Ο Γιάννης Ζωιτός γράφει από το Νιούκαστλ για την ήττα της Εθνικής από τη Μεγάλη Βρετανία σ’ ένα παιχνίδι που προηγήθηκε με 15 πόντους.
Η ήττα στην πρεμιέρα μιας μακράς διαδικασίας δεν αποτελεί καταστροφή για την Εθνική ομάδα. Το (απρόσμενο βάσει εξέλιξης) 78-69 από τη Μεγάλη Βρετανία στέρησε σίγουρα μια ισχυρή βάση πρόκρισης στη δεύτερη φάση των προκριματικών του Παγκοσμίου Κυπέλλου, αλλά δεν είναι δα ένα τέτοιο εμπόδιο που το ύψος του θα διακόψει την πορεία μέχρι τον τελικό προορισμό (Ιαπωνία, Ινδονησία, Φιλιππίνες).
Μοιάζει περισσότερο με μια υπενθύμιση ότι τίποτα δεν είναι προκαταβολικά εξασφαλισμένο. Κάθε νέος αγώνας απαιτεί εγρήγορση σώματος, οπωσδήποτε πνευματική συνέπεια, κατάλληλη διαχείριση και ορθές αποφάσεις σε κάθε φρέσκια συνθήκη. Λιγότερο ή περισσότερο της Εθνικής τής έλλειψαν αθροιστικά.
Ο Χάρης Γιαννόπουλος δεν ανέφερε τυχαία πως “όταν πας στο +15, το παιχνίδι θα πρέπει να φύγει στους +20, στους +25”. Καταλάβαινε ότι ο ίδιος, οι συμπαίκτες του και συνολικά ο γαλανόλευκος οργανισμός όφειλε να μην έχει επιτρέψει στους Βρετανούς να επιστρέψουν, χαρίζοντάς τους την αυτοπεποίθηση και το μομέντουμ της ανατροπής.
Η Εθνική έπαιξε ιδανικά από το 29-24 του 12’30” ως το 36-50 του 23’47”. Ήταν 11 λεπτά συγκροτημένου μπάσκετ, με ισορροπία στις δύο πλευρές του παρκέ. Κάτι από το οποίο έπασχε στο προηγούμενο διάστημα, αφού επιθετικά δούλευε, αμυντικά όμως υπέφερε εξαιτίας των υψηλών ποσοστών που ‘χαν οι γηπεδούχοι μέσα από τη γραμμή.
Το τρίτο φάουλ του Νίκου Γκίκα, που ήρθε σ’ εκείνο το χρονικό διάστημα, φάνηκε ότι ταρακούνησε το οικοδόμημα και έγινε βόμβα στα θεμέλιά του. Ο γκαρντ του Προμηθέα θυσιάστηκε για να μην δεχθεί η Εθνική ένα βέβαιο καλάθι, μαρκάροντας τον Φίλιπς πριν αφήσει την μπάλα χαμηλά, αλλά εκ των υστέρων αποδείχθηκε πως ο άνεμος που φύσηξε από τον ποταμό Τάιν δεν ήταν ούριος. Φρέναρε αντιθέτως τα πλοία των Ελλήνων, δεν τ’ άφησε να πλεύσουν προς τη νίκη και μοιραία βυθίστηκαν στ’ ανοικτά.
Ο Γκίκας είχε ήδη 14 πόντους ως τότε και δύο μεγάλα σουτ που εκτόξευσαν τη διαφορά σε διψήφια επίπεδα. Είχε προσπεράσει τον Αγραβάνη και ηγείτο της συνολικής προσπάθειας για την εξασφάλιση μιας άνετης και χρήσιμης νίκης. Η αναγκαστική απόσυρσή του για να προφυλαχθεί πριν από το τελευταίο κομμάτι του αγώνα έκοψε τον ομφάλιο λώρο της Εθνικής με το σκοράρισμα. Σαν να έπεσε μαύρο και να χάθηκε ο προσανατολισμός.
Όσο κι αν προσπάθησε ο Αγραβάνης να δώσει τη λύση, οι πόντοι από την περιφέρεια ήταν απαραίτητοι όταν οι Βρετανοί έκλειναν μέσα και η Ελλάδα δεν τους είχε. Ο Σάββας Καμπερίδης προτίμησε να μην τον χρησιμοποίησε νωρίτερα από το 31′, στο σκέλος δηλαδή που η διαφορά είχε μειωθεί στο ελάχιστο (ένας πόντος). Όταν ο Γκίκας πάτησε ξανά παρκέ, είχε χαθεί το timing. Στοιχείο άφθαρτης αξίας στο μπάσκετ. Έχασε τρία περιφερειακά σουτ και υπέπεσε σε δύο λάθη. Ήταν εκτός ρυθμού πια.
Η αποβολή του με πέντε φάουλ ήρθε όταν όλα είχαν, πια, τελειώσει.
