Ο Παναθηναϊκός για πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια “μιλάει” με τις πράξεις του και τις μεταγραφές του. Και “λέει” πολύ σημαντικά πράγματα.
Είτε αποκτήσει ο Παναθηναϊκός τον Μπερνάρντ, είτε “χαλάσει” η μεταγραφή του Βραζιλιάνου, το μήνυμα είναι σαφές και ξεκάθαρο: ο Γιοβάνοβιτς και η διοίκηση έχουν ανεβάσει τον πήχη ψηλά. Τον οικονομικό πήχη, τον αγωνιστικό, τον χρηματιστηριακό, άρα – μοιραία – και τον πήχη της προσδοκίας από πλευράς κόσμου. Διότι εδώ δεν φτιάχνεται μια ομάδα μιας χρήσης, με “πυροτεχνήματα” και κάτι κουρασμένα παλικάρια που κάποτε υπήρξαν σπουδαίοι παίκτες, ούτε οι πράσινοι ψάχνουν για τίποτα γεροντοπαλίκαρα 35 και 37 ετών. Εδώ μιλάμε για παίκτες που έρχονται και παίκτες που θα έρθουν στην καλύτερη ποδοσφαιρική τους ηλικία.
Μάγνουσον, Σπόραρ, Βέρμπιτς, ίσως Μπερνάρντ κι αν όχι Μπερνάρντ, τότε κάποιο οκταροδεκάρι με ανάλογα χαρακτηριστικά: δεν τα λες και λίγα για μια ομάδα που απέχει από τα ακριβά ψώνια εδώ και χρόνια, που πέρυσι τέλη Αυγούστου πήρε τον Παλάσιος με 2+ εκατομμύρια και τρίβαμε τα μάτια μας, που δεν κατάφερε να μπει σε ευρωπαϊκό όμιλο, άρα δεν έχει να περιμένει ευρω-έσοδα. Κι όμως ψώνισε ακριβά και εξακολουθεί να έχει ανοιχτό το πορτοφόλι. Κι ακόμα κι αν πει κάποιος ότι ψώνισε τον ακριβό Σπόραρ και τον ακριβό Μάγκνουσον για να τον βοηθήσουν να μπει σε ευρωπαϊκό όμιλο. τον Βέρμπιτς εν γνώσει τους τον απέκτησαν γνωρίζοντας ότι δεν έχει δικαίωμα συμμετοχής στα προκριματικά, ούτε στα πλέι-οφς. Και τον Μπερνάρντ παλεύουν να τον πάρουν, με την Ευρώπη να έχει πετάξει. Τι σημαίνουν όλα αυτά;
Σημαίνουν το προφανές: ότι ο Γιοβάνοβιτς έχει κερδίσει την εμπιστοσύνη όχι μόνο του κόσμου, αλλά και της διοίκησης. Και ότι ο Γιάννης Αλαφούζος, ο ίδιος Γιάννης Αλαφούζος που κάποτε έδωσε την … πιστωτική του κάρτα στον Αντρέα Στραματσόνι και του είπε “ψώνισε όποιον θες”, αλλά και ο ίδιος Γιάννης Αλαφούζος που τράβηξε την πρίζα και άφησε μια πραγματικά καλή ομάδα να διαλυθεί, δείχνει να έχει αλλάξει πλεύση. Διότι τότε, ήταν ένας ευρωπαϊκός αποκλεισμός ο λόγος ή η αφορμή ή η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι που οδήγησε στο τράβηγμα της πρίζας. Αλλά αυτή τη φορά, ένας παλικαρίσιος και ίσως άδικος ευρωπαϊκός αποκλεισμός (αλλά σε κάθε περίπτωση ευρωπαϊκός αποκλεισμός) αντί να τον ξενερώσει δείχνει να τον πεισμώνει τόσο, που παλεύει μια μεταγραφή που αν την έκανε ο Ολυμπιακός θα βάραγαν οι κόρνες όλων των πλοίων του Πειραιά και αν την έκανε ο ΠΑΟΚ θα φωταγωγούνταν ο Λευκός Πύργος για έναν μήνα.
Δεν την έχει κάνει ακόμα τη μεταγραφή του Βραζιλιάνου παιχταρά, αλλά την παλεύει, την κυνηγάει, την κυκλώνει, την “κουμπώνει”. Από την πολυμετοχικότητα έχουμε να δούμε τέτοια ονόματα και τέτοια βιογραφικά να έρχονται ή να ακούγονται και τέτοια ποσά να δίνονται, από τις “Στραματσόνειες Μέρες” έχουμε να δούμε τέτοια στήριξη σε προπονητή. Και μαζί με όλα αυτά, έρχεται η τρέλα του κόσμου να στηρίξει την ομάδα, να τη χειροκροτήσει και όχι να τη γιουχάρει μετά τον αποκλεισμό από τη Σλάβια, να τη μπιζάρει και όχι να τη μπινελικώσει, να τρέξει να πάρει διαρκείας, να βάλει μέσο για να βρει εισιτήριο. Γιατί; Διότι βλέπει επιτέλους μια προοπτική. Μια συγκεκριμένη δουλειά από έναν προπονητή που “πραγματοποιεί αυτά που υπόσχεται” από πέρυσι που ανέλαβε τα ηνία, με αποκορύφωμα το φινάλε της χρονιάς και την κατάκτηση του κυπέλλου.
Βλέπει και κάτι άλλο ο κόσμος – ή μάλλον, δεν βλέπει: δεν βλέπει παίκτες να φεύγουν προκειμένου να έρθουν οι καινούργιοι. Ή πιο σωστά, δεν βλέπει να φεύγουν νέοι, Έλληνες, εξελίξιμοι παίκτες. Έφυγε ο Μακέντα, ο Μαουρίσιο, ο Βιγιαφάνιες, ο Καρλίτος – όλοι τους πάνω από 30, ξένοι, που δεν είχαν να δώσουν παραπάνω πράγματα. Αλλά ο Παναθηναϊκός είπε το χειμώνα “όχι” στο σοβαρό ποσό των 2,5 εκατομμυρίων από το MLS για τον Ιωαννίδη και ακόμα ένα “όχι” στα 3 εκατομμύρια της Βερόνα για τον Αλεξανδρόπουλο. Δεν χρειάστηκε ο Παναθηναϊκός να πουλήσει προκειμένου να βρει χρήματα για να αγοράσει, δείχνει ότι υπάρχει η διάθεση να ενισχυθεί ουσιαστικά η ομάδα, να δοθούν στον Γιοβάνοβιτς όλα τα κατάλληλα εργαλεία, όχι μόνο για τη “βασική 11άδα” αλλά και για το rotation, ώστε να υπάρχει επιτέλους το πολυπόθητο βάθος.
Με όλα αυτά που έχουμε δει ως τώρα και με αυτά που αναμένουμε, τον Μπερνάρντ όπως εύχονται οι φίλοι της ομάδας, ο Παναθηναϊκός “λέει” κάτι χωρίς να χρειαστεί να το πει: ότι τη χρονιά αυτή δεν θα κυνηγήσει απλά ένα ευρωπαϊκό εισιτήριο και δεν θα θέσει ως ρεαλιστικό στόχο την ευρωπαϊκή έξοδο και το κύπελλο, αλλά ότι θέλει και μπορεί και “πρέπει” να κοιτάξει ψηλότερα: να κάνει πρωταθλητισμό. Να είναι ανταγωνιστικός, να είναι “μάχιμος”, να είναι διεκδικητής. Όχι επειδή οι άλλοι μπορεί να είναι αποδυναμωμένοι αλλά επειδή εκείνος είναι δυνατός. Όχι επειδή ο ανταγωνισμός δείχνει να είναι προβληματικός και προβληματισμένος αλλά επειδή εκείνος έχει το ρόστερ, τον προπονητή και τη δυναμική να το κάνει. Δεν χρειάζεται να το πει κανείς: αν ανακοινωθεί (και) ο Μπερνάρντ, θα το καταλάβουμε…
