Η ιστορία που θα σας διηγηθώ συνέβη πριν μερικά χρόνια σε ένα από τα πολιτικά γραφεία βουλευτών και αποδεικνύει για άλλη μια φορά με ποιο τρόπο οι βουλευτές κυνηγούσαν τον σταυρό. Ήταν, παλαιότερα, σύνηθες ρεπορτάζ στην διάρκεια των προεκλογικών περιόδων, να περιγράψει κάποιος… «ένα 24ωρο μαζί με τον πολιτικό». Ένα τέτοιο 24ωρο επρόκειτο να γραφτεί για έναν βουλευτή από τα Επτάνησα, εντός του πολιτικού του γραφείου, κάπου στην Χαριλάου Τρικούπη, αλλά δεν ήταν ΠαΣοΚ. Κάπως ωσάν… Μαυρογιαλούρο μου θύμιζε και θα σας εξηγήσω το γιατί…
Στο γραφείο του υποδεχόταν τους ανθρώπους των ΜΜΕ όλο χαρά, λέγοντας τους «γράφετε ότι βλέπετε, αλλά με… αγάπη»! Και τι δεν είδαν οι άνθρωποι. Είδαν συγκεκριμένα ψηφοφόρους που ήρθαν από τον τόπο καταγωγής του βουλευτή για του υποβάλουν τα αιτήματά τους (κάποιο διορισμό, μετάθεση φαντάρου, δάνειο, αναγνώριση αυθαίρετου κτλ.) κρατώντας στα χέρια τους το απαραίτητο…πεσκέσι. Τι περιελάβανε; Από πορτοκάλια, ελιές, λάδι, έως κοτόπουλα (το ένα μάλιστα ήταν ζωντανό και κακάριζε μέσα σε ένα καλάθι).
Ο βουλευτής άκουγε το αίτημα, έδινε εντολή να το καταγράψει ένας γραμματέας του, το πεσκέσι αφηνόταν δίπλα στο γραφείο και ο βουλευτής αποχαιρετούσε τον ψηφοφόρο του με μια αγκαλιά και με τη φράση… «happy landing». Κάθε φορά αποχαιρετούσε με αυτή την φράση. Ρωτήθηκε λοιπόν κάποια στιγμή γιατί λέει συνεχώς αυτό το «happy landing» στους ψηφοφόρους του; Σήμαινε κάτι; Ήταν κάποιο σύνθημα; «Όχι» είπε γελώντας, «απλώς για να σε πάρουν σοβαρά τους λες φράσεις που δεν καταλαβαίνουν…» Τώρα, μεταξύ μας δεν γνωρίζω πόσα «αιτήματα» ικανοποίησε, αλλά κάποια στιγμή ο εν λόγω βουλευτής έγινε και… υφυπουργός!
