Εάν κάποιος σήμερα παρατηρήσει το τι συμβαίνει στον δυτικό κόσμο, κάλλιστα μπορεί να αναγνωρίσει ότι οι κοινωνίες στρέφονται σε περισσότερες συντηρητικές επιλογές. Μέσα σε αυτές τις επιλογές η Kεντροαριστερά, αναζητεί την νέα της ταυτότητα. Μια εναλλακτική κυβερνητική πρόταση που θα μπορούσε να την οδηγήσει στην εξουσία. Από αυτήν την περιδίνηση δεν θα μπορούσε να ξεφύγει και η ελληνική κεντροαριστερά. Που ακόμη και στην πιο δύσκολη –από πλευράς εκλογικού αποτελέσματος- στιγμή για την κυβέρνηση Μητσοτάκη, αντί να αποτελεί εναλλακτική λύση, και να γίνει μέρος της λύσης του προβλήματος έχει γίνει πρόβλημα η ίδια.
Από τη μια ο Στέφανος Κασσελάκης και από την άλλη ο Νίκος Ανδρουλάκης, ενώ αναγνωρίζουν πλέον ότι η συνεννόηση τους είναι η μόνη λύση, ο καθένας για τους δικούς του λόγους εκτιμά ότι είτε με εκκαθαρίσεις, είτε με απειλές εκκαθαρίσεων μπορεί να αντιμετωπίσει τα αδιέξοδα που έφερε στην επιφάνεια ένα ακόμη κακό πολιτικά αποτέλεσμα.
Ο Πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ ευρισκόμενος στο Σικάγο, θεώρησε ότι είναι η πιο κατάλληλη στιγμή για να …απολύσει όσους θεωρούσε ότι όλον αυτόν τον καιρό του έκαναν πόλεμο θεωρώντας ότι ευθύνονται ότι δεν πέτυχε το 20% που θα μας έκανε να τρίβουμε τα μάτια μας. Ακόμη και η στιγμή που επιλέγει να εφεύρει τον Σταλινισμό, ένας γνήσιος οπαδός του καπιταλισμού, επιβεβαιώνει ότι άλλα λέει και άλλα κάνει. Για να μην μιλήσουμε για καταστατικές διαδικασίες και για σεβασμό σε ανθρώπους της αριστεράς που με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο έχουν δώσει μάχες για το χώρο τους.
Ο κ. Κασσελάκης θεωρεί ότι ήρθε η ώρα να πάρει την χατζάρα και να δείξει ποιος κάνει κουμάντο. Και μετατρέπει τον ΣΥΡΙΖΑ σε κόμμα ενός ανδρός αρχή, την ώρα μάλιστα που θεωρητικά αποδέχεται ότι πρέπει να συνεννοηθεί με τους άλλους για να μπορέσει η κεντροαριστερά να γίνει και πάλι πόλος του δικομματισμού.
Από την άλλη ο Πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ Νίκος Ανδρουλάκης κατάφερε να πετύχει το ακατόρθωτο. Να τους στρέψει όλους εναντίον του. Ακόμη και φανατικοί υποστηρικτές του βρίσκονται πλέον απέναντι μετά το αποτέλεσμα των εκλογών, διότι και αυτός συμπεριφέρθηκε σε αυτήν την εκλογική αναμέτρηση, με τη λογική το κόμμα είμαι εγώ.
Τώρα θεωρεί ότι μπορεί απειλώντας με διαγραφές όσους τον αμφισβητούν, μπορεί να επιβιώσει στην ηγεσία του ΠΑΣΟΚ. Η αλήθεια είναι ότι ο χρόνος πλέον μετρά αντίστροφα για τον ίδιο.
Το πιο δύσκολο βέβαια για την κεντροαριστερά είναι να βρει λόγο ύπαρξης. Διότι το μόνο που την ενώνει είναι το «να φύγει ο Μητσοτάκης». Αλλά μόνο αυτό φάνηκε και στις εκλογές ότι δεν αρκεί ούτε για να τον ρίξει, ούτε και για να κάνει την κεντροαριστερά να πατήσει γερά στην κοινωνία.
Αποτέλεσμα το μετέωρο βήμα της, που εάν συνεχιστεί το πιθανότερο είναι να την ρίξει για άλλη μια φορά στο καναβάτσο μιας εκλογικής αναμέτρησης.
