Αυτοί είμαστε. Εκεί, λιγότερο από το 3%. Και όχι γιατί ψηφίσαμε τον Σακελλαρίδη ή τον Χαρίτση αλλά γιατί αυτοί ψήφισαν εμάς. Αναγνωριζόμαστε χωρίς να έχουμε γνωριστεί. Είμαστε αυτοί που συνεχίζουν το διάβασμα, που βλέπουμε αυτό που έρχεται στο πρόσωπο της Λατινοπούλου. Αν βρεθεί στο μπούνκερ, ένας Θεός ξέρει τί άλλο μπορεί να κάνει!
Έχουμε στη διάθεσή μας «τη μικροσκοπική ανατομία της φάλαινας και αυτό είναι καθησυχαστικό». Ήταν τουλάχιστον, τότε που έγραφε ο Ουίλιαμ Κάρλος Ουίλιαμς πριν από έναν σχεδόν αιώνα. Τώρα συμβαίνει το αντίθετο: ανησυχητική είναι η μεγεθυμένη ανατομία των κουνουπιών. Τη μεγεθύνουν στα τηλεοπτικά πλατώ τα ίδια, γερασμένα πλέον, πρόσωπα. Δεν διυλίζουν τον κώνωπα.
Δεν έχουν εργαλεία, περιορισμένα καθώς είναι στη συμβατική δημοσιογραφία των προκλητικών ερωτήσεων που γίνονται προς όφελός τους αφού οι ερωτώμενοι παραπέμπουν την απάντησή τους στα «όργανα», συνεχίζοντας την πολιτική ανευθυνότητας επ’ άπειρον. Γι’ αυτό από τα διυλιστήρια της νύχτας των Ευρωεκλογών ό,τι προέκυψε ξανά, είναι η ακριβή αμόλυβδη για τα ακριβά τους αυτοκίνητα έξω από το στούντιο. Συναγωνίζονται τις θωρακισμένες μερσεντές των κυριών με τα μονόχρωμα ταγιέρ στα γραφεία των Βρυξελών. Τα λόμπι προκαταλαμβάνουν τις αποφάσεις τους και οι πολυεθνικές επωφελούνται. Πώς θησαύρισε ο Μπουρλά;
Αυτοί λοιπόν είμαστε. Έχουμε σκεφτεί το πρόβλημα. Μας βασάνισε. «Τα πάντα βασανίζουν στη ζωή». Και στο ερώτημα του Μανώλη Αναγνωστάκη: «Είστε υπέρ ή κατά;» έχουμε απαντήσει με ένα όχι.
Και όταν το έπακρο του αίσχους επήλθε με τον Κασσελάκη, υπήρξαν ορισμένοι που δεν τον ακολούθησαν. Είχαν διαχωρίσει τη θέση τους -έστω και κατόπιν εορτής- και συνέχισαν χωρίς οικογένεια και χωρίς εφημερίδα τον μπαζωμένο από το «πόθεν έσχες», δρόμο της Αριστεράς.
Ζητάμε να προστατευτούμε απ’ όσα ακούγονται αυτές τις ημέρες γνωρίζοντας πως η φιλελεύθερη Δημοκρατία δικαιολογείται από τους νόμους της αγοράς που την προστατεύει παρά από την αντιπροσωπευτική Αρχή που την οργανώνει.
Ποια είναι η νέα μορφή της φιλελεύθερης Δημοκρατίας και της Ευρώπης αν όχι μια νέα μορφή του ολοκληρωτισμού που επιτρέπει στο παράδοξο της αντιπροσώπευσης από ένα μόνο πρόσωπο, ίδιο σε όλες τις χώρες, να ονομάζεται: «Μελονλεπενλατιν» όπως εκείνα τα ακατανόητα ονόματα στα υπερρεαλιστικά ποιήματα του Ανδρέα Εμπειρίκου «Άρμαλα Πόρανα και Βέλμα»;
Πώς λοιπόν να επανέλθει «η προτεραιότητα της πολιτικής σε σχέση με την προτεραιότητα της οικονομίας», όπως αισιόδοξα επιθυμεί ο Βαγγέλης Βενιζέλος; Και όχι γιατί η κοινωνία βάζει χαμηλά τον πήχη αλλά γιατί οι νόμοι της αγοράς, το μάρκετινγκ της αγοράς, ο νέος ψηφιακός καπιταλισμός δηλαδή, δεν την αφήνει να τον βάλει ψηλά. Και πώς να μην είναι εύλογη η αποχή όταν η κοινωνία δεν συμπεριλαμβάνεται στο “σχήμα” που την κοροϊδεύει;
Υπάρχει μια άλλη γλώσσα για να τα πούμε αυτά εκτός από τον επιστημονικό λόγο; Ναι, υπάρχει η γλώσσα που ρωτάει τον εαυτό της, που λειτουργεί και μεταδίδει εντάσεις, που σηκώνει τη γροθιά όπως η δωδεκαφθογγική μουσική του Σένμπεργκ απέναντι στα μελίρρυτα adagio του Μάλερ. Από το αμφιμονοσήμαντο και το διαφορετικό τρέμει η συντήρηση και συσπειρώνεται. Γιατί όταν τα κόμματα, η εκκλησία ή οι αθλητικοί σύλλογοι είναι διάστικτοι από μικροφασισμούς, κι όταν από το TikTok βρίσκεσαι στην Ευρωβουλή δηλώνοντας ότι δεν γνωρίζεις τίποτα και σε έχουν ψηφίσει οι νέοι για την πλάκα -διότι αυτό προτείνουν οι «νέοι» που τους μεγάλωσαν έτσι οι «γέροι» – όταν επιπλέον η Φάρλι προτιμά τα δένδρα της Κουμουνδούρου πριν τον χαιρετισμό του κυρίου της, τότε ήρθε, και that’s it: O Κασσελάκης ως η κατεξοχήν γραμμή φυγής του καπιταλισμού, παγωμένη λάβα κάτω από το ηφαίστειο, ένα εγώ που εξισούται με το εγώ του.
Με τους ανθρώπους στη Νέα Αριστερά στεκόμαστε ο ένας απέναντι στον άλλο ως μασκαράτες και μας αρκεί.
Αυτό δεν είχε πει ο Πασκάλ; “Ο άνθρωπος είναι χίμαιρα και οι προσωπικότητες δεν στέκουν μπροστά μας παρά μόνο ως μασκαράτες”.
