Ανεμομαζώματα, διαβολοσκορπίσματα λέει σε μια από τις σοφές ρήσεις του ο λαός μας. Και αυτό φαίνεται ότι συμβαίνει αυτήν την περίοδο στην κεντροαριστερά, η οποία βιώνει μια νευρική κρίση διαρκείας, για μια σειρά από λόγους. Και για αυτό δεν φταίνε μόνο τα πρόσωπα.
Αλλά κυρίως, κατά τη γνώμη μου δυο πράγματα, που απλά από την ώρα που έφυγε η συγκολλητική ουσία της εξουσίας άρχισαν να φαίνονται πολύ πιο έντονα. Και γίνομαι συγκεκριμένος. Ο ΣΥΡΙΖΑ του Αλέξη Τσίπρα, πέτυχε να μετατρέψει ένα κόμμα του 3% σε κυβερνώσα αριστερά. Αυτό είναι που άπαντες του πιστώνουν εχθροί και φίλοι.
Από την άλλη όμως ενώ πέτυχε να κάνει πράξη το μετεμφυλιακό όνειρο της Αριστεράς, απέτυχε ολοκληρωτικά σε ένα πράγμα που σήμερα γίνεται περισσότερο εμφανές από ποτέ. Αυτήν την κυβερνώσα αριστερά, δεν πέτυχε ποτέ να την κάνει «κυβερνώσα» και εντός ΣΥΡΙΖΑ. Το κόμμα παρέμενε αιχμάλωτο τάσεων, υπερτάσεων, κομματιδίων και μικρών ή μεγάλων εγωισμών. Και όσο ήταν ο Τσίπρας αρχηγός, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο με ασκήσεις ισορροπίας και ανισορροπίας το καραβάνι, όπως αρέσκονταν να λένε πορευόταν. Και όταν χάθηκε η εξουσία, όταν έσβησε η προοπτική επανόδου στην εξουσία, και κυρίως όταν η βάση του ΣΥΡΙΖΑ είπε Στέφανος Κασσελάκης for president τότε το…καπάκι άνοιξε και βγήκε από μέσα ότι ο Τσίπρας κρατούσε σκεπασμένο.
Τα όσα παρατηρούμε εδώ και καιρό στον ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι το σύμπτωμα αλλά η ασθένεια. Αυτό που ο εθνικός ποιητής, είχε περιγράψει εύστοχα, γράφοντας «σαν μισούνται ανάμεσά τους δεν τους πρέπει λευτεριά». Και το μίσος που υπάρχει σήμερα εντός του χώρου της κεντροαριστεράς που ξεκινά από τις παρυφές του ΠΑΣΟΚ και καταλήγει στη Νέα Αριστερά , προκαλεί σοκ και δέος. Πολύ φοβούμαι πως οι πληγές που έχουν ανοίξει δεν θα κλείσουν ποτέ, ή για να είμαι ακριβείς θα κάνουν χρόνια να κλείσουν. Αλλά επειδή η φύση απεχθάνεται τα κενά, γρήγορα θα τα καλύψει. Διότι η ανισσοροπία που υπάρχει στο πολιτικό μας σύστημα με την ανυπαρξία αντιπολίτευσης μόνο κακό κάνει στη δημοκρατία μας.
Στις ευρωεκλογές οι πολίτες έστειλαν το μήνυμα. Αλλά πλέον οι εξελίξεις δεν αφορούν μόνο την πολιτική, αλλά την ψυχιατρική. Και εάν η αξιωματική αντιπολίτευση δεν ξαπλώσει στο ντιβάνι του Γιάλομ (γνωστός ψυχοθεραπευτής) θα ξαπλώσει ξανά στο κρεβάτι του Προκρούστη (της μυθολογίας). Η απόφαση είναι δική της…
