“Γεια σας. Ελπίζω να είστε όλοι ασφαλείς. Θα κάνω κάτι διαφορετικό το 2020 και θα μοιραστώ μαζί σας ένα ημερολόγιο. Κάποιες σκέψεις μου για τους αγώνες, για τη ζωή έξω από τη Φόρμουλα 1, κάποιες λίστες, λίγη μουσική και άλλα αθλήματα. Πάμε λοιπόν στο πρώτο και θα προσπαθήσω να κάνω ένα κάθε μήνα” έγραψε στον λογαριασμό του στο Twitter και στη συνέχεια ξεχώρισε πέντε οδηγούς, τους πέντε που θεωρηθεί πιο υποτιμημένους από όσους έχει αντιμετωπίσει στα εννέα χρόνια που βρίσκεται στη Φόρμουλα 1.
“Μου είπαν πρόσφατα ότι έχω αντιμετωπίσει 62 οδηγούς. Μπορώ να τους θυμηθώ όλους με τα ονόματά τους; Υπήρχαν κάποιοι που δεν τους είχα σκεφτεί για πολύ καιρό. Μπορώ να θυμηθώ τους τρεις με τους οποίους έχω ανέβει στο πόντιουμ σε αυτούς τους 171 αγώνες μου; Θυμήθηκα τον Λούις Χάμιλτον και τον Σεμπάστιαν Φέετελ, στη συνέχεια θυμήθηκα και τον Σέρτζιο Πέρεζ. Ποιοι ήταν οι καλύτεροι; Τα στατιστικά θα σας το πουν. Ποιοι ήταν όμως οι πιο υποτιμημένοι; Θα σας πω τους πέντε που αισθάνομαι ότι ήταν καλύτεροι απ’ οσο πίστευε ο κόσμος” έγραψε στον πρόλογό του ο Ρικάρντο και στη συνέχεια είχε έναν καλό λόγο για όλους.
“Ο Μάρκους Ερικσον ήταν πολύ γρήγορος. Ήταν από μικρός μεγάλο ταλέντο, αλλά αυτό δεν μεταφέρθηκε και στο επίπεδο της Φόρμουλα 1. Ο Ζουλ Μπιανκί δεν ήταν ακριβώς υποτιμημένος, όμως ποτέ δεν τον είδαμε σε ένα κορυφαίο αυτοκίνητο, οπότε ο κόσμος ίσως να μη μπορεί να εκτιμήσει πόσο καλός ήταν (πέθανε τον Ιούλιο του 2015, λίγους μήνες μετά από φρικτό ατύχημα στην πίστα Σουζούκα της Ιαπωνίας). Τον συνάντησα όταν ήμασταν 17, όλοι του συμπεριφέρονταν λες και ήταν ήδη οδηγός της Φόρμουλα 1. Είναι στενάχωρο, διότι αν συνέχισε σε κορυφαία ομάδα, θα κέρδιζε. Αισθάνομαι ότι ο Σαρλ Λεκλέρκ κάνει τώρα αυτά που θα έκανε ο νονός του, είναι λες και βλέπουμε μια version του Ζουλ που ήρθε με καθυστέρηση. Ο Βιταντόνιο Λιούτσι, από την άλλη, ήταν ο θρύλος του καρτ, ο Μίκαελ Σουμάχερ τους! Ήταν γρήγορος, αλλά δεν είχε ρυθμό στη διάρκεια ενός αγώνα. Μπορούσε όμως σε έναν γύρο να οδηγήσει στο όριο. Το κομμάτι της ταχύτητας, το είχε 100%.
Ο Ρομπέρτο Μέρι έμεινε μόλις μία σεζόν στη Φόρμουλα 1, είχαμε βρεθεί και στο παρελθόν να είμαστε αντίπαλοι. Έμοιαζε με τον Μαξ Φερστάπεν, μπορούσε να ελέγξει τα αυτοκίνητά του. Το στιλ του δεν ταίριαξε με τη Φόρμουλα 1, ήταν γρήγορος ενώ έπρεπε να διαχειρίζεται τα ελαστικά που ήταν πολύ ευαίσθητα. Ο Τζένσον Μπάτον, τέλος, ένας παγκόσμιος πρωταθλητής. Έκανε φοβερές χρονιές, νίκησε τον Λούις Χάμιλτον το 2011 όταν ήταν μαζί στη ΜακΛάρεν. Τα κατάφερε με διαφορετικό τρόπο, ήταν ήρεμος, ήταν ο καλύτερος σε περίεργες συνθήκες, όταν η πίστα δεν είναι ούτε στεγνή, ούτε και πολύ βρεγμένη. Και εκείνη η νίκη του στον Καναδά το 2011, ήταν ένας από τους κορυφαίους αγώνες όλων των εποχών” αναφέρει περιληπτικά ο Αυστραλός οδηγός.
