Ενα ἀπό τά μειονεκτήματα τοῦ λαοῦ μας εἶναι ἡ βραχεία μνήμη. Ξεχνᾶμε γρήγορα καί μάλιστα γεγονότα πολύ σημαντικά, πού ἔχουν παίξει καταλυτικό ρόλο στό νεοελληνικό ἱστορικό γίγνεσθαι. Ἕνα άπό αὐτά εἶναι οἱ κατ᾽ ἐπανάληψη προσπάθειες ἐμπλοκῆς τῆς Ἐκκλησίας στήν πολιτική καί πιό συγκεκριμένα στήν κοινοβουλευτική ἐκπροσώπηση.
Στό ὄχι καί τόσο μακρινό 1945, ξεκίνησε σέ ἐκκλησιαστικούς κύκλους ἡ συζήτηση γιά τό κατά πόσο ἦταν ἐφικτή ἡ ἵδρυση Χριστιανοδημοκρατικοῦ κόμματος στήν Ἑλλάδα. Ἡ ἀνάληψη τῆς Ἀντιβασιλείας ἀπό τόν Ἀρχιεπίσκοπο Δαμασκηνό, ἐνθάρρυνε πολλούς ἐπιστήμονες μέ ἰδιαἰτερο κύρος στά ἐκκλησιαστικά πράγματα, ἰδίως Καθηγητές Νομικῆς (Ἀλ. Τσιριντάνη, Γ. Ράμμο κ.λπ.), νά ξεκινήσουν μιά εὐρεία συζήτηση, ἴσως καί μιά προσπάθεια ὀργάνωσης μέ βάση τό τότε ἀνεπτυγμένο δίκτυο κύκλων μελέτης Ἁγίας Γραφῆς τῆς Ἀδελφότητας Θεολόγων «Η Ζωή». Τό ἐκκλησιαστικό φρόνημα τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Δαμασκηνοῦ, ἡ ἐμπειρία τοῦ παροπλισμένου Ἀρχιεπισκόπου Χρυσάνθου καί ἡ σύνεση τοῦ Ἀρχιμανδρίτη Σεραφείμ Παπακώστα, Προϊσταμένου τῆς «Ζωής», ἀπέτρεψαν τό ἐπικίνδυνο καί ἐν πολλοῖς προτεσταντικῆς ὑφῆς ἐγχείρημα.
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
Μπορείτε να συνδεθείτε από εδω
