H Μόνικα είναι από τις περιπτώσεις των καλλιτεχνών για τους οποίους δεν μπορεί να υπάρξει τέλος, αλλά μια αρχή που θα κρατάει για πάντα.
Θες η σύνθετη, κάπως απείθαρχη προσωπικότητα της που ακούει μόνο στις εσωτερικές της εντολές; Θες το πηγαίο μουσικό της ταλέντο, αφού μέσα στο κεφάλι της στροβιλίζονται νότες; Θες ότι στην ηλικία της έχει κάνει πολλές και διαφορετικές εκκινήσεις, χωρίς να σκέφτεται την επόμενη μέρα;
Το σίγουρο είναι ότι θα γράφει πολύ ωραίες μελωδίες που θα μας ταξιδεύουν σε άχρονες εποχές και θα μας συντροφεύουν στις πιο προσωπικές μας στιγμές. Το Over The Hill, ήταν η επιτυχία που της άλλαξε τη ζωή. Ήταν μόλις 21 χρόνων, ακόμα φοιτήτρια στο Μαθηματικό, το οποίο δεν τελείωσε.
«Είχα θέματα υγείας. Άρχισα να χάνω τη φωνή μου, δεν κοιμόμουν, είχα πάρα πολύ άγχος. Σκέψου πως τη μια μέρα έδινα συναυλία στον Λυκαβηττό σε 7.500 κόσμο και την επομένη είχα μάθημα στη σχολή. Ήθελα να είμαι σε όλα τέλεια, να μην απογοητεύσω κανέναν. Τότε η φωνίατρος που με είχε εξετάσει μου είπε ότι απλώς πρέπει να ηρεμήσω και πως όλα θα πάνε καλά». Πρόσφατα μάλιστα είχε να αντιμετωπίσει θύελλα αντιδράσεων για το κομμάτι Ελλάς 21 που έγραψε με αφορμή τα 200 χρόνια της Ελληνικής Επανάστασης.
«Συζητούσα με την ομάδα μου μήπως έγραφα ένα κομμάτι με αφορμή την επέτειο, αλλά δεν λειτουργώ με παραγγελία. Τελικά, μια μέρα μου ήρθε η έμπνευση να γράψω κάτι. Όταν πλησίασε η επέτειος, είπα πως αν δεν το κυκλοφορήσω τώρα δεν θα το κάνω ποτέ. Το αποφάσισα μέσα σε ένα πρωί. Ούτε προειδοποίησα κανέναν ούτε είχα κανέναν σκοπό. Την επόμενη μέρα με πήραν κάτι φίλοι μου και μου είπαν: “Έχεις δει τι γίνεται;”. Είπα: “Αντε πάλι. Με κατηγορούν;”. Η αλήθεια είναι ότι προτιμώ αυτή την αντίδραση παρά το τραγούδι να έχει views και να μην αγγίξει κανέναν. Δεν ξέρω γιατί είχε τόσες πολλές αντιδράσεις. Νομίζω ότι ξεκινάει από τον τίτλο του και πως ο κόσμος είχε την ανάγκη να ξεσπάσει. Καταλαβαίνω ότι εκφράζουν έναν δικό τους προβληματισμό και αυτό έγινε με αφορμή αυτό το κομμάτι, γιατί η τέχνη αυτό τον σκοπό έχει, να ενεργοποιεί τις ευαίσθητες χορδές μιας κοινωνίας και τις τάσεις και να εκφράζεται. Εγώ δεν έχω φίλτρα. Αυτό που κάνω είναι μόνο μουσική και εκφράζομαι μέσα από εκεί. Έχω εξασκηθεί να μην παίρνω τα αρνητικά προσωπικά, όπως δεν παίρνω προσωπικά και τα πολύ καλά. Όταν ακούω το “είσαι θεά ή ο νέος Χατζιδάκις” ούτε αυτά με αγγίζουν».
Η επιτυχία όμως την ακολούθησε πιστά. Σαν σκυλάκι που ήθελε ένα χάδι της. Εκείνη αντιδρά το ίδιο ταπεινά. «Μου το λες εσύ, ο κόσμος, όμως εγώ δεν το κατάλαβα. Όταν έδωσα συναυλία στο Σταύρος Νιάρχος και μου είπε η διευθύντρια πως έκοψα το ρεκόρ εισιτηρίων που είχε φτάσει τα 13.000, εκεί μόνο κατάλαβα ότι τελικά κάτι έχω κάνει». Η ίδια όμως εξακολουθούσε να είναι μουσικά ανυπότακτη όπως οι Γαλάτες στο χωριό του Αστερίξ.
«Για να καταλάβεις, ένας επιτυχημένος χορογράφος ήθελε να κάνουμε μαζί μια παράσταση. Κάπου στη μέση των προβών και ενώ μου άρεσε και ήθελα να δουλέψω μαζί του, ήθελα να κάνω το δικό μου. Αυτό με επηρέασε πάρα πολύ. Όλο αυτό με πίεζε και όταν πιέζομαι δεν μπορώ να λειτουργήσω και λέω “όχι” Προσπαθώ τώρα να το δουλέψω αυτό. Είναι η πειθαρχία που δεν έχω. Ευτυχώς, και εκείνος το κατάλαβε», εξομολογείται η ίδια στο DowTown.
