Είναι κάποιες λέξεις, στις οποίες δεν θες να επιστρέψεις. Είναι κάποιες φράσεις, που θες να τις ξεχάσεις. Καλές, πάγκαλες, καθαρές, μα στις διασκευές έγιναν στραβές και ηττηθήκαμε από τις «νίκες».
Για παράδειγμα, τι σας έρχεται στον νου όταν ακούτε «θωρακισμένη»; Θετική χροιά δεν έχει; Τότε, γιατί ο εγκέφαλος αρματώνεται, προκειμένου να είναι έτοιμος να αντιδράσει και να σωθεί από την επικείμενη καταστροφή;
Πάει πίσω στη «θωρακισμένη» οικονομία, που λίγο μετά παράδερνε στις αγορές χαμένη και στα μνημόνια δεμένη.
Η επανάληψη θα έπρεπε να εξοικειώνει, να απογυμνώνει το γεγονός. Μια θυμώνεις, δυο απογοητεύεσαι, τρεις φουντώνεις, χίλιες κορώνεις, χίλιες δεκατρείς λιώνεις. Μπορεί και χαμόγελο να σκάσει, γιατί σου θυμίζει μια εποχή πεθαμένη, μία περίοδο περασμένη, ένα χρονικό διάστημα εξαφανισμένο.
Γίνεται δεδομένο, κι αυτό σε εμποδίζει να δώσεις σημασία. Δεν προσέχεις, γιατί δεν αντέχεις. Την εξαντλητική επιστροφή. Βουίζει το κεφάλι σου σαν του χειμάρρου τη βουή. Δεν προσέχεις, γιατί ήδη ξέρεις τι (δεν) θα έχεις.
Έτυχε και πρόσεξα. Οι αντένες μου υψώθηκαν όταν άκουσα τον περιφερειάρχη Αττικής. «Στην ερώτηση αν η Αττική είναι θωρακισμένη (σ.σ.: από πλημμυρικά φαινόμενα), η απάντησή μου είναι πως όχι, δεν είναι θωρακισμένη».
Θα έπρεπε να ανακουφιστώ, γυρνώντας στο παρελθόν. Η παραδοχή της ανεπάρκειας είναι ένα πρώτο βήμα, για να γυρίσει το κλίμα. Είναι;
«Η συζήτηση για τη διαλεύκανση του επιμερισμού των αρμοδιοτήτων πρέπει να ξεκινήσει άμεσα». Ακόμη εκεί είμαστε, λοιπόν. Στον καταμερισμό ευθυνών κάθε φορέα.
Ακόμη εκεί είμαστε, λοιπόν. Ποιος κάνει τι. Πολιτική Προστασία, Πυροσβεστική, Περιφέρεια, Δήμοι, υποπερίπτωση της υποπερίπτωσης, φρεάτια, ρέματα, έργα, μελέτες, «να δούμε ποια είναι η παρέμβαση που χρειάζεται», κλαδέματα. Καλά ξεμπερδέματα.
Έτσι όπως πάει κι αφού με τις απαγορεύσεις και τα κλεισίματα έχουμε πάρει το κολάι, η θωράκιση στην απαγόρευση της βροχόπτωσης ακουμπάει.
