ΖΩΗ
«Αυτή είναι η τεράστια δύναμη της μουσικής υπόκρουσης. Μια κακόγουστη ερμηνεία με το κατάλληλο backround, μπορεί να γίνει ακόμα πιο κακόγουστη», λέει στο τέλος του σαρκαστικού του μονολόγου ο Γιάννης Νιάρρος
Από
Βάνα Κράβαρη
20 ώρες ago
3.5k Views
ΟΚ, λογικά για τον Γιάννη Νιάρρο, το highlight των Κινηματογραφικών Βραβείων Ίρις 2024 να ήταν η «κλοτσιά» του -συγκινημένου- Γουίλεμ Νταφόε, όταν του ζήτησε ένα αυτόγραφο. Ωστόσο, και τον επικό του μονόλογο στη σκηνή της Στέγης Ιδρύματος Ωνάση δεν τη λες και αμελητέα. Είχε και τα χάμπουργκέρ της και την τρολιά της και την πινελιά Κουτσελίνη της και τα όλα της.
Να αναφέρουμε αρχικά πως ο βραβευμένος με Χορν ηθοποθός ήταν ο οικοδεσπότης της 15ης τελετής απονομής των Κινηματογραφικών Βραβείων Ίρις και καθώς είναι γνωστός για το σαρκαστικό του χιούμορ και τον αναπολογητικό τρόπο με τον οποίο το εκφράζει, δεν δίστασε να τρολάρει τις ατάκες της Ζήνας Κουτσελίνη, μετά το ντόμινο αντιδράσεων που προκάλεσε και η διάθεσή της να μιλήσει για την καριέρα του Απόστολου Λύτρα με φόντο την κακοποίηση της -έως τότε- συντρόφου του, αλλά και την ανάγκη της να ενημερώσει όσους «βιάστηκαν» να την αδικήσουν, αναφέροντας πως όταν χρειάστηκε να σπουδάσει δεν μπορούσε να φάει ούτε «χάμποργκερ» ούτε «τσίζμποργκερ».
Με χιουμοριστική διάθεση, λοιπόν, on stage, ο Γιάννης Νιάρρος ερμήνευσε τον μονόλογο ενός νέου ηθοποιού που δυσκολεύτηκε στο Εθνικό Θέατρο, γιατί δεν είχε τσίζμπεργκερ και αναψυκτικά. Συμβαίνουν αυτά παιδιά.
«Πολύς κόσμος με ρωτάει πώς έφτασα ως εδώ. Χωρίς να γίνομαι δραματικός, προσπαθώ να λέω στον κόσμο ότι ξεκίνησα πολύ μιρκός, γεννήθηκα και μεγάλωσα στις φαβέλες της Κηφισιάς. Πήγα σχολείο στα βρώμικα θρανία του Κολλεγίου Αθηνών. Οι γονείς μου με ανέθρεψαν και με σπούδασαν με τεράστιες δυσκολίες. Ξεκίνησα να κάνω θέατρο και το μόνο πράγμα που είχα ήταν ένα σκισμένο θεατρικό κοστούμι, ένα τραπέζι και 1,5 εκατ. ευρώ από τον πατέρα μου», ακούγεται να λέει αρχικά τρολάροντας και χρησιμοποιώντας και στοιχεία της δικής του πορείας.
Στη συνέχεια, ακούγεται να λέει: «Και παρ’ όλα αυτά τα χρόνια που ήμουν στο Εθνικό, δεν είχα χάμπουργκερ. Δεν είχα τσίζμπεργκερ. Δεν είχα πατάτες τηγανητές, όπως όλα τα άλλα παιδιά. Με τον τώρα συνάδελφό μου και τότε, συμφοιτητή μου, Ηλία Μουλά μοιραζόμασταν την Coca-Cola, η οποία μάλιστα, ήταν Zero. Δεν ήταν καν light όπως όλων των παιδιών. Μια μέρα μάλιστα, είχαμε αναγκαστεί να πιούμε και… Βίκος Cola».
Παρακολουθήστε όσα είπε ο Γιάννης Νιάρρος εδώ:
Όταν τελείωσε η παράσταση και η μουσική υπόκρουση, ο ηθοποιός ανέφερε: «Αυτή είναι η τεράστια δύναμη της μουσικής υπόκρουσης. Μια κακόγουστη ερμηνεία με το κατάλληλο backround, μπορεί να γίνει ακόμα πιο κακόγουστη».
