Η δεκαετία του ’90 ήταν μία υπέροχη εποχή δημιουργικότητας και παράνοιας για την Bugatti. Υπό την ηγεσία του Romano Artioli που είχε εξαγοράσει την μάρκα το 1987, χτίστηκε το νέο εργοστάσιο και εξελίχθηκε το πρώτο νέο μοντέλο που πήρε μορφή χάρη στην ευφυία και το απαράμιλλο στιλ των Paolo Stanzani και Marcello Gandini που προηγουμένως είχαν διαδραματίσει πρωταγωνιστικό ρόλο στη δημιουργία των Lamborghini Miura και Countach. Το νέο… πόνημα των δύο σχεδιαστών χρειαζόταν όμως και ένα ισχυρό κινητήριο σύνολο και εκεί η Bugatti έδωσε ρεσιτάλ εξοπλίζοντας την EB110 GT με έναν quad-turbo V12 με χωρητικότητα 3.5 λίτρων! Το εντυπωσιακό και καινοτόμο supercar παρουσιάστηκε τον Σεπτέμβριο του 1991 και μόλις 2 χρόνια αργότερα πραγματοποίησε το ντεμπούτο του ένα νέο μοντέλο, πολύ διαφορετικό από την EB110 αλλά ταυτόχρονα, ίδιο σε μερικούς τομείς.
Η EB112 ήταν ένα από τα “παιδιά” του Giorgetto Giugiaro και στην έκθεση της Γενεύης το 1993, οπότε και παρουσιάστηκε το πρωτότυπο της γαλλικής μάρκας, κέρδισε αμέσως τις εντυπώσεις με τον ρετρομοντέρνο σχεδιασμό του. Ήταν μία μίξη κλασικών στοιχείων, ένα είδος φόρου τιμής στα φημισμένα μοντέλα της Bugatti από την δεκαετία του ’30 και προηγμένων, πρωτοποριακών μηχανικών. Ένα μοντέλο με εξαιρετική ροή στο design του, μία ικανοποιητική αλλά όχι υπερβολική δόση νοσταλγίας και διαχρονικά χαρακτηριστικά που βρίσκουμε ακόμα στο φημισμένο σχεδιαστικό DNA της εταιρίας. Την τοποθέτηση και το σχήμα της γρίλιας για παράδειγμα που θεμελιώθηκε στις αρχές της δεκαετίας του ’90 με την EB112 και επέστρεψε 10 χρόνια αργότερα με την Veyron ή το διάμηκες νεύρο που ξεκινά από το καπό, διατρέχει την οροφή και καταλήγει στο πίσω μέρος διχοτομώντας το παράθυρο. Πανέμορφη και διαχρονική λοιπόν, αλλά η EB112 ήταν και επαναστατική με ένα ανθρακονημάτινο monocoque και αμάξωμα εξ ολοκλήρου κατασκευασμένο από αλουμίνιο – μην ξεχνάμε ότι μιλάμε για ένα saloon και ενώ έχουμε συνηθίσει τέτοιου είδους διατάξεις σε supercars σήμερα, δεν πρέπει να κάνουμε το λάθος να τις θεωρούμε δεδομένες για εκείνη την εποχή.
Η… καρδιά του θηρίου δε, ήταν ένας ατμοσφαιρικός V12 με χωρητικότητα 6.0 λίτρων και 5 βαλβίδες ανά κύλινδρο. Αυτός ήταν ικανός για 460 άλογα στις 6.300 σ.α.λ. και 590 Nm ροπής διαθέσιμα ήδη από τις 3.000 σ.α.λ. και συνδυαζόταν με ένα 6-τάχυτο, μηχανικό κιβώτιο και ένα προηγμένο σύστημα τετρακίνησης με αποτέλεσμα να εξασφαλίζει κορυφαίες επιδόσεις όχι μόνο για saloon αλλά… γενικά. Τα πρώτα 100 km/h έρχονταν σε μόλις 4.3 δευτερόλεπτα και η μέγιστη ταχύτητα της EB112 άγγιζε τα 300 km/h ενώ το σύστημα τετρακίνησης με την κατανομή ροπής 38:62 ανάμεσα στους δύο άξονες και η ευνοϊκή κατανομή βάρους φρόντιζαν ώστε το πολυτελές saloon να πατάει στον δρόμο όπως αρμόζει σε ένα όχημα αυτής της κατηγορίας.
Όπως απέδειξε η ιστορία όμως, η EB112 δεν έμελλε να περάσει στην παραγωγή. Η Bugatti κατέρρευσε το 1995 και το εντυπωσιακό saloon έμεινε για πάντα στην φάση του concept. Στα τέλη της δεκαετίας ο επιχειρηματίας Gildo Pallanca Pastor βρήκε και αγόρασε κάποια μέρη του concept μεταξύ των οποίων τρία ημιτελή οχήματα. Τα δύο εξ αυτών, ένα σε μαύρο και ένα σε ανθρακί χρώμα ολοκληρώθηκαν το 1998 ενώ αξίζει να σημειώσουμε ότι κάθε ένα από αυτές τις τρεις EB112 έχει μικρές διαφοροποιήσεις – καμία δεν είναι πανομοιότυπη με κάποια από τις άλλες δύο. Όλα αυτά βέβαια δεν έχουν ιδιαίτερη σημασία 30 χρόνια μετά το ντεμπούτο του εμβληματικού concept. Αυτό που έχει είναι ότι η EB112 συνεχίζει να επιδρά και να επηρεάζει το design της Bugatti λειτουργώντας ως έμπνευση για τη νέα εποχή στην οποία θα κάνει τα πρώτα βήματα η γαλλική μάρκα στο προσεχές μέλλον.
