Λόγω καταγωγής από την Σμύρνη, από τις χαμένες και όχι λησμονημένες πατρίδες, εξακολουθώ να έχω «ανοικτό» τραύμα το 1922. Και κάθε φορά που επιχειρούσα να διαβάσω ένα ιστορικό βιβλίο εκείνης της περιόδου, το έκλεινα γιατί δεν… άντεχα. Και σκεφτόμουν πάντα τους παππούδες μου που φύγαν από εκεί περάσαν στα νησιά απέναντι με την ελπίδα ότι κάποια στιγμή θα γυρίσουν. Έφυγαν με αυτό το παράπονο και αφού… βιώσαν τη φιλοξενία των «παλαιοελλαδιτών».
Σήμερα βλέπω και ακούω τις ίδιες ιστορίες άλλων Ελλήνων που κλαίνε πενήντα χρόνια, μετά στο μνημόσυνο της Κύπρου. Γιατί η κηδεία έγινε ιδίοις εξόδοις με χρήματα δικά μας και της μεγάλης συμμαχίας στην οποία μετέχουμε. Του ΝΑΤΟ, για να θυμόμαστε. Αυτές τις μέρες διάβασα πολλά για το Μνημόσυνο, που έγινε πρώτη φορά με τους αρχηγούς των τριών πρώτων κομμάτων παρόντες. Του Κυριάκου Μητσοτάκη, του Στέφανου Κασσελάκη και του Νίκου Ανδρουλάκη. Άκουσα πολλά τόσο για την κηδεία της Κύπρου το 1974 όσο και για τα πενήντα χρόνια από την εισβολή. Τόσο από τους Ελλαδίτες αξιωματούχους όσο και από τους Κυπρίους. Εκείνο που δεν άκουσα ήταν κάτι για την Ανάσταση του Ελληνισμού. Τόσο στην Κύπρο όσο και αλλού. Ούτε είδα όλους αυτούς που ζητάνε λευτεριά στην Παλαιστίνη, να γεμίζουν το διαδίκτυο με αναρτήσεις τους για Λευτεριά στην Κύπρο. Εξαφανισμένα τα επώνυμα και ανώνυμα, αλλά πάνω από όλα ευαίσθητα τρολ για τα ανθρώπινα δικαιώματα και αξίες όλων των άλλων πλην των Ελλήνων.
Και φυσικά δεν είναι πρώτη φορά. Ούτε είδα βέβαια και όλα αυτά τα χρόνια τη διεθνή κοινότητα να κάνει έστω και τα μισά από αυτά που έκανε και κάνει για την Ουκρανία. Ούτε όταν δολοφόνησαν οι απόγονοι του Αττίλα, τον Τάσο Ισαάκ και τον Σολωμό Σολωμού είδα κύμα αντιδράσεων από όλους αυτούς που σήμερα κόπτονται και καταδικάζουν το Ισραήλ από τη μια και την Ρωσία από την άλλη. Για την γενοκτονία του κυπριακού ελληνισμού κουβέντα, για τους αγνοούμενους, τους ομήρους και τους αιχμαλώτους πολέμου κουβέντα. Ξεχάστηκαν και πενήντα χρόνια μετά τους θυμήθηκε και πάλι ο Πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ Στέφανος Κασσελάκης. Όχι ότι έχει νόημα πια, όχι ότι ζει κανείς τους πια, καθώς οι Τούρκοι τους δολοφόνησαν όπως έκαναν χρόνια πριν με τους πληθυσμούς του Πόντου και της Ιωνίας, αλλά για την τιμή των όπλων.
Τα γράφω αυτά, γιατί φοβούμαι ότι τα χειρότερα δεν τα έχουμε δει και πιστεύουμε ότι τα ήρεμα νερά στο Αιγαίο και οι τούρκοι τουρίστες στα νησιά μας δείχνουν ότι κάτι αρχίζει και αλλάζει. Μάλλον για άλλη μια φορά το ελληνικό έθνος βαδίζει με μαθηματική ακρίβεια στην μετατροπή του σε κράτος των Αθηνών. Μικρό, άτολμο, συμβιβασμένο με το να γίνεται με το πέρασμα του χρόνου από έθνος σε κράτος – πόλη….
