Ο 20χρονος φοιτητής Ανδρέας Αλικανιώτης, που επέβαινε στη µοιραία αµαξοστοιχία που συγκρούστηκε στα Τέμπη και κατάφερε µε φίλους του να βοηθήσουν δεκάδες άλλα παιδιά να βγουν από το φλεγόµενο βαγόνι, μίλησε στο Secret για τις δραµατικές στιγµές της σύγκρουσης και τις αγωνιώδεις προσπάθειες διάσωσης των συνεπιβατών του.
«Σπουδάζω µηχανικός στην Ακαδηµία του Εµπορικού Ναυτικού της Θεσσαλονίκης και πήγαινα στην πόλη µε το τρένο. Βρισκόµουν στο δεύτερο βαγόνι και µέχρι να γίνει το συµβάν περιφερόµουν στο τρένο µαζί µε τον συµφοιτητή µου, τον ∆ηµήτρη, και άλλα δύο παιδιά από τη σχολή µας. Κάποια στιγµή νωρίτερα, επειδή είχε καθυστέρηση το τρένο, µιλούσα στο κινητό για το ποιος θα µε παραλάβει όταν θα φτάσω, γιατί δεν θα προλάβαινα το λεωφορείο για να πάω στη Μηχανιώνα, όπου µένω και είναι και η σχολή µου», αναφέρει αρχικά ο Ανδρέας Αλικανιώτης και συνεχίζει,
«Την ώρα που µιλούσα στο κινητό, ξαφνικά ένιωσα τη σύγκρουση. Μέσα σε δευτερόλεπτα είχε εκτροχιαστεί το βαγόνι και γύρω µας άρχισαν να µας τυλίγουν φλόγες. Όταν µετά από λίγο σταµάτησε το τράνταγµα από την πρόσκρουση, ανοίξαµε τους φακούς και αρχίσαµε να ψάχνουµε τρόπο να αποδράσουµε από την αποπνικτική ατµόσφαιρα. Εγώ προσπαθούσα µε τη συνεργασία των φίλων µου να βρω διέξοδο. Σπάσαµε το τζάµι και αρχικά βοήθησα να σκαρφαλώσουν πέντε άτοµα πάνω στο παράθυρο του τρένου και στη συνέχεια να πηδήξουν κάτω, από ένα ύψος 3 µε 4 µέτρα. Στη συνέχεια, αφού βγήκαν όλοι, βγήκα και εγώ.
Οι εικόνες που αντίκρισα έξω από το τρένο ήταν τραγικές. Βαριά τραυµατισµένοι άνθρωποι, µε εγκαύµατα, χτυπήµατα και κάποιοι ακρωτηριασµένοι. Εκεί προσπάθησα να κρατήσω την ψυχραιµία µου. Μαζί µε τους υπόλοιπους που ήµασταν στο χωράφι περιµέναµε µέχρι να έρθει βοήθεια», τονίζει ο Ανδρέας Αλικανιώτης και µιλάει για τον τραυµατισµό του, αλλά και το έντονο συναίσθηµα που ένιωσε εκείνη τη δύσκολη στιγµή. «Εγώ το µόνο που έπαθα ήταν να χτυπήσω το δεξί µου γόνατο όταν πήδηξα από το βαγόνι και µέσα στη σύγκρουση είχα κάποια µικροεγκαύµατα και µικροεκδορές. Ηταν πολύ δύσκολες στιγµές. Είχα πιστέψει ότι εκείνη την ώρα θα πεθάνω. Οτι τελείωσαν όλα, έτσι, απλά».
Ωστόσο, ο Ανδρέας Αλικανιώτης ξεπέρασε τον φόβο και το σοκ μέσα σε πολύ λίγα λεπτά και βρήκε το κουράγιο όχι µόνο να αντιδράσει και να βγει από την κόλαση, αλλά και να βοηθήσει µε όλες του τις δυνάµεις κι άλλους συνανθρώπους του.
«Εγώ αυτό που έχω να πω είναι ότι δεν ήµουν ο µόνος ήρωας εκεί µέσα. Υπήρχαν και άλλα ψύχραιµα παιδιά που βοήθησαν. Τελευταία σκηνή που θυµάµαι ήταν να µπαίνω στο νοσοκοµείο και να µε αγκαλιάζουν δύο κοπέλες που είχα βοηθήσει. Ενιωσα συγκίνηση και υπερηφάνεια και έχω τη συνείδησή µου και την ψυχή µου γεµάτη, γιατί ό,τι µπόρεσα να κάνω το έκανα. Το βαγόνι µου ήταν γεµάτο από νέους ανθρώπους και πολλοί επίσης από αυτούς που αγνοούνται είναι κάτω από 25 χρόνων», τονίζει µε συγκίνηση ο Ανδρέας, ενώ αποκαλύπτει τον τρόπο µε τον οποίο επικοινώνησε µε τους γονείς του, που ζούσαν τη δική τους αγωνία.
«Το κινητό µου είχε καταστραφεί, αλλά ο φίλος µου ο ∆ηµήτρης είχε στην τσέπη του το δικό του και πήρα τους γονείς µου. Τους είπα: “Μην αγχώνεστε, είµαι καλά, είµαι ζωντανός, πάω στο νοσοκοµείο στη Λάρισα”», αναφέρει ο φοιτητής, που µε τη στάση του έδωσε το παράδειγµα µέσα στον θρήνο και την οδύνη της µεγάλης τραγωδίας.
