Τελικά είναι πανθομολογούμενο. Όσοι υποβάθμιζαν τις ευρωεκλογές ως πολιτικό γεγονός, έπεσαν έξω. Η απαξία προς το σύνολο του πολιτικού συστήματος δηλώθηκε με την αποχή. Η δυσαρέσκεια προς την κυβέρνηση με την βουτιά από το 41% στο 28% και προς την αξιωματική αντιπολίτευση με την επιβεβαίωση ότι δεν είναι πλέον μείζονα.
Και τελικά αν σε κάτι έπεσαν μέσα οι αναλύσεις ήταν ότι το μεγαλύτερο πρόβλημα θα το είχε ο τρίτος. Είναι τόσοι πολλοί που περίμεναν την επιβεβαίωση ότι ο αρχηγός δεν τραβάει, που δεν άφησαν κανένα περιθώριο για αποτιμήσεις του εκλογικού αποτελέσματος. Έκλεισαν τα αυτιά τους στα λόγια του προέδρου και άνοιξαν το στόμα τους. Η συζήτηση είναι ήδη για το ποιος θα είναι ο επόμενος.
Ο δεύτερος δεν αποτελεί μια κλασική περίπτωση πολιτικού σχηματισμού. Έχασε τις εθνικές εκλογές, τον ηγέτη του και μια σειρά στελεχών. Και ενώ υπέστη και δυο διασπάσεις, εξακολουθεί να τροφοδοτεί με εσωστρεφή κομματική ύλη και παραπολιτικά την επικαιρότητα, ευρισκόμενος σε ένα διαρκές ξεκαθάρισμα. Και τουλάχιστον σήμερα δεν αποτελεί ένα πολιτικό όργανο που εκμεταλλεύεται την ανακατωσούρα του τρίτου και την πολιτική φθορά της κυβέρνησης.
Κυβέρνηση που για πρώτη φορά δεν εμφανίζει εικόνα απόλυτης κυριαρχίας και δεν μπορεί να βάλει στην σίγαση τις δικές της κριτικές φωνές για μια σειρά επιλογών. Το ότι «το μήνυμα ελήφθη» δεν φθάνει να λέγεται, πρέπει και να αποδεικνύεται στην πράξη. Γιατί η πράξη είναι που αντιμετωπίζουν και οι βουλευτές όταν βρίσκονται ενώπιον των ψηφοφόρων τους και αδυνατούν να τους πείσουν για παράδειγμα ότι έπεσαν οι τιμές στα προϊόντα. Και επειδή ο πλούτος του 41% δεν υπάρχει πλέον, η φτώχεια έφερε γκρίνια.
Και τα τρία κόμματα σε διαφορετικό βαθμό αντιμετωπίζουν τον εαυτό τους. Η κυβέρνηση τον κακό πρώτο χρόνο διακυβέρνησης στην δεύτερη τετραετία της. Το «δεν πάμε δεξιά ή αριστερά, αλλά μπροστά» είναι ασαφές, αφού για κάποιους το «μπροστά» ερμηνεύεται διαφορετικά. Η αντιπολίτευση από την άλλη, μόνο πειστική δεν εμφανίζεται στο να αποτελεί κυβερνητική εναλλακτική. Ήδη είναι παρά πολλοί αυτοί που υποστηρίζουν και στηρίζουν την δημιουργία ενός άλλου πόλου. Έτσι για τους πολίτες, είτε το “εμπρός”, είτε το “δικό μου κόμμα”, είτε το “πάμε Χάρη”, δεν απαντούν στο καίριο ερώτημα: «Που πάμε;»
