Το ετήσιο συνέδριο της Ισπανικής Επιδημιολογικής Εταιρείας πραγματοποιήθηκε την περασμένη εβδομάδα στην πόλη Λεόν της Περιφέρειας Καστίλλης & Λεόν στη βορειοδυτική Ισπανία. Μετά από ενάμιση χρόνο τηλεδιασκέψεων, πολλοί ειδικοί ξαναείδαν ο ένας τον άλλον ή το έκαναν για πρώτη φορά. Μετά τις μάσκες αναγνώρισαν συναδέλφους και δημοσιογράφους με τους οποίους είχαν πολύωρες συνομιλίες ή ανταλλαγές απόψεων στα κοινωνικά δίκτυα. Επειδή αυτό ήταν ακριβώς ένα από τα διδάγματα που πήραμε αφού στις 11 Μαρτίου 2020, μόλις ενάμιση χρόνο πριν, ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας χαρακτήρισε τον co ως πανδημία: παρά το γεγονός ότι η κοινωνική επαφή είναι αυτή που μεταδίδει τον ιό, μπορεί παράγονται με απόλυτη ασφάλεια εάν ληφθούν ορισμένα μέτρα.
Ο Φερνάντο Σιμόν, κορυφαίος επιδημιολόγος της χώρας,Διευθυντής του Κέντρου Συντονισμού για Ειδοποιήσεις Υγείας και Έκτακτης Ανάγκης του Υπουργείου Υγείας, ο οποίος πάντως έχει βρεθεί και στο επίκεντρο της κριτικής για τους χειρισμούς στην αντιμετώπιση του δεύτερου κύματος της πανδημίας, αναφέρθηκε στα συμπεράσματα που έχει αντλήσει η ιατρική κοινότητα μετά από ενάμιση χρόνο.
Κατά τα πρώτα χρόνια της πανδημίας του AIDS, όσοι υπέφεραν από αυτό πέθαναν χωρίς να γνωρίζουν πραγματικά το γιατί. Αυτό που έγινε γνωστό ως «καρκίνος των ομοφυλοφίλων» επηρέασε πάνω απ ‘όλα αυτήν την κοινότητα, χωρίς κανείς να μπορεί να μάθει γιατί, πώς μεταδόθηκε ή θεραπεύτηκε: η διάγνωσή του ήταν θανατική καταδίκη. Ήταν μια εποχή φόβου, στιγματισμού και απορίας. Στην τρέχουσα πανδημία του Co, οι επιστήμονες είχαν εντοπίσει τον ιό που τον προκάλεσε πριν ακόμη η ασθένεια πάρει όνομα, πριν η συντριπτική πλειοψηφία του πληθυσμού την μάθει. «Υπάρχουν ακόμα πολλά να μάθουμε, αλλά πολλά από τα βασικά είναι ήδη γνωστά». Παρά τις αμφιβολίες μέρους του πληθυσμού λόγω υποτιθέμενων αλλαγών κριτηρίων στα μέτρα, αυτά ήταν πραγματικά μια αντανάκλαση της προόδου της επιστήμης στα 40 χρόνια που χωρίζουν την αρχή και των δύο πανδημιών.
Αυτά είναι μερικά από τα μαθήματα που μοιράστηκαν οι επιδημιολόγοι και τα επισημαίνει η El País σε ένα συνέδριο στο οποίο συμμετείχαν περισσότεροι από 600 ειδικοί και παρουσιάστηκαν περισσότερες από 800 μελέτες.
Η φυσική παρουσία είναι ασφαλής (σε ορισμένες περιπτώσεις)
Το πρώτο πράγμα που η Έλενα Βανέσα Μαρτίνεθ, πρόεδρος της Ισπανικής Επιδημιολογικής Εταιρείας (Sociedad Española de Epidemiología, SEE), ζήτησε από την οργανωτική επιτροπή του συνεδρίου είναι να γίνει, στο μέτρο του δυνατού, με φυσική παρουσία.
«Ανακαλύψαμε ότι πολλά πράγματα μπορούν να γίνουν από απόσταση, αλλά ο τρόπος ανταλλαγής γνώσεων και εμπειριών από μια τέτοια συνάντηση είναι πολύ πιο πλούσιος», λέει. Σε ένα πλαίσιο μείωσης της συχνότητας, με σχεδόν όλους τους παρευρισκόμενους εμβολιασμένους, εφαρμόστηκε ένα αυστηρό πρωτόκολλο ασφαλείας: περιορισμένη χωρητικότητα στις αίθουσες διαλέξεων, με τουλάχιστον δύο θέσεις κενές μεταξύ των παρευρισκομένων, διασταυρούμενο αερισμό, τζελ χεριών και, φυσικά, μάσκες.
REUTERS/JUAN MEDINA
«Υπήρχε ένα σχέδιο έκτακτης ανάγκης σε περίπτωση που τα δεδομένα ήταν πολύ άσχημα για να μπορέσουμε να το κάνουμε ηλεκτρονικά, αλλά δεν ήταν απαραίτητο», λέει ο Μαρτίνθε. Η πρόεδρος της οργανωτικής επιτροπής, Τάνια Φερνάντεθ Βίγια, υποστηρίζει ότι τα μέτρα βασίζονται σε εκείνα που ήταν ήδη επιτυχημένα πέρυσι στο Πανεπιστήμιο της Λεόν, και στα σχολεία. Όπως θυμάται ο Φερνάντο Σιμόν, «η Ισπανία ήταν η μόνη χώρα στην Ευρώπη και μία από τις λίγες στον κόσμο που διατήρησε τη συμμετοχή σχεδόν στο 100% στις αίθουσες χωρίς να δει έξαρση των κρουσμάτων».
Ο ιός βρίσκεται στον αέρα και ο μεγαλύτερος κίνδυνος υπάρχει σε εσωτερικούς χώρους
Σίγουρα, η μεγαλύτερη συζήτηση και οι έρευνες από την αρχή της πανδημίας ήταν να γνωρίζουμε πώς μπορεί να μεταδοθεί ο κορωνοϊός. Στην αρχή πιστεύεται ότι η μόλυνση παράγεται σχεδόν αποκλειστικά από μικρά σταγονίδια σάλιου που παραμένουν στις επιφάνειες και ότι, εάν προέρχονται από μολυσμένο άτομο, μπορούν να μεταφέρουν τον ιό σε άλλους εάν έρθουν σε επαφή με τα σταγονίδια και στη συνέχεια μεταφέρεται από τα χέρι στη βλέννα (στόμα, μύτη, μάτια).
«Ούτε μια μόλυνση όμως όπως αυτή δεν έχει αποδειχθεί», λέει ο Χοσέ Λουίς Χιμένεθ, ένας από τους ερευνητές που επέμεινε στην εποχή του ότι ο ιός θα μπορούσε να μεταδοθεί μέσω του αέρα. Σήμερα αυτό είναι ξεκάθαρο και οι εικόνες κατά τον περιορισμό των σούπερ μάρκετ όπου οι άνθρωποι περπατούσαν με γάντια και χωρίς μάσκες φαντάζει τώρα κάπως γκροτέσκο.
Η πρόεδρος της SEE πιστεύει ότι, για αυτόν τον λόγο, πρέπει να επιμείνουμε να διατηρούμε περισσότερη προσοχή όπου «είναι γνωστό ότι ο ιός μεταδίδεται περισσότερο»: σε εσωτερικούς χώρους όπου οι άνθρωποι τείνουν να είναι χωρίς μάσκες, όπως κλειστά μέρη όπου τρώνε.
Ο εγκλεισμός στο σπίτι ήταν χρήσιμο, τα περιμετρικά κλεισίματα είχαν ασαφή αποτελέσματα
Ο εγκλεισμός της άνοιξης του 2020 σχεδόν σε ολόκληρο τον κόσμο ήταν ένα πολύ δραστικό μέτρο, αλλά και χρήσιμο για τη μείωση της μετάδοσης ενός ιού που τότε ήταν άγνωστος και κυκλοφορούσε με ανεξέλεγκτο τρόπο. Πρόκειται για ένα μέτρο που μειώνει σαφέστερα και ριζικά τις λοιμώξεις, αλλά ταυτόχρονα το λιγότερο ρεαλιστικό και αυτό που περιορίζει περισσότερο τη ζωή της κοινωνίας και της οικονομίας της. Για να μην χρειαστεί να καταφύγουμε σε μια τέτοια δρακόντεια απόφαση, καθώς περνούσαν οι μήνες, οι υγειονομικές αρχές κατέφευγαν σε περιμετρικά κλεισίματα πιο συγκεκριμένων περιοχών. Και η χρησιμότητα αυτού είναι λιγότερο σαφής.
Ουσιαστικά οι γιατροί στο συνέδριο αμφισβητούσαν τα λεγόμενα «περιμετρικά κλεισίματα», όπου οι αυτόνομες κοινότητες δεν επέτρεπαν την κινητικότητα μεταξύ τους (σ.σ.). Το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα ήταν η Αυτόνομη Κοινότητα της Μαδρίτης (Comunidad Autónoma de Madrid) όπου αυτό το μέτρο εφαρμόστηκε κατά κόρον, με τα περιμετρικά «σύνορά» της να περαμένουν κλειστά για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα πέρυσι.
«Μερικοί από τους περιορισμούς που επηρεάζουν την κινητικότητα δεν έχουν πάντα το αναμενόμενο αποτέλεσμα. Υπήρξαν προφανώς επιτυχημένες εμπειρίες και άλλες όπου είναι πολύ δύσκολο να μετρηθούν », λέει ο Αδριάν Ούγο Αγιναγάλδε που συντόνιζε μια συζήτηση στρογγυλής τραπέζης.
Ένα παράδειγμα είναι οι περιορισμοί που εφαρμόζει η κοινότητα της Μαδρίτης. Παρουσιάστηκαν δύο μελέτες σχετικά με αυτό. Η μία, που ξεκίνησε τον Σεπτέμβριο του 2020, δείχνει ότι αυτό το μέτρο δεν είχε καμία επίδραση στη μείωση της μετάδοσης, η οποία είχε ήδη προηγηθεί της εφαρμογής τους.
Η άλλη είχε πολύ πιο διφορούμενα αποτελέσματα. Ορισμένοι περιορισμοί σε περιοχές με πολύ υψηλή μετάδοση φαίνεται να έχουν κάποιο αποτέλεσμα, όμως άλλοι σε περιοχές με χαμηλότερη μεταδοτικότητα είχαν πολύ μικρότερη απόδοση. Ο Κάρλος Φερνάντεθ, συγγραφέας μιας από αυτές τις μελέτες, συνοψίζει ότι η χρησιμότητα αυτού του μέτρου είναι «πολύ περιορισμένη» και ότι πιστεύει ότι δεν είναι τα πιο βέλτιστα.
Σε μέρη όπου επιτρέπεται η κινητικότητα του εργατικού δυναμικού, τα «περιμετρικά κλεισίματα» χάνουν σχεδόν όλη την αποτελεσματικότητά τους. Δεν υπάρχουν επίσης στοιχεία που να επιβεβαιώνουν, λέει αυτός Αγιναγάλδε, ειδικός στη δημόσια υγεία, ότι είναι χρήσιμο να διακοπεί το πέρασμα μεταξύ αυτόνομων κοινοτήτων, όπως γινόταν εδώ και μήνες στην Ισπανία.
Οι μάσκες χρησιμεύουν για τη διακοπή της μετάδοσης, αλλά δεν είναι γνωστό πόσο
Είναι πολύ δύσκολο να προσδιοριστεί ποσοτικά ο αριθμός των λοιμώξεων που μπορούν να σταματήσουν οι μάσκες. Όπως σε όλες τις μη φαρμακολογικές παρεμβάσεις, υπάρχουν τόσοι πολλοί παράγοντες που επηρεάζουν τις κοινωνικές σχέσεις, ώστε είναι πρακτικά αδύνατο να απομονωθεί ο καθένας.
Σε μια από τις μεγαλύτερες μέχρι σήμερα μελέτες (ακόμα προκαταρκτική), που πραγματοποιήθηκε με εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους στο Μπαγκλαντές, αποδείχθηκε ότι σε πληθυσμούς όπου η χρήση μάσκας προσώπου αυξήθηκε, ο κίνδυνος μετάδοσης μειώθηκε από 8,6% σε 7,6 %. Αλλά η έρευνα είναι γεμάτη περιορισμούς: δεν αξιολογήθηκε αν η χρήση ήταν σωστή, δεν μετρήθηκαν δύο ομάδες στις οποίες η μία δεν φορούσε καθόλου μάσκα και η άλλη, μόνο τα συμπτωματικά περιστατικά μετρήθηκαν … Ο κίνδυνος ήταν υψηλότερος, 34,7%, έναντι 9,3% του γενικού πληθυσμού. Πιθανώς επειδή εντοπίστηκαν περισσότερα κρούσματα καθώς υπήρχαν περισσότερα συμπτώματα. Τελικά, είναι γνωστό ότι οι μάσκες είναι χρήσιμες, αλλά είναι πολύ δύσκολο να προσαρμόσουμε πόσο.
REUTERS/ENRIQUE CALVO
Η ηλικία είναι ο μεγαλύτερος παράγοντας κινδύνου
Ένα από τα συμπεράσματα που κατέστη σαφές από τις πρώτες λοιμώξεις κορωνοϊού είναι ότι οι ηλικιωμένοι είναι οι πιο ευάλωτοι. Η ηλικία είναι ο παράγοντας που συσχετίζεται περισσότερο με τον κίνδυνο θανάτου από τον κορωνοϊό, πολύ μακριά από τους άλλους. Αλλά αν κάποιος εμβαθύνει στα δεδομένα διαπιστώνεται ότι περισσότερο από την ηλικία, το πρόβλημα φαίνεται να είναι η ανθετικότητα και βέβαια ο οργανισμός(αν και πολύ συχνά συμβαδίζουν). Μια προκαταρκτική μελέτη που πραγματοποιήθηκε στην Καταλονία και παρουσιάστηκε στο συνέδριο της Εταιρείας επισημαίνει ότι, σε άτομα άνω των 65 ετών, ο κίνδυνος θανάτου είναι τέσσερις φορές υψηλότερος (40% των προσβεβλημένων) μεταξύ ατόμων με σοβαρή αδυναμία από ό, τι σε άτομα των οποίων η υγεία θεωρείται καλή.
Η πιθανότητα μετάδοσης καθορίζεται από τις κοινωνικές συνθήκες
Εάν ο κίνδυνος θανάτου από co καθορίζεται από την ηλικία, ο κίνδυνος μετάδοσης επηρεάζεται από κοινωνικές συνθήκες που «δεν έχουν μελετηθεί αρκετά», σύμφωνα με την Κάρμεν Βίβες, καθηγήτρια Δημόσιας Υγείας στο Πανεπιστήμιο του Αλικάντε. Είναι αυτό που οι ειδικοί αποκαλούν σύνδρομο: άτομα που πρέπει να πάνε στη δουλειά τους και δεν μπορούν να το κάνουν από το σπίτι, εκείνοι που ζουν σε πολύ μικρά διαμερίσματα με πολλάάτομα, αυτοί που βρίσκονται σε πιο ευάλωτες καταστάσεις κινδυνεύουν πολύ περισσότερο από εκείνους που βιούν σε καλύτερες κοινωνικοοικονομικές συνθήκες. Μια άλλη προκαταρκτική μελέτη που πραγματοποιήθηκε επίσης στην Καταλονία διαπίστωσε ότι καθώς τα σπίτια και οι μονάδες φροντίδας για ηλικιωμένους γίνονταν πλουσιότερα, ο κίνδυνος θανάτου μειωνόταν. Για δεκαετίες στην επιδημιολογία είναι γνωστό ότι ο ταχυδρομικός κώδικας επηρεάζει την υγεία περισσότερο από τον γενετικό. Και αυτό εξακολουθεί να αντιμετωπίζεται με τον co.
REUTERS/VINCENT WEST
Είναι απαραίτητο να βελτιωθούν τα συστήματα δημόσιας υγείας
Εάν η γνώμη των μελών της SEE είναι ομόφωνη, είναι ότι τα συστήματα δημόσιας υγείας πρέπει να βελτιωθούν. Ο Μανουέλ Φράνκο, εκπρόσωπος της Ισπανικής Εταιρείας Δημόσιας Υγείας (Sespas), επισημαίνει με απελπισία πώς εξαντλούνται οι ομάδες των νοσοκομείων που έχουν αυτή την ειδικότητα, «Δεν έχουν αυξήσει το προσωπικό, δεν έχουν βελτιωθεί επαρκώς οι τεχνολογίες. Είχαμε τη μεγαλύτερη κρίση υγείας εδώ και έναν αιώνα και δεν βλέπουμε να επενδύονται χρήματα σε αυτό. Φαίνεται φοβερό».
Ένα από τα μεγάλα ελλείμματα στην Ισπανία είναι η έλλειψη ενός μεγάλου οργανισμού δημόσιας υγείας, τον οποίο η κυβέρνηση έχει δεσμευτεί να ξεκινήσει.
Πρέπει να γίνει αξιολόγηση για τη διαχείριση της πανδημίας
Οι συμμετέχοντες στο Συνέδριο περίμεναν μια συζήτηση που έγινε την Πέμπτη. Ο Φερνάδο Σιμόν και η ερευνήτρια Ελένα Λεχίδο κάθονταν σε αυτό,η οποία μαζί με άλλους 19 επιστήμονες μέσω μιας επιστολής στο περιοδικό The Lancet, ζητούσε ανεξάρτητη ανασκόπηση της διαχείρισης της πανδημίας στην Ισπανία, και μέλος μιας ομάδας εμπειρογνωμόνων που αξιολόγησε τη διεθνή απάντηση στον co.
Η Λεχίδο συνέχισε να υπερασπίζεται την ανάγκη αξιολόγησης όλων όσων συνέβησαν προκειμένου να ληφθούν καλύτερες αποφάσεις στο μέλλον. «Παρά τα μαθήματα που είχαμε πάρει από προηγούμενες κρίσεις υγείας, ο κόσμος δεν ήταν έτοιμος να αντιμετωπίσει αυτήν την κρίση. Και στην Ισπανία μας λείπει μια κριτική κουλτούρα αξιολόγησης. Μου συνέβη ήδη όταν μελέτησα τον αντίκτυπο των μέτρων λιτότητας, είναι πολύ δύσκολο για τους κυβερνώντες να ακούσουν και να αντιδράσουν», είπε.
Ο Σιμόν, υπερασπίστηκε τον εαυτό του: «Είναι δύσκολο να έχει γίνει ανεξάρτητη αξιολόγηση γιατί όλοι όσοι γνωρίζουν καλύτερα τι συνέβη δούλευαν ασταμάτητα για να αντιμετωπίσουν την πανδημία.»
Και, χωρίς αυστηρή και ανεξάρτητη εκτίμηση, θα είναι δύσκολο να αναληφθεί δράση για τον μετριασμό των επιπτώσεων μιας μελλοντικής πανδημίας.
naftemporiki.gr με πληροφορίες από την El País
