Οι ώρες του εγκλεισμού μοιάζουν ατελείωτες. Μικροί και μεγάλοι στρέφονται σε παλιά βιβλία, στο Ιντερνετ και στο Netflix για να περάσουν τον χρόνο τους.
Της Δανάης της έχουν σπάσει τα νεύρα. «Αντί να με φροντίζουν, ολόκληροι μαντράχαλοι, με παίρνουν στη δουλειά να με ρωτήσουν “μαμά, τι θα φάμε;”» Ο Μιχάλης και η Ελλη, συνταξιούχοι, ανακάλυψαν το Netflix και τη ραπτομηχανή. Εχουν νεύρα με τους παρόχους. «Θέλουμε να κάνουμε βιντεοκλήσεις με τα εγγόνια μας». Η Ζωή ζει μόνη και έχει αρχίσει να μιλάει με τον τοίχο σαν τη Σίρλεϊ Βάλενταϊν. Είχε νεύρα πριν από το lockdown – τώρα της πέρασαν, γλύκανε. Η Μίνα τσακώνεται με τον σύντροφό της για τα πιο χαζά πράγματα, εάν χύλωσε ο τραχανάς π.χ., αλλά ξεθυμώνουν και οι δύο γρήγορα. Στις 6 μ.μ. θα τους βρούμε όλους μπροστά στην τηλεόραση για την ενημέρωση του κ. Σωτήρη Τσιόδρα.
Μία εβδομάδα επίσημου εγκλεισμού, πολύ περισσότερες ημέρες περιοριστικών μέτρων, ένας Μάρτιος-καραντίνα έχει βγάλει από μέσα μας τα καλά, τα κακά και τα άσχημα. Εντάσεις, τσακωμοί, νεύρα, πολύ φασίνα, αλλά και φροντίδα, νοιάξιμο. Οταν ανακοινώθηκε το lockdown, ένα «ωχ» ακούστηκε στο κεφάλι της Μίνας Μπιράκου, editorial director των ladylike.gr και οneman.gr. Μπορεί η ίδια να αγαπάει να μένει στο σπίτι, ο σύντροφός της όμως είναι του έξω. «Πώς θα κατάφερνε να μείνει κλεισμένος σε 70 τ.μ. με υπερκινητικότητα και χωρίς δουλειά; (σ.σ.: Δουλεύει στην εστίαση.) Πώς δεν θα σκοτωνόμαστε 24/7;» Αλλά το σύμπαν τους αυτορρυθμίστηκε. «Ξαφνικά μαγειρεύουμε συνέχεια. Επτά χρόνια μαζί, παίζει να είχαμε μαγειρέψει τρεις φορές. Μαθαίνουμε συνταγές, αποτυγχάνουμε παταγωδώς ενίοτε, αλλά τα τρώμε. Τσακωνόμαστε συχνά και έντονα με γελοίες αφορμές, αλλά γρήγορα αντιλαμβανόμαστε το γελοίο του πράγματος. Μοιράσαμε τις δουλειές του σπιτιού, άνισα, μερικές τις κάνουμε τέλεια, άλλες μέτρια, άλλες καθόλου, γιατί το σίδερο το σιχαινόμαστε εξίσου. Είμαστε συνέχεια με φόρμες, ακούρευτοι και άβαφοι σε ό,τι με αφορά, αλλά γελάμε με αυτό».
Η καραντίνα σε φέρνει πιο κοντά – πιο ουσιαστικά κοντά. «Εβγαλε τα στραβά μας στην επιφάνεια, αλλά μας έδωσε και τον χρόνο να τα λύσουμε. Πιστεύω ότι θα βγούμε από αυτή την περιπέτεια πιο σοφοί, πιο ανεκτικοί, πιο δεμένοι, με νέα αγάπη για το σπίτι μας και… καλύτεροι μάγειρες».
Νέες συνήθειες
Η μαγειρική, η τρυφερή κουβέντα «τι θα φάμε σήμερα», κράτησε πολλούς σε εγρήγορση και έγινε μια μικρή διασκέδαση για τα κλειστά σπιτικά. Ο Μιχάλης και η Ελλη, εκεί γύρω στα 70 αμφότεροι, μπορεί να βρίσκονται υπό αυστηρό εγκλεισμό από την αρχή της κρίσης, καθώς ο ένας έχει θέματα υποκείμενου νοσήματος, όμως κατάφεραν να μην στερηθούν από το τραπέζι της 25ης Μαρτίου τον παραδοσιακό μπακαλιάρο.
«Ενεργοποιήθηκε το Netflix, άναψε το τηλέφωνο, ενώ το Viber, που ήταν σε ύπνωση, έγινε μέσο επαφής για να βλέπουμε τα εγγόνια μας», εξηγεί στην «Κ» ο Μιχάλης.
Στο lockdown τα πράγματα ζόρισαν. «Δεν βγαίνω ούτε για σούπερ μάρκετ τώρα. Παραγγείλαμε online, αλλά περιμένουμε τα ψώνια στις… 6 Απριλίου». Η Ελλη αγαπάει πολύ τα φυτά, όμως ο καιρός δεν της κάνει τη χάρη να φτιάξει για να μπορεί να βγαίνει στο μπαλκόνι της και να τα χαίρεται. «Τι να κάνεις, Διαδίκτυο, τηλέφωνο, ξεκαθάρισμα πραγμάτων και αναμνήσεων και ανακάλυψη μισοδιαβασμένων βιβλίων στη βιβλιοθήκη», λέει. Τι θα κάνουν όταν με το καλό λήξει ο συναγερμός; «Αυτό που λαχταράμε είναι όταν μπορέσουμε να δούμε τα παιδιά και τα εγγόνια μας από κοντά. Και να αγκαλιαστούμε».
Αλλο κλίμα στο σπιτικό της Δανάης Κ., 50 χρόνων, εργαζόμενης σε συνεργείο καθαρισμού. Από τη μια στιγμή στην άλλη, τέσσερα άτομα κλείστηκαν στους τέσσερις τοίχους, δύο έφηβοι, ο άνεργος άντρας της και η ίδια, όταν σχολάει από τη δουλειά, κατάκοπη. «Δεν είναι ό,τι καλύτερο, ας το πούμε έτσι», λέει. «Υπάρχει ένταση, υπάρχουν νεύρα. Γιατί; Γιατί περιμένουν να γυρίσω για να μαγειρέψω και να καθαρίσω. Ολοι θέλουν να φάνε και να κάθονται! Είναι να μην έχεις νεύρα;» αναρωτιέται και σκάει στα γέλια. «Εντάξει, τους αγαπάμε κι έτσι».
Η πίτα και η σούπα
«Υπάρχουμε και εμείς που ξεμείναμε σπίτι μόνοι μας», λέει με τη σειρά της η 40χρονη Ζωή Γ. «Μας βρήκε η απαγόρευση να κοιτάζουμε τον τοίχο και να αναρωτιόμαστε πώς έγινε αυτό». Ιδιοκτήτρια μικρής επιχείρησης, έμεινε να αναρωτιέται τι κρύβει η επόμενη μέρα. Οπως για τους περισσότερους, έτσι και για τη Ζωή η κήρυξη του lockdown ήταν το σύνθημα για… γενική στο σπίτι. «Καθαρίζω και μιλάω με τον τοίχο, κάνοντας κι εγώ όνειρα για τη μεγάλη φυγή, προς ένα ελληνικό νησί. Το καλό με τη σχέση μου με τον τοίχο είναι ότι δεν μπορούμε να χωρίσουμε όπως τα άλλα έρμα ζευγάρια. Εμείς, οι μόνοι, βρίσκουμε αναπάντεχους τρόπους να έρθουμε σε επαφή. Κανονίζουμε κρυφά ραντεβού στο πάρκο ή επισκεπτόμαστε το αγαπημένο μας –κλειστό– μπαρ και πίνουμε ποτό σε φλασκί στο άδειο stand του, εκεί όπου πριν από ένα μήνα λικνιζόμασταν ανέμελοι και co-free. Ολα άλλαξαν, ναι, αλλά εμένα όλο αυτό μου θύμισε πώς ήμουν παιδί: τους τρόπους που εφεύρισκα για να περνάω την ώρα μου».
Κλείνει το τηλέφωνο γιατί έχει να μαγειρέψει. Μια πίτα και μια σούπα. «Η πίτα θα πάει σε φίλο που είναι διαβητικός και δεν πηγαίνει πουθενά από τον φόβο του. Η σούπα θα πάει στο αντικείμενο του πόθου – αν δεν με συλλάβουν στον δρόμο. Δεν θα ρισκάρω φιλί, όσο και αν το θέλω. Η σούπα θα έχει μέσα όσα θα θέλω να του πω. Ορίστε, η πανδημία με έκανε πιο τρυφερή».
