Πολύ σκόνη και αντάρα σηκώθηκε από την απόφαση των δυο +μια να κάνουν κοινή εμφάνιση και να εκφράσουν τις αγωνίες τους για την επόμενη ημέρα στην κεντροαριστερά. Και αναφέρομαι στους Διονύση Τεμπονέρα (ΣΥΡΙΖΑ) Μανώλης Χριστοδουλάκη (ΠΑΣΟΚ και Έφη Αχτσιόγλου (Νέα Αριστερά). Εγώ θα έλεγα ότι στις δημοκρατίες καλό είναι οι όμορες δυνάμεις να συνομιλούν και ιδιαίτερα την περίοδο που μια άλλη δύναμη μοιάζει να κυριαρχεί στο πολιτικό σύστημα.
Αλλά θα συμβούλευα στους τρεις που ο καθένας τους είχε και έχει τις ηγετικές του φιλοδοξίες ή αν δεν έχει αυτό έχει μια πρόωρη αγωνία, για να μην λέτε ότι δεν είμαι καλόπιστος να εκφράσει τον προβληματισμό του χώρου που εκπροσωπεί.
Απλά τα τους έλεγα ιστορικά ότι έχει επιβεβαιωθεί το γεγονός, του ότι όποιος βιάζεται σκοντάφτει. Δείτε τι έπαθε στο παρελθόν ο Ευάγγελος Βενιζέλος ή ο Ανδρέας Λοβέρδος ή ακόμη η Ντόρα Μπακογιάννη και ο Ευάγγελος Μεϊμαράκης, από το χώρο της κεντροδεξιάς.
Καθοριστικό παράγοντα στην πολιτική παίζει ο περιβόητος χωροχρόνος. Και εκτιμώ ότι αυτόν πάνω στο άγχος τους να προλάβουν την επόμενη ημέρα, έτρεξαν να την κερδίσουν χωρίς ακόμη να ξημερώσει.
Αλλά θέλω να επισημάνω και κάτι ακόμη, καθώς το κάθε πρόσωπο έχει την δική του πορεία και με βάση αυτή θα κρίνω ξεκινώντας από την κυρία της παρέας.
Από ότι θυμάμαι δυο ήταν τα ταυτοτικά της στοιχεία: Το πρώτο ότι ήταν πολιτικά στα κάγκελα όταν ήταν ο Τσίπρας στην ηγεσία, κάθε φορά που ο τότε Πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ μιλούσε για την ανάγκη διαλόγου με το ΠΑΣΟΚ. Τότε του καταμαρτυρούσαν ότι επιχειρεί να μοιράσει συγχωροχάρτια στο κόμμα που έφερε τα Μνημόνια και στήριξε τον Σαμαρά. Την ίδια ώρα όταν ο Στέφανος Κασσελάκης εξελέγη αποχώρησαν από το κόμμα με το επιχείρημα ότι του αλλάζει την ταυτότητα και δεν είναι πια τόσο αριστερό.
Από τη μεριά του ο Διονύσης Τεμπονέρας είχε την ευκαιρία να διεκδικήσει την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ. Αλλά την κρίσιμη στιγμή το φοβήθηκε και έκανε πίσω. Στην αρχή φαινόταν ότι θα ακολουθούσε τους υπόλοιπους της Νέας Αριστεράς, αλλά έμεινε και πλέον εκφράζει την εσωκομματική αντιπολίτευση κατά τους συμφωνούντες με αυτόν και τον Δούρειο Ίππο κατά όσους διαφωνούν μαζί του.
Όσο για τον Μανώλη Χριστοδουλάκη ονειρεύεται και δικαίωμά του είναι να θέλει να γίνει Χαλίφης στη θέση του Χαλίφη. Εξάλλου δεν είναι λίγοι αυτοί που θεωρούν ότι στο πρόσωπό του βλέπουν έναν αρχηγό που μπορεί να δώσει δυναμική στο ΠΑΣΟΚ που λείπει από το Νίκο Ανδρουλάκη. Από τη Χαριλάου Τρικούπη και για αυτόν υπάρχουν γκρίνιες για την αυτονόμηση του που αποκτά χαρακτηριστικά αμφισβήτησης του Ανδρουλάκη, αν και ο ίδιος προσπαθεί να κρατά χαμηλούς τόνους απέναντι στα φοβικά σύνδρομα του ηγετικού περιβάλλοντος.
Αυτό που ενώνει και τους τρείς είναι ότι δείχνουν να βιάζονται να πάρουν θέση για την επόμενη ημέρα. Αλλά όπως έλεγε και ο Κοέλιο, όταν οι άνθρωποι σχεδιάζουν οι θεοί χαμογελούν. Η όπως λέει ο λαός μας και υπενθύμισα παραπάνω: όποιος βιάζεται σκοντάφτει…
