Ζούμε σε μια εποχή που η καλοδεχούμενη πολιτική ορθότητα, πολλές φορές σε αναγκάζει να προσδιορίζεις τα πράγματα τόσο στρογγυλά που μπορεί εύκολα αυτά που πρέπει να ειπωθούν, να χάνουν το νόημα τους. Τα παραπάνω κιλά ως έκφραση είναι ένας ευγενικός τρόπος να μην φθάσεις στο body shaming, χαρακτηρίζοντας κάποιον χοντρό. Βεβαίως, αν κάποιος είναι χοντρός, αυτό δεν αλλάζει επειδή δεν το λέμε.
Δεν υπάρχει κάποιο συγκεκριμένο όριο και στο πότε θα χαρακτηριστεί κάποιος γέρος. Ο ηλικιακός ρατσισμός καραδοκεί. Το να είσαι γέρος δεν είναι μονάχα ηλικιακό ζήτημα. Η φθορά δεν είναι ομοιόμορφη σε όλους, και κάπως έτσι, ο γέρος με τον γερό, έχουν μια συλλαβή διαφορά στον τονισμό. Βεβαίως, και η φθορά ενός οργανισμού δεν μετριέται με επιστημονικούς ιατρικούς όρους στη δημοκρατία. Η κάλπη δεν προϋποθέτει γνώσεις γηριατρικής για να γεμίσει.
Ο χρόνος, επίσης δεν τρέχει ομοιόμορφα. Ένας χρόνος διαφορά στα τριάντα ίσως δεν μπορεί καν να αναγνωστεί ιατρικά. Ένας χρόνος για έναν ανοϊκό ασθενή όμως μπορεί να μοιάζει αιώνας. Ολόκληρος ο πλανήτης παρακολουθεί ένα ντιμπέιτ για το αν μπορεί ένας ογδοντάχρονος να ανταποκριθεί στα καθήκοντα και τις ευθύνες του προέδρου του ισχυρότερου κράτους του πλανήτη. Η διασυνδεδεμένη τηλεοπτική και ιντερνετική αρένα συγκεντρώνει έναν όχλο δισεκατομμυρίων που είναι έτοιμος να «κατασπαράξει» το λέοντα που δεν δείχνει πια τόσο ρωμαλέος. Κανένα λάθος δεν συγχωρείται. Δεν είναι πια ανθρώπινο το σφάλμα. Είναι αποτέλεσμα της φυσικής του αδυναμίας.
Το θέμα όμως δεν είναι μονάχα οι θεατές. Σε κάθε αγέλη λιονταριών, τα κυρίαρχα αρσενικά περνούν από τη φάση της ισχύος, στην παραδοχή ότι ένα νεότερο και ισχυρότερο λιοντάρι ηγείται. Και αυτός είναι ένας απαράβατος νόμος. Στη ζούγκλα ένα λιοντάρι σπάνια ξεπερνάει τα δέκα χρόνια. Οι διαρκείς μάχες με τα άλλα αρσενικά έχουν τις συνέπειες τους στη διάρκεια ζωής. Η αγέλη είναι εν πολλοίς μια οικογένεια. Ο θάνατος του λιονταριού μπορεί να είναι αναπόφευκτος. Ο εξευτελισμός του όμως, δεν είναι. Η αγέλη έχει τον λόγο. Ο βασιλιάς δεν είναι πια γερός…
