πόγευμα Τετάρτης και η επιστροφή στο σπίτι από το γραφείο με βρίσκει να θέλω να πάρω τους δρόμους. Όπως σε κάθε περίπατό μου στο κέντρο της Αθήνας, λοιπόν, έτσι και σε αυτόν, η αρχή γίνεται από τον πεζόδρομο της Διονυσίου Αρεοπαγίτου, κοντά στον αγαπημένο μου Λόφο του Φιλοπάππου. Μωβ, κόκκινο, πορτοκαλί. Λίγο πριν πέσει το σκοτάδι και δώσω ένα ακόμη θερινό ραντεβού κάτω από τον έναστρο αθηναϊκό ουρανό, κοιτάζω το τοπίο γύρω μου.
«Μπορεί να προσπεράσαμε την άνοιξη, όμως έχουμε ακόμη το καλοκαίρι!», σκέφτομαι, βλέποντας την Αθήνα να μετατρέπεται σε καρτ ποστάλ, καθώς ο ήλιος δύει. Η ώρα όμως έχει περάσει και εγώ, έχω κάπου να πάω για να βιώσω μία ξεχωριστή κινηματογραφική εμπειρία και να απολαύσω τη Fischer μου.
Καθώς προχωρώ, λοιπόν, στην οδό Αποστόλου Παύλου και συνεχίζω την περιήγησή μου στο κέντρο της πόλης μέσα από τα στενά του Ψυρρή, παρατηρώ τον κόσμο γύρω μου, που δίνει ξανά face to face ραντεβού. Και κάπου εκεί αναλογίζομαι ότι όσο και αν μου αρέσει η επιστροφή στην κανονικότητα και δη, στα μπαρ και τα καφέ της πόλης, αυτό που μου είχε λείψει περισσότερο από όλα τον τελευταίο χρόνο, ήταν τα σινεφίλ ραντεβού και δη, τα θερινά.
Μία πλακόστρωτη αυλή που φέρνει κάτι από τη μαγεία του νησιού στην πόλη, βουκαμβίλιες και παγωμένη Premium μπίρα Fischer. Με λίγα λόγια, κάτι σαν μία μικρή «όαση» δροσιάς στο κέντρο της Αθήνας. Τι άλλο να ζητήσει κάποιος για να μετατρέψει μία βραδιά στην πόλη σε μία ξεχωριστή εμπειρία, που του δίνει την ώθηση να χαρεί ξανά τη ζωή;
