Μικρές αποκαλύψεις, ανεξάντλητες εκπλήξεις, η καθημερινότητα σαν φαντασμαγορία, το απλό, το ανεπιτήδευτο, ο συνωστισμός («φοβάμαι και να το γράψω», λέει μια αναγνώστρια), το ανακάτεμα, κάτι εφήμερο που μεταμορφώνεται σε απόθεμα ομορφιάς, έμπνευσης, τρυφερότητας. Οι εσωτερικές περιπλανήσεις δεν σταματούν, οι ζωές είναι μυστικές, τι τροφοδοτεί τον καθένα μας είναι συχνά ίδιο όσο και αν φαίνεται διαφορετικό.
Μέσα από αυτά τα σύντομα στιγμιότυπα δημιουργείται ένας κοινός τόπος, που υπερβαίνει τις διαφορές και τις διαφωνίες. Έχει την αυθεντικότητα της επιλογής, μάς επανασυνδέει με κάτι που μπορεί να έχει χαθεί ή να είναι σε ύπνωση. Μερικές στιγμές είναι αδιόρατες και ανείπωτες, όπως το άγγιγμα. Όταν ήταν «ρουτίνα» δεν είχε ονοματεπώνυμο. Μετά όμως, μετά τη στέρηση, ξέρεις. Είναι η γιαγιά, τα εγγόνια, οι φίλοι, τα παιδιά, οι γονείς, πρόσωπα αγαπημένα, δεσμοί ανθεκτικοί, η χαρά της συνάντησης που όταν συνέβαινε ήταν δεδομένη, όταν όμως είναι «απαγορευμένη», λείπει, λείπει πολύ.
Τα ταξίδια, δεν είναι μόνο οι τόποι αλλά και η προετοιμασία, η διαδρομή, η πτήση, η αναμονή. Τα τοπία δεν είναι πάντα το ίδιο όμορφα για όλους αλλά για τον καθένα χωριστά, εδραιώνουν μια ξεχωριστή σχέση, που γεμίζει από μνήμες, γεύσεις, πρόσωπα, αισθήσεις. Ήταν άραγε εξαρχής ωραίο ή εκτιμήθηκε αργότερα ως μοναδικό; Το τραπέζι που δυσανασχετήσαμε, το πρωϊνό ξύπνημα που απωθήσαμε, ο συνωστισμός που προκάλεσε δυσφορία, πώς, δυο μήνες μετά, έγιναν σημεία αναφοράς; Έγιναν επιθυμία μαζί και νοσταλγία.
Με τα λόγια των αναγνωστών μας, σταχυολογούμε με τις δικές τους λέξεις: «μου έλειψε το καθιερωμένο τραπέζι», οι «περιηγήσεις», τα «φιλέματα», να γελάσουμε, να κλάψουμε, να τραγουδήσουμε, να μοιραστούμε μια μπύρα, να μαγειρέψουμε.
Παντού η επιθυμία ο πρώτος ενικός να ξαναγίνει πρώτος πληθυντικός. Η ασφάλεια και η αποδοχή, επουλώνουν και δυναμώνουν. Μόνο έτσι «βήμα βήμα θα επανεκκινήσει η ζωή μας», «θα ξαναβρούμε τους ρυθμούς μας». Θα έχουμε γίνει σοφότεροι μετά την πανδημία; Θα γνωρίζουμε άραγε «με πόσα λίγα πράγματα “κατεβαίνει ο παράδεισος στη γη”»; Και η προτροπή: «να δείχνετε την τρυφερότητα, αξίζει».
Αύριο που θα ανοίξουμε την πόρτα χωρίς να χρειαστεί να δώσουμε «αναφορά», θα είμαστε, άραγε, περισσότερο ευγνώμονες γι’ αυτό που έχουμε και έχουμε ζήσει;
