Ομολογώ ότι αγνοούσα την ύπαρξη του κυρίου «Μιθριδάτη». Προφανώς δική μου παράλειψη, όχι δική του.
Από τη στιγμή που το δεύτερο κόμμα της Βουλής τον θεωρεί πολιτικά και ηθικά επαρκή για να τον βάλει στα ψηφοδέλτιά του, τότε είναι προφανές ότι σφάλλουν όσοι δεν είχαν εκτιμήσει εγκαίρως τη σπουδαιότητά του.
Κατά τα άλλα, όποιος θέλει κατεβάζει όποιον θέλει εφόσον πληροί τις προϋποθέσεις του νόμου.
Κι όταν κατεβάζεις τον Παππά που είναι κατάδικος με βούλα ειδικού δικαστηρίου και σκορ «13-0», τότε ο κύριος «Μιθριδάτης» μπορεί να θεωρηθεί αξιοσέβαστο μέλος της κοινωνίας μας.
Ενδεχομένως διακινεί μια ελαφρώς αποκρουστική αντίληψη για τις γυναίκες, τους ομοφυλόφιλους και όσους δεν είναι σαν εκείνον αλλά όπως εξήγησε το κάνει μόνο και μόνο για λόγους σάτιρας.
Δηλαδή ο άνθρωπος δεν είναι χυδαίος. Είναι χιουμορίστας.
Ούτε ο πρώτος ούτε ο τελευταίος. Θέλετε να μετρήσω πόσοι χιουμορίστες κρύβουν τη χυδαιότητά τους πίσω από τον φερετζέ της σάτιρας; Και μεγαλύτερα ονόματα από τον κύριο «Μιθριδάτη».
Το είδος της πρόκλησης άλλωστε είναι συνηθισμένο. Αναρίθμητοι ανώριμοι κι αναλφάβητοι «ημιπιτσιρικάδες» διαγκωνίζονται «να την πουν» στην κοινωνία. Μερικοί το κάνουν και επάγγελμα. Καμία δουλειά δεν είναι ντροπή.
Για μένα το ερώτημα βρίσκεται αλλού. Τι προσδοκά ο ΣΥΡΙΖΑ από την υποψηφιότητα του κυρίου «Μιθριδάτη»;
Διότι αν δεχτούμε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι πολιτικό κόμμα κι όχι τσίρκο ή μαγαζί με καλλιτεχνικό πρόγραμμα, θα έπρεπε κανονικά να κατεβάσει στις εκλογές κανέναν σοβαρό άνθρωπο, ικανό να κυβερνήσει τη χώρα.
Η θεωρία ότι θα κατεβάζουμε τους σαχλαμπούχλες για να μας ψηφίζουν οι σαχλαμπούχλες είναι τόσο παλιά αλλά και τόσο διαψευσμένη όσο η ίδια η πολιτική.
Αν δηλαδή αρκούσε να κατεβάσεις κάποιον Μιθριδάτη ή Πτολεμαίο για να γίνεις Καίσαρας τότε ο Μικ Τζάγκερ, ο Μπρους Σπρίνγκστιν και η Μπιγιονσέ θα ανεβοκατέβαζαν τις κυβερνήσεις στη χώρα τους.
Προφανώς δεν ξέρω αν ο ΣΥΡΙΖΑ θα κερδίσει τις εκλογές, αν και δεν φαίνεται ιδιαίτερα πιθανό.
Δεν ξέρω καν αν θα κόψει εισιτήρια το καλλιτεχνικό πρόγραμμα που ανεβάζει.
Ξέρω όμως ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είχε τη μεγάλη ευκαιρία, είτε κερδίσει είτε χάσει, να δείξει ότι άλλαξε. Εστω να πλασαριστεί για την επόμενη φορά.
Δεν το έκανε. Για την ακρίβεια δεν το επιχειρεί καν. Συνεπώς το πρόβλημα δεν είναι αν ένας κύριος «Μιθριδάτης», χιουμορίστας ή χυδαίος, κατέβει υποψήφιος. Δικαίωμά του.
Αλλά η απελπισία και η ρηχότητα που κρύβεται πίσω από την επιλογή του κάθε κυρίου «Μιθριδάτη».
