Κωνσταντίνος Ιωαν. Νιφορόπουλος
Ορκωτός ελεγκτής λογιστής
Επιστημονικός Συνεργάτης Taxheaven
Παραμύθι
Στο «μικρό βασίλειο», η διανομή του νερού (χρημάτων), γινόταν ως εξής:
Υπήρχε μια πολύ μεγάλη κεντρική δεξαμενή (ονομαζόταν «Προϋπολογισμός»), μεσαίες
ή μικρές δεξαμενές (ονομάζονταν «Επιχειρήσεις») και πολύ μικρές (ατομικές ή
οικογενειακές) δεξαμενές.
Το σύστημα λειτουργούσε ως εξής:
(1) Οι «πολύ μικρές» δεξαμενές ήταν δύο ειδών:
α) Αυτές που εργάζονταν για λογαριασμό των «μεσαίων» δεξαμενών (ονομάζονταν
εργαζόμενοι στον Ιδιωτικό Τομέα) και
β) Αυτές που έπαιρναν «νερό» απευθείας από την «μεγάλη κεντρική δεξαμενή»
(ονομάζονταν εργαζόμενοι στον Δημόσιο Τομέα ή Συνταξιούχοι ή Άνεργοι). Οι
ανωτέρω ήταν ταυτόχρονα και καταναλωτές (δηλαδή έδιναν «νερό» στις «μεσαίες»
δεξαμενές, για να αγοράσουν από αυτές τρόφιμα, ρούχα και άλλα αγαθά).
(2) Οι «μεσαίες» δεξαμενές αφενός έδιναν «νερό» στις «πολύ μικρές» δεξαμενές
(εργαζόμενοι) και αφετέρου έπαιρναν «νερό» από τους καταναλωτές ή από άλλες
επιχειρήσεις.
(3) Η «μεγάλη κεντρική δεξαμενή», για να ανταπεξέλθει στις ανάγκες της, έπαιρνε
«νερό», κυρίως από «μεσαίες» δεξαμενές [ονομάζονταν φόρος εισοδήματος και κυρίως
«Παρακρατούμενοι Φόροι» (δηλαδή ποσά που παρακρατούσαν από τους «καταναλωτές» ή
τους εργαζόμενους), κ.λπ].
Ενώ για πολλά χρόνια (με μικρές εξαιρέσεις), όλα κυλούσαν κανονικά, εμφανίστηκε
μια μεγάλη επιδημία. Σχεδόν όλες οι «μεσαίες» δεξαμενές έκλεισαν, με αποτέλεσμα
να μην μπορούν να τροφοδοτήσουν με «νερό», ούτε τους εργαζομένους τους, ούτε την
«μεγάλη κεντρική δεξαμενή».
Τότε η «μεγάλη κεντρική δεξαμενή», ανακοίνωσε ότι αναλαμβάνει να εφοδιάσει με
«νερό», σχεδόν όλες τις άλλες «δεξαμενές».
Αυτό καταρχήν φαίνονταν πολύ καλό, αλλά μια «μικρή μειοψηφία» προβληματιζόταν,
πόσο διάστημα θα μπορούσε η «μεγάλη κεντρική δεξαμενή», να εφοδιάζει όλους τους
άλλους, άλλα όλοι έλεγαν «καλά θα δούμε…».
Ο «τρελός» Υδρονομέας
Εμφανίστηκε ένα πρωί στα «Καφενεία» και άρχισε να διαδίδει «παράξενα» πράγματα
(είχε καταλάβει, λένε πολλοί, ότι η «κεντρική δεξαμενή», δεν θα άντεχε για πολύ
να δίνει σε όλους «νερό»).
Πρότεινε λοιπόν (μέχρι να τελειώσει η «λειψυδρία») την εφαρμογή των παρακάτω
Νόμων διανομής του «νερού»:
Νόμος του 2% επί των καταθέσεων
Νόμος του 5% επί των εισπράξεων
Νόμος των 1.000 ευρώ ως μέγιστη καθαρή αμοιβή κάθε εργαζομένου (είτε στον
Ιδιωτικό, είτε στον Δημόσιο Τομέα)
Νόμος των 1.000+1.000 ευρώ ίσον 1.600 ευρώ (όταν στην ίδια Οικογένεια
εργάζονται δυο)
Νόμος των 400 ευρώ ως ελάχιστη καθαρή αμοιβή για κάθε κάτοικο, που δεν
εργαζόταν.
Νόμος του 15% ασφαλιστικών εισφορών επί των αμοιβών
Νόμος του 2% επί κάθε λογής πώλησης
Επίδομα «Πολεμιστή», για όσους πολεμούσαν την επιδημία στην «πρώτη γραμμή»
Νόμος της μείωσης των αμοιβών και των ενοικίων
Κ.λπ
Φυσικά, επειδή κανείς δεν ήθελε να θιχτούν τα «Δικαιώματα» και η «Περιουσία»
του, δεν συμφώνησε μαζί του και σύσσωμοι τον έδιωξαν, κατηγορώντας τον (μπορεί
και να ήταν) ως «διπλό πράκτορα».
Μετά από λίγο καιρό, η επιδημία εξαφανίστηκε και σε λίγο, όλες οι «δεξαμενές»
γέμισαν και κανείς πιά δεν θυμάται το «τρελό» Υδρονομέα …..
Ένας ρώτησε τον αφηγητή «τι θα γινόταν αν η επιδημία διαρκούσε πολύ καιρό;» αλλά
απάντηση δεν πήρε, γιατί κανείς δεν έχει δικαίωμα να αλλάζει το τέλος του
παραμυθιού …
………………………………………..
[Συνίσταται, το παρόν να διαβαστεί ως συνέχεια των προηγούμενων άρθρων μου:
α)
Κορωνοϊός – The Day After,
β)
Κορωνοϊός – «Το Νεκρό Σημείο» και το «Κοινωνικό Συμβόλαιο»
γ)
Κορωνοϊός – «ΚΑΔ» : Μολυσμένοι και Μη (Μια μικρή διδακτική Ιστορία).
δ)
Κορωνοϊός – Οι ακάλυπτοι «ΚΑΔ» στα χρόνια της χολέρας (Σαν παραμύθι).
ε)
Κορωνοϊός – «Εγώ δικαιούμαι;» (Ρεπορτάζ).]
……………..
(*) υδρονομέας: ο αρμόδιος για τη ρύθμιση
της διανομής του νερού.
