Μοιάζει με μουσικό κουτί η τελευταία ταινία του Αλέξανδρου Βούλγαρη, με ένα απομεινάρι του παρελθόντος που, ανοίγοντας το, κατακλύζεσαι από εικόνες και αναμνήσεις. Η Βίκυ Καγιά είναι η μαμά, και η Σοφία Κόκκαλη, η κόρη. Έχουν το ίδιο όνομα (Σοφία) και συναντιούνται στο “Πολύδροσο” (σε εισαγωγικά, καθώς είναι και ο τίτλος της ταινίας), στο εξοχικό, ίσως για έναν τελευταίο αποχαιρετισμό: Η μαμά Σοφία πάσχει από καρκίνο. Γυρισμένο μοναδικά σε φιλμ, του οποίου τις ατέλειες υπερτονίζει ανά σημεία ο Αλέξανδρος Βούλγαρης, το “Πολύδροσο” είναι ένα κολάζ αναμνήσεων και σινεφιλικών αναφορών, στημένο με μια παιχνιδιάρικη, σχεδόν αφαιρετική διάθεση, όπου το άμεσο, δακρύβρεχτο δράμα δείχνει να απουσιάζει. Κι όμως, όλη η ταινία είναι ένα “κρατημένο” δάκρυ, απ’ αυτά που κρατάς για να μην αποδεχτείς το μεγαλύτερο δράμα απ’ όλα: τη θνητότητα μας. Τουλάχιστον το φιλμ θα ζει για πάντα. Κι αν αναρωτιέστε, η Καγιά στέκεται μια χαρά ερμηνευτικά πλάι στην έμπειρη Κόκκαλη – και “γράφουν” υπέροχα στην κάμερα.
Τίποτα πιο σκληρό, αυτή την εβδομάδα, από τους “Βασιλιάδες του κόσμου”, που αποδεικνύουν για άλλη μια φορά πως το σημαντικότερο σινεμά σήμερα γυρίζεται στη Λατινική Αμερική. Το εν λόγω φιλμ έρχεται από την Κολομβία, όπου ένας φτωχός έφηβος, λαμβάνει ένα πολυαναμενόμενο γράμμα: το πιστοποιητικό που κατοχυρώνει το ιδιοκτησιακό του δικαίωμα του στη γη των προγόνων του, την οποία είχαν υφαρπάξει παραστρατιωτικές ομάδες από την οικογένειά του δεκαετίες νωρίτερα. Μεθυσμένος από την προοπτική του να αποκτήσει επιτέλους ένα σπίτι, μαζεύει την οικογένεια που έχει ο ίδιος επιλέξει: πέντε αγόρια που ψάχνουν παλιοσίδερα στους δρόμους του Μεντεγίν. Η Οδύσσεια τους ξεκινά, και ταξίδι στο ταξίδι, τα ήδη σκληραγωγημένα παιδιά ανακαλύπτουν πως τα όνειρα δεν “βαστούν” στον ενήλικο κόσμο. Είναι το παιχνίδι του Μαγικού Ρεαλισμού στο οποίο αριστεύει το φιλμ (και έχει παράδοση σε αυτό η Λατινική Αμερική), και οι “Βασιλιάδες του κόσμου” ανταμείβουν τον θεατή με σπουδαίο σινεμά, σινεμά με ταυτότητα και λόγο ύπαρξης.
Πάμε στην Αμερική αλλά με γαλλική υπογραφή: Ο Στεφάν Σοβέρ υπογράφει την “Πόλη της ασφάλτου”, ουσιαστικά μια παραλλαγή του “Bringing out the dead” του Μάρτιν Σκορσέζε, όπου ένας νεοσύλλεκτος διασώστης μοιράζει τις μέρες του μεταξύ της αδρεναλίνης που προσφέρει η νυχτερινή βάρδια σε ασθενοφόρο του Μπρούκλιν και τις ώρες μελέτης σε ένα φτωχικό διαμέρισμα της Τσαϊνατάουν, στην προσπάθειά του να μπει στην ιατρική. Τάι Σέρινταν και Σον Πεν πρωταγωνιστούν και η κάμερα τους ακολουθεί σε φρενάρεις ρυθμούς που όμως σύντομα ξεκουρδίζονται, όχι λόγω στερεοτύπων όπως διάβασα κάπου αλλά επειδή υπάρχει εδώ η ενοχλητική αίσθηση πως αρθρώνεται κάτι σημαντικό. Θα βγείτε με πονοκέφαλο.
Τέλος, όσα λιγότερα πω για το θρίλερ “Στην άκρη του νήματος”, με Σάμιουελ Τζάκσον και Βενσάν Κασέλ τόσο το καλύτερο, αλλά επειδή τις έχασα που τις έχασα αυτές τις δύο ώρες από τη ζωή μου, να γράψω έστω πως σπάνια πετυχαίνεις θρίλερ τόσο κακογραμμένο: Στο φινάλε ήθελα τα λεφτά μου πίσω, κι ας το είχα δει τζάμπα, καταλαβαίνετε.
