Ο Γιώργος Κούβαρης γράφει για τη χαμένη ευκαιρία του Παναθηναϊκού στη Βιτόρια, υπογραμμίζει τα σημεία που έπαιξαν ρόλο στην έκβαση του αγώνα, ενώ στέκεται και στη συνέχεια μετά και την ενσωμάτωση του Γιόγκι Φέρελ.
Φαντάζομαι πόσοι και πόσοι εξ υμών και εξ ημών δεν θα ήταν όρθιοι παρακολουθώντας το παιχνίδι μεταξύ Μπασκόνια-Παναθηναϊκού στα τελευταία λεπτά και δεν θα ξελαρυγγιάστηκαν φωνάζοντας «ένα ριμπάουντ! Ένα ριμπάουντ!»
Ε, «ένα ριμπάουντ ρε παιδιά» όπως ήταν και ο τίτλος του Gazzetta για το παιχνίδι των «πρασίνων» στην Fernando Buesa Arena. ΑΝ ο Παναθηναϊκός είχε κάνει το αυτονόητο στα τελευταία λεπτά και δεν είχε δώσει το δικαίωμα στη Μπασκόνια να ανανεώσει 6 συνεχόμενες φορές (επαναλαμβάνω ολογράφως, έξι!) τις επιθέσεις της, τώρα θα κάναμε λόγο για μια μεγάλη όσο και σημαντική από βαθμολογικής και ψυχολογικής άποψης, νίκη!
Όμως είναι αυτές οι λεπτομέρειες που στο τέλος κάνουν την διαφορά. Αυτά τα… μικρά πράγματα του μπάσκετ. Και όταν τα παιχνίδια βρίσκονται στην κόψη του ξυραφιού, η ομάδα που θα είναι πιο συγκεντρωμένη, χωρίς να παρασύρεται από την αδρεναλίνη των τελευταίων δευτερολέπτων, θα είναι και εκείνη που θα φτάσει στη νίκη. Και αυτό ακριβώς έκανε η Μπασκόνια. Εκμεταλλεύτηκε την «πράσινη» αδράνεια, έκανε τη «ζημιά» μαζεύοντας το ένα ριμπάουντ μετά το άλλο και στέρησε από τον Παναθηναϊκό τη δυνατότητα να βρεθεί στο 2-1 και να νιώσει πολύ πιο άνετα ενόψει της συνέχειας.
Ένα ριμπάουντ και… ένα block out
Με τα ΑΝ και τα εφόσον ΔΕΝ γράφεται καμία ιστορία, αλλά η αλήθεια είναι ότι αν ο Παπαγιάννης ένιωθε καλύτερα και δεν είχε τις ενοχλήσεις στη μέση, τα πράγματα ίσως και να ήταν τελείως διαφορετικά. Θα μπορούσε να βρεθεί στο παρκέ όταν οι Βάσκοι δεν είχαν το παραμικρό block out να αντιμετωπίσουν από τους παίκτες του Παναθηναϊκού και ενδεχομένως να είχε αποτρέψει τους τελευταίους πόντους των γηπεδούχων. Όμως είπαμε. Πρέπει να μιλάμε για τους παρόντες.
Δεν ξέρω ποιο θα είναι το μέλλον της Μπασκόνια φέτος. Σίγουρα δεν είναι η ίδια η ομάδα με τα προηγούμενα χρόνια και ίσως αυτή η νίκη να ήταν απαραίτητη για τον Παναθηναϊκό. Δεν ξέρω αν θα έχουν οι «πράσινοι» πολλές ευκαιρίες μακριά από το ΟΑΚΑ. Μακάρι να τις έχουν. Πραγματικά, μακάρι. Όμως δεν βάζω και το χέρι μου στη φωτιά. Και για να μπορέσει ο Παναθηναϊκός να είναι ανταγωνιστικός εκτός Ελλάδας (αλλά και… εντός Ελλάδας φυσικά) θα πρέπει να παίρνει πράγματα από ΟΛΟΥΣ του παίκτες που θα βρίσκονται στο παρκέ.
Ειπώθηκαν πολλά για την τελευταία επίθεση. Γιατί να την πάρει ο Παπαπέτρου και όχι ο Μέικον που είχε περάσει στη «ζώνη του λυκόφωτος» στην τελευταία περίοδο ή ακόμα και ο Νέντοβιτς που είχε περάσει «κρύος» στο παρκέ. Θεωρώ ότι ο Δημήτρης Πρίφτης έδωσε την απάντηση. Οπότε τα λόγια περιττεύουν: «Η μπάλα έπρεπε να πάει στον Μέικον για να δημιουργήσει και να πασάρει σε όποιον ήταν ελεύθερος. Την έδωσε στον Νέντοβιτς και έφτασε στον Παπαπέτρου. Κρατήσαμε την μπάλα αρκετά, έπρεπε να ήμασταν πιο συγκεντρωμένοι και πιο επιθετικοί. Η Μπασκόνια είχε ένα φάουλ να δώσει. Ήταν ένα πικ εν ρολ με τον Μέικον, αλλά δεν βρήκαμε τον ανοικτό παίκτη, ο Παπαπέτρου είχε παίκτη επάνω του» ήταν τα λόγια του προπονητή των «πρασίνων».
Αν θέλετε τη προσωπική μου άποψη, ο Παπαπέτρου έχει αποδείξει ότι έχει «κρύο αίμα» και ότι δεν φοβάται να πάρει την ευθύνη. Βέβαια ότι κατέληξε η μπάλα στα χέρια του με ΤΕΛΕΙΩΣ λανθασμένο τρόπο είναι αλλουνού παπά ευαγγέλιο. Λάθος. 100% λάθος. Όμως και πάλι. Δεν… ήθελε και πολύ για να μπει η μπάλα μέσα στο καλάθι. Φαντάζομαι ξέρετε και εσείς οι ίδιοι ποια θα ήταν η περιρρέουσα ατμόσφαιρα εάν είχε συμβεί: «Έλα ρε αρχηγάρα», «ψυχάρα Παπαπέτρου», «κρύο αίμα ο Παπ» και όλες αυτές οι… ομορφιές που θα ακολουθούσαν. Και φυσικά δεν είχε ειπωθεί τίποτε απολύτως για την επιλογή, παρά μόνο για την κατάληξη της φάσης.
Οπότε καλό θα είναι να βλέπουμε το δάσος και όχι το δέντρο. Και έχει να κάνει με την συνολική εικόνα του Παναθηναϊκού, απομονώνοντας τα 15 χαμένα ριμπάουντ. Και οι «πράσινοι» έδειξαν ότι δεν θα είναι του… κλώτσου και του μπάτσου όπως μπορεί να φάνηκε απέναντι στη Μονακό. Σε αντίθεση με άλλες χρονιές (σ.σ. πέρυσι είχε χάσει με κατεβασμένα τα χέρια με σκορ 93-72) το «τριφύλλι» ήταν άκρως ανταγωνιστικό στη Βιτόρια, έβγαλε σκληράδα και δεν… φοβήθηκε σε κανένα σημείο του αγώνα.
Αν μη τι άλλο έδειξε ότι είναι ομάδα που θα παλεύει όλα τα παιχνίδια. Και ό,τι βγει. Αρκεί να παίζει, να κυνηγάει όλες τις μπάλες και να «καταθέτει» προσωπικότητα στο παρκέ. Απέναντι στη Μπασκόνια το έκανε αλλά πλήρωσε ΔΙΚΑ ΤΟΥ λάθη. Εκτός από τα χαμένα ριμπάουντ, δεν λειτούργησαν σωστά ούτε οι περιστροφές, με αποτέλεσμα η Μπασκόνια να βρει ανοικτά σουτ και να μετρήσει 13/30 τρίποντα, ενώ στα δύο προηγούμενα παιχνίδια είχε μόλις 8/50 στο σύνολο.
Το κέρδος με Μέικον και η «σιγουριά» του Παπαπέτρου
Θα κρατήσουμε φυσικά τον χαρακτήρα που «έβγαλε» ο Ντάριλ Μέικον, ο οποίος πέτυχε τους 8 τελευταίους πόντους του Παναθηναϊκού με «καρυδάτα» τρίποντα, αποδεικνύοντας ότι δεν φοβάται να πάρει τη μπάλα στα χέρια του όταν… καίει και τσουρουφλάει! Αν μη τι άλλο αποτελεί ένα μεγάλο προσωπικό credit του Αμερικανού, ο οποίος μπορεί να «γεμίσει» με περισσότερη αυτοπεποίθηση ενόψει της συνέχειας. Και όπως φαίνεται είναι πολύ πιο έτοιμος για την EuroLeague σε σχέση με τον (θετικό σε αυτό το ματς) Κέντρικ Πέρι.
Για τον Παπαπέτρου δεν χρειάζεται να πούμε πολλά. Φάνηκε ότι δεν είναι τυχαία αρχηγός και ηγέτης του Παναθηναϊκού, αν και θα πρέπει να μπει ένας «αστερίσκος» σε κάποια ριμπάουντ που χάθηκαν καθώς ήταν μέσα στο πεδίο και της δικής του ευθύνης. Είχε 22 πόντους και 4 ασίστ. Τις περισσότερες από οποιονδήποτε άλλον συμπαίκτη του. Δεύτερος «αστερίσκος» αλλά αυτή τη φορά για την ομάδα. Και πάλι χαμηλή δημιουργία από τα γκαρντ. Καλύτερη μεν, αλλά και πάλι χαμηλή…
Κρατάω και ένα ακόμα θετικό από το ματς. Το γεγονός ότι ο Παναθηναϊκός δεν… ήπιε θάλασσα όταν η διαφορά έφτασε στο +11 για την Μπασκόνια (49-38 στο 22′). Συνήθως σε αυτό το γήπεδο αρχίζει η… κατηφόρα όταν ο δείκτης του σκορ γίνει διψήφιος υπέρ των Βάσκων. Αντίθετα, οι «πράσινοι» έβγαλαν αντίδραση, επέστρεψαν στο ματς και έδειξαν ότι δεν πρόκειται να παρατήσουν κανένα παιχνίδι.
Βέβαια τώρα δεν υπάρχει η δικαιολογία «πρέπει ο Παναθηναϊκός να πάρει point guard». Πήρε. Και πήρε παίκτη -ΠΑΝΤΑ τηρουμένων των αναλογιών και των οικονομικών δεδομένων του Παναθηναϊκού- παίκτη από το πάνω ράφι. Και η λογική λέει ότι θα κάνει ντεμπούτο την επόμενη εβδομάδα και δη την 5η αγωνιστική της EuroLeague με αντίπαλο την Μακάμπι στο Τελ Αβίβ. Ε, από εκείνο το σημείο και μετά θα μπορέσουμε να πούμε περισσότερα. Αν μη τι άλλο η ενσωμάτωσή του στο πράσινο ρόστερ αναμένεται με ιδιαίτερο ενδιαφέρον, καθώς ο ρόλος του θα είναι πρωταγωνιστικός και όχι συμπληρωματικός.
Τώρα ακολουθεί η Ρεάλ Μαδρίτης. Ένα ματς το οποίο δεν αφήνει πολλές ελπίδες νίκης στον Παναθηναϊκό. Και ίσως αυτό να του κάνει και καλό. Να παίξει ελεύθερα και να αποβάλει αυτό το… άγχος στο οποίο είχε σταθεί και ο Πρίφτης μετά τη νίκη επί της Φενέρμπαχτσε. Άλλωστε η Ρεάλ είναι η ομάδα που θα έχει το βάρος του «πρέπει» και το άγχος. Όχι η ελληνική ομάδα. Αν καταφέρει να σταθεί στο «WiZink Center» και πραγματοποιήσει αξιοπρεπέστατη εμφάνιση, τότε θα έχει κάθε λόγο να «στοχεύσει» σε νίκη στο Τελ Αβίβ…
Μην ξεχνάμε κάτι. Είμαστε ακόμα στην αρχή. Και ύστερα από τα πέντε πρώτα ματς ο Παναθηναϊκός θα έχει δώσει τέσσερα μακριά από το ΟΑΚΑ… Υπάρχει μπόλικος δρόμος μπροστά του.
