Στο ΠΑΣΟΚ ψάχνουν πρόεδρο, στον ΣΥΡΙΖΑ (ξανα)ψάχνουν εχθρούς και στην (πάλαι ποτέ) μεγάλη κεντροαριστερά ψάχνουν για νέο (ή και για τον παλιό) ηγέτη.
Το ερώτημα είναι εάν ψάχνουν -τουλάχιστον όλοι- και για εναλλακτική κυβερνητική πρόταση. Δεν προκύπτει μέχρι στιγμής, εξ ου και το νέο κυνήγι του πολιτικού θησαυρού και του πολιτικού Μεσσία έχει περιορισμένο κοινό. Εξαντλείται στα φαν κλαμπ των νυν και wanna be αρχηγών και στα τρολ του διαδικτύου.
Εάν, παρά ταύτα, το ζητούμενο, έστω για κάποιους, είναι και η νέα πρόταση διακυβέρνησης, ο χρόνος που διαθέτουν δεν είναι απεριόριστος.
Η κρίση της ακρίβειας έχει γίνει ήδη εισοδηματική κρίση και κρίση διαβίωσης.
Η στεγαστική κρίση εγκλωβίζει ήδη δύο νέες γενιές και εξελίσσεται σε κοινωνική κρίση.
Η κρίση εμπιστοσύνης στους θεσμούς απειλεί να εξελιχθεί σε κρίση αντιπροσώπευσης και σε πρόβλημα δημοκρατίας. Το έδειξε το 60% της αποχής στις ευρωεκλογές και το έργο της απαξίωσης μπορεί να είναι ακόμη πιο σκληρό στις επόμενες κάλπες.
Η νυν κυβέρνηση δεν δείχνει να θέλει, ή να μπορεί, να δώσει νέες απαντήσεις σ’ αυτή την εποχή των πολυκρίσεων. Παρά και τη δική της καθίζηση στις ευρωεκλογές, επιμένει στις ίδιες πολιτικές και υπόσχεται μόνο «επιταχύνσεις» και «διορθώσεις».
Εάν δεν μπορεί, ή εάν δεν θέλει, και η αντιπολίτευση -ή ένα μέρος της αντιπολίτευσης-, τότε η αυτοδιάλυση μπορεί να είναι και πράξη αξιοπρέπειας. Δεν θα απαντήσει και δεν θα λύσει την κρίση, αλλά θα ανοίξει χώρο για να γεννηθεί (νομοτελειακά) το νέο πολιτικό υποκείμενο. Εκείνο που θα γεμίσει (επίσης νομοτελειακά) το κενό.
