Μια πικρή διαπίστωση. Αν αφαιρέσω από το 19%, που πιθανολογώ ότι θα ελάμβανε ένας ενιαίος ΣΥΡΙΖΑ στις ευρωεκλογές, εκείνο το 16% που δίνουν οι δημοσκόποι στον Κασσελάκη, τότε αυτό που παραμένει είναι ένα 3% της Νέας Αριστεράς. Οπότε, εκτός από απογοήτευση για την Αριστερά, δείχνει και τι είδους «Αριστερά» είναι το 16% του σημερινού ΣΥΡΙΖΑ. Η διαπίστωση είναι ακόμη πιο οδυνηρή για το «ποιόν» αυτού του 16% -το παρελθόν, το παρόν και το πολλά υποσχόμενο μέλλον του- που καταπίνει αμάσητο το άχυρο της αυθάδειας κάποιου που συγχέει το πρόσωπό του με το πρόσωπό του της γιγαντοφωτογραφίας του περιπλανώμενου προεκλογικού βαν.
Και είναι επόμενο να αναρωτηθώ, μήπως εμπλέκεται σ’ αυτήν την μακάβρια αριθμητική των ποσοστών και ο Τσίπρας;
Σκέφτομαι ακόμα ότι το πλημμέλημα της παρασιώπησης ανεύρεσης νεκρού εις βάρος του πενηνταενιάχρονου γιού, που έκαψε το πτώμα του νεκρού πατέρα του, τις προάλλες στα Άνω Λιόσια -γιατί δεν είχε τα λεφτά για την κηδεία- στην περίπτωση των πρωτοκλασάτων του σημερινού ΣΥΡΙΖΑ, θα μπορούσε να μετατραπεί σε κακούργημα εις βάρος της Αριστεράς. Μιας ιδέας που, όπως αποδεικνύεται, δεν την υπολόγιζαν ποτέ, και τώρα, επί Κασσελάκη, θέλησαν να την κάψουν όχι γιατί δεν είχαν λεφτά ή είχαν ψυχολογικά προβλήματα, όπως ο πενηνταενιάχρονος, αλλά γιατί μας προτείνουν με την ανοχή τους μια κοινωνία που στέλνει στην πυρά τις χήρες του Μαχαραγιά.
Γνωρίζω ότι κανείς δεν μπορεί να ζει υπό το κράτος του «ανιχνευτού αλήθειας» όπως έγραφε ο Κωστής Παπαγιώργης. Και ξέρω ότι το «φθέγγεσαι» για τα κοινά εκτός από εμμονή γίνεται «ρητορικό κουσούρι». Ξέρω επίσης ότι οι εθνικοί μας διανοούμενοι, όπως ο Στέλιος Ράμφος, βλέπουν την κοινωνία μας είκοσι χιλιάδες λεύγες υπό τη θάλασσα, σαν τον πλοίαρχο Νέμο που έβλεπε από το κρυστάλλινο φινιστρίνι το τεράστιο χταπόδι.
Ο Ράμφος μάλιστα, σε πρόσφατη συνέντευξή του στην ΕΡΤ, είπε ότι είδε το Nemo στη Eurovision και έφριξε. Βέβαια, το Nemo δεν είναι ούτε παράδειγμα προς μίμηση ούτε προς αποφυγή, αλλά είναι όπως οι χήρες που καίει μια κοινωνία διαιωνίζοντας τον φαλλοκεντρισμό στην εικόνα του κάθε Μανώλη Τραμπαρίφα που, από την δεκαετία του ’50, διασχίζει μια Συγγρού, σήμερα των πολυεθνικών και των ιδρυμάτων, προς τα Φάληρα για μπύρες και καλαμαράκια.
Αλλά έτσι είναι. Χάσει-κερδίσει ο Κασσελάκης, με σφηνάκια και μοχίτος, το ποσοστό με το οποίο θα άγγιζε τον πήχη των ονείρων του, δεν πρόκειται να το πιάσει ώστε να κυβερνήσει. Τη ζημιά όμως την έχει κάνει.
Την περίοδο που δίδασκα στο Πανεπιστήμιο δεν παρέστησα ποτέ τον πράκτορα ιδεών διάσημων ξένων στοχαστών και δεν μεταστράφηκα: έγινα αυτό που ήμουν. Δεν χρειάστηκα τους «Έλληνες στοχαστές» του Παπαγιώργη. Μου έφτανε ο κλινήρης δια βίου ποιητής Ζοέ Μπουσκέ. Αυτόν θαύμαζα. Και για άτομα σαν αυτόν, ο Ρενέ Σαρ, ίσως έγραψε τον πιο κάτω στίχο: «Άλλοτε, τη στιγμή που έπεφτα στο κρεβάτι, η ιδέα ενός προσωρινού θανάτου στην αγκαλιά του ύπνου με ξαστέρωνε, σήμερα αποκοιμιέμαι για να ζήσω μερικές ώρες.»
Κοιμόμαστε; Χάσαμε; Τουλάχιστον το κόμμα της Νέας Αριστεράς προτίμησε τις ιδέες από τις καρέκλες. Αν έχει κάτι να μας προτείνει είναι η επαγρύπνηση.
Όσο για την αήττητη Νέα Δημοκρατία, κάτι ξέρει ο Μεϊμαράκης: «ενώ θα κερδίσουμε θα πρέπει να κυβερνήσουμε σαν να έχουμε χάσει».
Διότι εάν αφαιρέσει κανείς από το 41% του Μητσοτάκη στις βουλευτικές εκλογές το προβλεπόμενο 34% για τις μεθαυριανές, τότε το 7% που δεν τον ψήφισε, ενδεχομένως κατευθύνθηκε στα ακροδεξιά κόμματα αλλά συγχρόνως, υποθέτει κανείς, ότι θα μπορούσε να κατευθυνθεί και στο ποσοστό που θα επιθυμούσε ο Κασσελάκης. Γιατί αυτό το προσδοκώμενο 16%, που ενδεχομένως θα περιείχε και το 7% των δυσαρεστημένων από τον Μητσοτάκη, δεν θα ήταν πρώην μητσοτακικό αλλά κάτι χειρότερο: νυν κασσελακικό.
Δεν ξέρω γιατί αυτό τον καιρό έρχεται στον νου μου ο αδιάφορος για τους πολλούς ιός Bunya που απασχολεί ογκολόγους και λοιμωξιολόγους. «Είναι ένας καλός υποψήφιος για να προκαλέσει μια πανδημία», δηλώνει στην «Καθημερινή της Κυριακής» ο Ντέιβιντ Μπόλτιμορ (Νόμπελ Ιατρικής).
Θα την ξεπεράσουμε με τα αντιικά του Τσακαλώτου και τα Tamiflou του Χαρίτση;
