Κυριακή 13 Νοεμβρίου, υπάρχουν μπροστά πέντε παιχνίδια, τέσσερα πρωταθλήματος, αλλά και το τελευταίο παιχνίδι για το Γιουρόπα Λιγκ. Και ο Ολυμπιακός είναι υποχρεωμένος να βρει μία καλύτερη ισορροπία, εάν θέλει να πάρει καλά αποτελέσματα. Διότι, μέχρι στιγμής βλέπουμε δύο πράγματα: είτε τον Ολυμπιακό να είναι η καλή ομάδα για 60 λεπτά, αλλά να υποχωρεί υπερβολικά στο τέλος…είτε τον Ολυμπιακό να μην ξεκινάει καλά (βλέπε 0-1 από τον ΟΦΗ στο 40’ και 0-1 από τον ΠΑΟΚ στο 8’) και μετά να τρέχει και να μην φτάνει, με συνέπεια άλλοτε να προλαβαίνει (2-1 τον ΟΦΗ στο β΄ημίχρονο), άλλοτε όμως να μην προλαβαίνει (1-2 από τον ΠΑΟκ στο β΄ημίχρονο).
Όλο το μυστικό για τον Μίτσελ είναι να φέρει την ομάδα σε μία καλύτερη ισορροπία. Δεν είναι το πιο εύκολο, ευρισκόμενος στον πάγκο της λιγότερο από μήνα (από το 2-0 με τον Ατρόμητο στις 2 Οκτωβρίου), όμως άλλη επιλογή δεν υπάρχει. Ήδη γίνονται σοβαρά βήματα βελτίωσης, όμως δεν αρκούν. Για παράδειγμα υπάρχει μία σαφώς καλύτερη αμυντική λειτουργία, ανεξαρτήτως μάλιστα το ποιοι παίζουν κάθε φορά πίσω. Όπως υπάρχει και μία σοβαρή παραγωγή φάσεων και δη με καλή ανάπτυξη, με την μπάλα κάτω, γρήγορες πάσες κλπ. Αλλά σε αυτές τις μικρές λεπτομέρειες, που εν τέλει κάνουν τη διαφορά, το αποτέλεσμα ακόμη δεν είναι το επιθυμητό.
Το μεγάλο παράδειγμα είναι η αντιμετώπιση των στημένων φάσεων. Δείτε στην παραπάνω φωτογραφία τον τρόπο με τον οποίο είχε σχεδιάσει να αμύνεται ο Ολυμπιακός στα κόρνερ της Φράιμπουργκ. Διακρίνουμε ξεκάθαρα ότι πρώτον ο Μπα, απολύτως λογικά ως ο ψηλότερος και με το καλύτερο άλμα, βρίσκεται στην καρδιά της άμυνας και δεύτερον ότι δύο «ερυθρόλευκοι» μαρκάρουν τους δύο Γερμανούς (κοντά στον διαιτητή) που ετοιμάζονται να «ορμήξουν» από μακριά κι ένας τρίτος «ερυθρόλευκος» επίσης μαρκάρει ένα Γερμανό, που όπως οι άλλοι δύο συμπαίκτες του ετοιμάζεται να κάνει την κίνηση από το ημικύκλιο προς το πέναλτι.
Αυτή, είναι μία λογική διάταξη άμυνας προς αντιμετώπιση ενός κόρνερ. Προσέξτε, κι έτσι μπορείς να φας γκολ. Αλλά η τακτοποίηση της ομάδας σου είναι σωστή. Δείτε στην παρακάτω φωτογραφία πώς αντιμετώπισε ο Ολυμπιακός το κόρνερ από το οποίο δέχθηκε το γκολ της ισοφάρισης. Πρώτον, οι δύο Γερμανοί που ήταν στο χώρο από το ημικύκλιο προς το πέναλτι, είχαν μόνο ένα «ερυθρόλευκο» να τους μαρκάρει. Δεύτερον, στην καρδιά της άμυνας δεν ήταν πλέον ο Μπα, αλλά ο αρκετά πιο κοντός Ρέτσος, με τον Μπα να έχει πάει προς το πρώτο δοκάρι. Το αποτέλεσμα το ξέρουμε όλοι: ο ένας από τους δύο Γερμανούς έφυγε σφαίρα από το ημικύκλιο ανενόχλητος και πήρε την κεφαλιά, με τον Ρέτσο να πηδάει αλλά να μην βρίσκει την μπάλα. Με την κοινή λογική να λέει ότι αν η διάταξη του Ολυμπιακού παρέμενε όπως στο προηγούμενο κόρνερ, η έκβαση της φάσης θα μπορούσε να είναι διαφορετική.
Το τι έγινε και χάλασε η «τακτοποίηση» των παικτών του Ολυμπιακού δεν μπορούμε να το ξέρουμε. Ίσως οι αλλαγές στο τελευταίο δεκάλεπτο, με την είσοδο του Ρέτσου στο 82’ αντί του Βρουσάι, να διαφοροποίησαν το σκηνικό. Και γενικότερα, όμως, αν μιλάμε για στατικές φάσεις, πρέπει να αποδεχθούν στο Ρέντη ότι χρειάζεται πολύ μεγαλύτερη δουλειά από το τεχνικό τιμ. Προπάντων, όμως, απαιτείται πολύ μεγαλύτερη αποφασιστικότητα από τους παίκτες του Ολυμπιακού.
Ας θυμηθούμε τι συνέβη στη σωτήρια επέμβαση του Πασχαλάκη στην εξ επαφής κεφαλιά στην εκτέλεση του κόρνερ: να προσέξουμε ότι στο πρώτο δοκάρι ο Ουί Τζο χάνει την κεφαλιά με την οποία η μπάλα πάει στο δεύτερο δοκάρι και ότι ακριβώς εκεί ο Χουάνγκ αδρανεί πλήρως. Δηλαδή, οι δύο Κορεάτες πήραν μηδέν στην αντίδραση τους. Στην δε άλλη κεφαλιά που έδιωξε ο Πασχαλάκης, από εκτέλεση φάουλ αυτή, είδαμε τον Ντόη απλά να παρακολουθεί και επουδενί να μαρκάρει τον Γερμανό που ήταν στο χώρο αντίδρασης του.
Αυτές είναι οι λεπτομέρειες που φέρνουν νίκες και ήττες. Πώς θα τοποθετηθείς, πώς θα πηδήσεις, πώς θα βγεις πρώτος και πιο δυνατά στην μπάλα. Αν δεν είσαι εντάξει σε αυτά, ο αντίπαλος θα αποκτήσει τον πρώτο λόγο στις φάσεις και τότε εσύ θα περιμένεις να τα πιάσει όλα ο Πασχαλάκης, κάτι πρακτικά μάλλον απίθανο.
Άσχετο: Τόσα χρόνια που ήταν στον Ολυμπιακό, ο Πέδρο Μαρτίνς απέρριπτε όλες τις προσφορές που ακούγονταν ότι είχε από το Κατάρ. Τώρα, φημολογείται έντονα στην Πορτογαλία ότι είναι σε προχωρημένες συζητήσεις με την Αλ Γκαράφα για να πάει στο Κατάρ και να γεμίσει το λογαριασμό του με πετροδόλαρα.
