Μερικές φορές η ιστορία γράφεται μόνη της. Ούτε από νικητές, ούτε από ηττημένους αλλά από τα γεγονότα. Γνωρίζαμε εκ των προτέρων ότι η εκατονταετηρίδα των 24 ωρών του Le Mans θα είναι ένας ιστορικός αγώνας. Δεν θα μπορούσε να είναι αλλιώς όταν ένας από τους δυσκολότερους και σημαντικότερους αγώνες στην ιστορία των motorsports κλείνει 100 χρόνια ζωής. Γνωρίζαμε ότι θα είναι ένας από τους πιο ανταγωνιστικούς των τελευταίων δεκαετιών με τις Cadillac, Ferrari, Peugeot, Porsche, Toyota, Glickenhaus και Vanwall να ρίχνονται στην μάχη της επιβίωσης καταρχάς και της διεκδίκησης της νίκης δευτερευόντως, με διάφορες πιθανότητες επιτυχίας. Αυτό που δεν γνωρίζαμε είναι ότι θα συνωμοτήσει το σύμπαν ώστε να δούμε έναν από τους θεαματικότερους και συναρπαστικότερους αγώνες των τελευταίων… πολλών χρόνων! Έναν αγώνα που όταν τελείωσε, άφησε την Ferrari να πανηγυρίζει την πρώτη νίκη της στη γενική κατάταξη από το 1965 και την Chevrolet την τελευταία νίκη της με την Corvette στην LMGTE Am κατηγορία ως εργοστασιακή συμμετοχή.
Όπως είπαμε, το σκηνικό είχε στηθεί ήδη από την Πέμπτη, όταν η Ferrari 499P με τον αριθμό 50 και οδηγούς τους Antonio Fuoco, Miguel Molina και Nicklas Nielsen κατοχύρωσε την θέση της στην 1η θέση της σειράς εκκίνησης μπροστά από το αδερφό αγωνιστικό με τον αριθμό 51 και οδηγούς τους James Calado, Antonio Giovinazzi και Alessandro Pier Guidi. Η pole position όμως ελάχιστη σημασία έχει σε έναν 24ωρο αγώνα, όπως και η ταχύτητα της 499P σε έναν γύρο και αυτό έγινε… οδυνηρά εμφανές από τις πρώτες χαοτικές ώρες! Το Le Mans έχει γίνει ένα 24ωρο sprint με τους οδηγούς να οδηγούν… flat-out από το πρώτο λεπτό μέχρι το τελευταίο και το γεγονός ότι δύο φορές κατά το πρώτο μισό του αγώνα έβρεξε δύο φορές σε μέρη της πίστας και τα αγωνιστικά φορούσαν slick ελαστικά, δεν φάνηκε να τους πτόησε. Το πρώτο μισό του φετινού αγώνα δεν θύμιζε μαραθώνιο αλλά… περίληψη σε fast-forward. Είχε βροχή, είχε ατυχήματα, είχε οδηγούς σε όλες τις κατηγορίες να μάχονται με πάθος για μία θέση όποια κι αν είναι αυτή, είχε safety cars. Λες και όλοι μαζί είχαν ξεχάσει ότι η σημαία του τερματισμού θα πέσει το μεσημέρι της Κυριακής και όχι σε 5 γύρους…
Οι Porsche έδειξαν ότι διαθέτουν ταχύτητα αλλά υπέκυψαν σε μηχανικές βλάβες και τα Peugeot έδειξαν ότι υπολείπονται σε ταχύτητα (η αεροδυναμική επιλογή έχει το κόστος της) ενώ ενεπλάκησαν και σε κάποια ατυχήματα οπότε εκ των πραγμάτων, 5 αγωνιστικά βγήκαν εκτός της μάχης για τη νίκη. Οι Cadillac μάλλον ήταν ένα κλικ πίσω οπότε και αυτές δεν απασχόλησαν πολύ την κορυφή με αποτέλεσμα δύο ομάδες να ξεπροβάλλουν ως τα φαβορί: η Ferrari και η Toyota. Αμφότερες έχασαν ένα βέλος από την φαρέτρα τους το βράδυ, με το #7 Toyota GR010 Hybrid να εμπλέκεται σε ένα ατύχημα που οδήγησε στην εγκατάλειψη και την #50 Ferrari 499P να χάνει μισή ώρα στα pits για να επιδιορθώσει μία διαρροή. Κάπως έτσι, ξημέρωσε και έμειναν δύο… Η τελική μάχη έμελλε να δοθεί ανάμεσα στην #51 Ferrari 499P των Calado, Giovinazzi και Pier Guidi και το #8 Toyota GR010 Hybrid των Brendon Hartley, Sebastien Buemi και Ryo Hirakawa. Οι πρώτοι δύο μας έδωσαν μερικές από τις πιο συναρπαστικές ώρες οδήγησης φέτος όταν η ιαπωνική ομάδα εξαπέλυσε την επίθεση της για να μειώσει την διαφορά που είχε αποκτήσει η Ferrari και τον τελευταίο να κάνει το καθοριστικό λάθος που επί της ουσίας έδωσε τέλος στην προσπάθεια της Toyota για διάκριση. Θα μπορούσε να είχε συμβεί σε οποιονδήποτε αλλά ο Hirakawa ήταν αυτός που μπλόκαρε τους τροχούς του πίσω άξονα πριν την Arnage οδηγώντας το Toyota στις μπαριέρες και από εκεί, απευθείας στα pits για επισκευές.
Ξαφνικά, η Ferrari που δεν είχε δοκιμαστεί σε συνθήκες 24ωρου αγώνα, είχε 3 λεπτά για να αναπνεύσει. Με εξαίρεση 30 δευτερόλεπτα κατά την τελευταία στάση για ανεφοδιασμό που η 499P αρνούνταν να επανεκκινήσει και σίγουρα έκοψε την αναπνοή της ομάδας αλλά και χιλιάδων tifosi, όλα κύλισαν ήρεμα. Σαν σε παραμύθι, η Ferrari κατέκτησε τη νίκη στην πρώτη της προσπάθεια (στην κορυφαία κατηγορία) σχεδόν 60 χρόνια μετά την τελευταία της. Κατέκτησε τη νίκη στην εκατονταετηρίδα του Le Mans. Μπορεί στην Formula 1 να πηγαίνει… προς τα πίσω αλλά στις 24 ώρες του Le Mans τα κατάφερε. Το μοναδικό αγωνιστικό της Toyota που επέζησε μετά από 24 ώρες τερμάτισε στην 2η θέση και οι Cadillac της Chip Ganassi Racing στην 3η και 4η θέση. Τα Peugeot, στην 8η και 9η με την δεύτερη Ferrari 499P και τα δύο Glickenhaus πριν από τα 9×8. Και οι Porsche τερμάτισαν, έστω οι δύο από τις τρεις που έλαβαν μέρος, αν και ο φετινός αγώνας είναι από αυτούς που θα θέλει να ξεχάσει η γερμανική εταιρία καθώς καμία από τις 963 δεν είχε… απροβλημάτιστο σαββατοκύριακο!
Στο ενιαίο της LMP2 κατηγορίας, η πολωνική ομάδα της Inter Europol Competition είδε πρώτη την καρό σημαία του τερματισμού με τους Fabio Scherer, Albert Costa και Jakub Smiechowski και τον πρώτο να οδηγεί με τραυματισμένο πόδι και να εκτελεί τα καθήκοντα του με άψογο τρόπο παρά τον πόνο ενώ στην πάντοτε ανταγωνιστική LMGTE Am το τρόπαιο σήκωσε η Corvette C8.R της Corvette Racing με τους Nicky Catsburg, Nicolas Varrone και τον 52χρονο πωλητή αυτοκινήτων (με 28 αντιπροσωπείες στην ιδιοκτησία του) Ben Keating στα χειριστήρια!
Η 100στή επέτειος του 24ωρου αγώνα στο Le Mans τελείωσε αλλά η εποχή των Hypercars μόλις ξεκίνησε και απ’ ότι φαίνεται, θα είναι άκρως συναρπαστική. Φέτος είδαμε 7 διαφορετικούς κατασκευαστές και 16 αγωνιστικά να μάχονται για τη νίκη. Του χρόνου θα προστεθούν οι BMW, Lamborghini και Alpine, όλες με εργοστασιακές ή ημι-εργοστασιακές συμμετοχές. Μπορείς να φανταστείς 20 ή ακόμα και 30 (αν προκύψουν και πελατειακές συμμετοχές) LMH ή LMDh αγωνιστικά να μάχονται επί ίσοις όροις για την επικράτηση στο Circuit de la Sarthe; Μακάρι να μην χρειαστεί να το φανταστείς και να το ζήσουμε, αν είμαστε τυχεροί γιατί όχι και από κοντά. Του χρόνου καταργείται επίσης η LMGTE κατηγορία, την θέση της οποίας θα πάρει η GT3 με ότι συνεπάγεται αυτό για την ποικιλία των αγωνιστικών και τον ανταγωνισμό! Μία ακόμα χρυσή εποχή στους αγώνες αντοχής ξεκινά και θα είμαστε εδώ για να δούμε την ιστορία να γράφεται…
