Σε ανάρτηση σχετικά με την υιοθέτηση του λατινικού αλφαβήτου στη θέση του ελληνικού, προχώρησε ο Γιώργος Μπαμπινιώτης.
Σύμφωνα με τον καθηγητή γλωσσολογίας, το εν λόγω ζήτημα είναι ουσιαστικά ανύπαρκτο καθώς, όπως αναφέρει, «δεν είναι ποτέ δυνατόν οι Έλληνες να διανοηθούν να απομακρυνθούν από μία γραφή και ένα αλφάβητο, που οι ίδιοι επινόησαν και διαμόρφωσαν ως σύστημα και που το χρησιμοποιούν 3.000 χρόνια τώρα».
Παράλληλα, ο κ. Μπαμπινιώτης επισημαίνει στην ανάρτησή του πως: «το λατινικό αλφάβητο δεν είναι παρά το δυτικό ελληνικό αλφάβητο της Χαλκίδας που μεταφέρθηκε στην Ιταλία και διαδόθηκε από τους Ρωμαίους».
Ειδικότερα, ο κ. Μπαμπινιώτης στην ανάρτησή του γράφει:
«Ποιος θέλει το λατινικό αλφάβητο;
Κατά καιρούς έρχεται στην επικαιρότητα ένα θέμα μεγάλης πνευματικής, παιδευτικής και ιστορικής σημασίας, η υιοθέτηση τού λατινικού στη θέση τού ελληνικού αλφαβήτου.
Η προσωπική μου θέση είναι ότι με την ανακίνηση ζητήματος αλλαγής αλφαβήτου μέσω δημοσιευμάτων αναδεικνύεται σε σοβαρό θέμα ένα ζήτημα ουσιαστικά ανύπαρκτο. Κανένας σοβαρός επιστήμονας, κανένας επίσημος φορέας, κανένα επιστημονικό ή πνευματικό ίδρυμα, καμία μερίδα τού Τύπου, κανένας υπουργός Παιδείας, καμία υπηρεσία, κανένας ποτέ δεν έθεσε σοβαρά τέτοιο θέμα.
Ως προς την ουσία τού θέματος, ας το πούμε μια για πάντα: ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΟΤΕ ΔΥΝΑΤΟΝ ΟΙ ΈΛΛΗΝΕΣ ΝΑ ΔΙΑΝΟΗΘΟΥΝ ΝΑ ΑΠΟΜΑΚΡΥΝΘΟΥΝ ΑΠΟ ΜΙΑ ΓΡΑΦΗ ΚΑΙ ΕΝΑ ΑΛΦΑΒΗΤΟ, ΠΟΥ ΟΙ ΙΔΙΟΙ ΕΠΙΝΟΗΣΑΝ ΚΑΙ ΔΙΑΜΟΡΦΩΣΑΝ ΩΣ ΣΥΣΤΗΜΑ ΚΑΙ ΠΟΥ ΤΟ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΟΥΝ 3.000 ΧΡΟΝΙΑ ΤΩΡΑ. Γιατί η αποτύπωση τής Ελληνικής με το ελληνικό αλφάβητο, ένα σύστημα γραφής θεωρούμενο ως το πλέον επαρκές, με τη στενή εσωτερική σύνδεση γλώσσας και γραφής που έχει ιστορικά δημιουργηθεί στην Ελληνική μέσα από έναν ποταμό γραπτού λόγου 30 αιώνων, αποτελεί ΠΟΛΙΤΙΣΜΙΚΟ ΜΟΡΦΩΜΑ το οποίο κανείς δεν διανοείται και δεν έχει το δικαίωμα να αλλάξει προς όφελος οποιασδήποτε χρησιμοθηρικής ή πρακτικής σκοπιμότητας.
Ζήτημα αλλαγής τού τρόπου γραφής μας δεν υπάρχει ούτε μπορεί να υπάρξει. Το μόνο ζήτημα που έχει τεθεί –από μεμονωμένες πάλι φωνές και όχι από σοβαρούς επιστήμονες– είναι η χρήση τής φωνητικής αντί τής ιστορικής ορθογραφίας: να γράφουμε λ.χ. ιρίνι αντί ειρήνη, ικογένια αντί οικογένεια, λίπι αντί λύπη ή λείπει ή λίπη κ.ο.κ. Ωστόσο, η στενή σχέση ανάμεσα στο οπτικό ίνδαλμα, δηλαδή στη γραπτή μορφή τής λέξης, και στη σημασία που συνδέεται με την ετυμολογική προέλευση και οικογένεια κάθε λέξης αποκλείει και αυτού τού είδους τις σκέψεις περί μεταβολής τής ορθογραφίας τής γλώσσας μας.
Και κάτι ακόμη: ΤΟ ΛΑΤΙΝΙΚΟ ΑΛΦΑΒΗΤΟ, ΟΠΩΣ ΔΙΔΑΣΚΟΥΜΕ ΟΙ ΓΛΩΣΣΟΛΟΓΟΙ, ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΑΡΑ ΤΟ ΔΥΤΙΚΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΑΛΦΑΒΗΤΟ ΤΗΣ ΧΑΛΚΙΔΑΣ ΠΟΥ ΜΕΤΑΦΕΡΘΗΚΕ ΣΤΗΝ ΙΤΑΛΙΑ ΚΑΙ ΔΙΑΔΟΘΗΚΕ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΡΩΜΑΙΟΥΣ. Έχει, λοιπόν, νόημα να αλλάξουμε το ελληνικό αλφάβητο με ένα άλλο ελληνικό αλφάβητο, αγνοώντας τι πολιτισμό και τι ιστορία περιέχει η ελληνική αλφαβητική φυσιογνωμία κάθε λέξης; Τι σημαίνει πραγματικά «παράδοση γραφής» μπορούν να μας το διδάξουν λαοί όπως οι Ιάπωνες και οι Κινέζοι, οι οποίοι –επί αιώνες και παρά την ατέλεια και τις δυσκολίες τού μη αλφαβητικού συστήματος γραφής τους– εξακολουθούν να χρησιμοποιούν τα ίδια εικονογράμματα αντί τής απλούστερης και οικονομικότερης αλφαβητικής γραφής».
