Μέσα σε ένα κλίμα γενικότερης αδιαφορίας εορτάζεται την ερχόμενη Τρίτη η «Ημέρα της Ευρώπης». Ηταν στις 9 Μαΐου 1950 που ο γάλλος υπουργός Εξωτερικών Ρομπέρ Σουμάν, με την ιστορική ομώνυμη διακήρυξή του, έκανε το πρώτο βήμα για τη δημιουργία αργότερα της Ευρωπαϊκής Ενωσης, καλώντας τη Γερμανία, τη Γαλλία και άλλες χώρες να ενώσουν την παραγωγή στον άνθρακα και στον χάλυβα ως «πρώτο θεμέλιο μιας ευρωπαϊκής ομοσπονδίας», καθώς «η συμβολή που μπορεί να έχει μια οργανωμένη και ζωντανή Ευρώπη στον πολιτισμό είναι απαραίτητη για τη διατήρηση ειρηνικών σχέσεων». Δεκατρία χρόνια αργότερα στο Μέγαρο των Ηλυσίων ο στρατηγός Ντε Γκωλ και ο καγκελάριος Αντενάουερ υπέγραφαν μια συνθήκη που έθετε οριστικό τέρμα στην εχθρότητα του παρελθόντος μεταξύ των δύο χωρών. Η συνθήκη αυτή αποτέλεσε άλλωστε την απαρχή του περιώνυμου «γαλλογερμανικού άξονα», της ατμομηχανής δηλαδή της ευρωπαϊκής ενοποίησης. Και είναι ακριβώς αυτός ο άξονας που ουσιαστικά έχει σταματήσει να λειτουργεί, ιδιαίτερα από τη στιγμή που εκδηλώθηκε η ουκρανική κρίση, που έφερε τα πάνω κάτω στο διεθνές σκηνικό, τινάζοντας στον αέρα τις βεβαιότητες και τις ισορροπίες ισχύος της μεταπολεμικής εποχής, φρενάροντας παράλληλα και τη γενικότερη την ευρωπαϊκή πορεία προς τα εμπρός. Ετσι τη στιγμή που μια ενιαία ευρωπαϊκή αμυντική δομή θα έπρεπε να παίξει πρωταρχικό ρόλο για την αντιμετώπιση της κρίσης, παραχωρήθηκε το προβάδισμα στους Αμερικανούς και στο ΝΑΤΟ, υπό την πίεση των νέων χωρών-μελών του πρώην Συμφώνου της Βαρσοβίας, λόγω των οδυνηρών αναμνήσεών τους από τη σοβιετική καταπίεση. Ενώ είχε προηγηθεί, ήδη από τη δεκαετία του 1990, η αποτυχία της ΕΕ να εντάξει τη Ρωσία, μετά την πτώση του κομμουνισμού, σε ένα νέο πλαίσιο ευρύτερης ευρωπαϊκής ασφάλειας και συνεργασίας. Γεγονός που τελικά άνοιξε τον δρόμο στον Πούτιν. Τίθεται έτσι το ερώτημα αν πέρα από τους εορτασμούς θα χαραχθεί τώρα μια επιβαλλόμενη πλέον νέα πορεία που θα οδηγήσει στην άρση των σημερινών εσωτερικών διαφωνιών. Ηδη, πάντως, οι 27 υπουργοί Εξωτερικών θα συναντηθούν στις 12 Μαΐου για να χαράξουν μια νέα ενιαία πολιτική απέναντι στην Κίνα, μετά τον θόρυβο που προκάλεσαν οι γνωστές δηλώσεις Μακρόν για την ανάγκη απαγκίστρωσης από τις θέσεις των ΗΠΑ, όταν αυτές δεν ταυτίζονται με τα ευρωπαϊκά συμφέροντα. Παράλληλα έχει ξεκινήσει και πάλι η συζήτηση για την υιοθέτηση επιτέλους του κανόνα της ειδικής πλειοψηφίας στη λήψη των κοινών κοινοτικών αποφάσεων, καθώς έχει αποδειχθεί ότι ο κανόνας της ομοφωνίας, που έχει επικρατήσει έως σήμερα, οδηγεί συχνά σε αξεπέραστο αδιέξοδο. Τέλος, δεν θα πρέπει να αγνοηθεί, η παρουσίαση την περασμένη Τετάρτη, μετά την πολιτική θύελλα που έχει ξεσπάσει για το σκάνδαλο Qatargate, της στρατηγικής για «ισχυρότερους κανόνες στην αντιμετώπιση της διαφθοράς και την προαγωγή ενός πνεύματος ακεραιότητας στην ΕΕ και παγκοσμίως». Και να δούμε τώρα τι άλλο θα ακολουθήσει.
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
Μπορείτε να συνδεθείτε από εδω
