Η ζωή είναι περίεργη. Ειδικά στον έρωτα. Και ξέρεις, με αυτόν τον τύπο, ναι τον έρωτα, δεν μπορείς ποτέ, να δώσεις ραντεβού.
Ο έρωτας δεν είναι εξετάσεις να τις προγραμματίσεις. Θα σε βρει, αν σε βρει, όταν κι ποτε θέλει αυτός. Κι όποτε σε βρει, ό,τι κι αν κάνεις δεν θα μπορέσεις να τον αποφύγεις. Πιο δεδομένο κι από το ότι θα βγει ο ήλιος αύριο…
Κάποιες φορές μάλιστα, ο έρωτας θα σε φέρει σε δύσκολη θέση. Βλέπεις ο έρωτας δεν έχει κοινωνικά κριτήρια. Δεν είναι επίδομα. Είναι έρωτας. Μην λέμε τα ίδια…
Θα παιδευτείς και θα παιδέψεις. Θα πονέσεις και θα σε πονέσουν. Θα εξοργίσεις και θα εξοργιστείς. Θα υπομένεις και θα σε υπομένουν. Θα επιμείνεις ή θα ζητήσεις να επιμείνουν… Θα είσαι (υποψήφιος) θύτης ή (υποψήφιο) θύμα… Αλλά όποια πλευρά κι αν σου τύχει ένα πρέπει να είναι το κριτήριο σου.
Να μην περισσεύεις. Να λείπεις.
Αν περισσεύεις φύγε τρέχοντας. Μακριά. Όσο πιο μακριά γίνεται. Όχι χιλιομετρικά. Έχω δει ανθρώπους να κοιμούνται στο ίδιο κρεβάτι και να έχουν μίλια απόσταση. Κι άλλους να ζουν στη μία άκρη του κόσμου και στην άλλη αλλά να νιώθουν και την ανάσα του άλλου. Του άλλου τους μισού.
Μέχρι να το ζήσεις το δεύτερο, αν το ζήσεις ποτέ, φρόντισε να μην περισσεύεις. Να μην είσαι το συμπλήρωμα κανενός. Να είσαι το κενό του. Όχι αυτός που καλύπτει τα κενά. Είσαι άνθρωπος, όχι αφρός πολυουρεθάνης…
Ξέρω… Όταν έρχεται ο έρωτας, φεύγει η λογική. Αλλά στάσου… Για τον έρωτα μιλάμε. Αυτόν που τα θέλει όλα ή τίποτα και βγάζει… σπυριά στο «τόσο-όσο». Κανένα τόσο και κανένα όσο. Όλα ή… κενό. Το απόλυτο που λέει και η Άννα.
Να κάνεις τον άλλον να μιλάει στον εαυτό του και να ακούει την ηχώ. Όχι από εκδίκηση… Από ανάγκη. Την ανάγκη σου να τον έχεις. Που αν δεν είναι και δική του, δεν είναι κι έρωτας. Είναι σύμβαση και μάλιστα ορισμένου χρόνου. Κι αυτό είναι το μόνο θετικό. Ότι ξέρεις πως θα τελειώσει. Από το να περιμένεις λοιπόν τη λήξη της σύμβασης, λήξτο εσύ. Τρέξε… Κι αν όντως υπήρξε κάτι ποτέ μεταξύ σας θα τρέξει κι ο άλλος… Γιατί δεν θα μπορεί να κάνει αλλιώς. Θα του λείπεις. Δεν θα του περισσεύεις.
Να το θυμάσαι.
