Αρχική > Love Stories > Η Συνάντηση με τον Πρώην: Όταν δεν Νιώθεις Πλέον Τίποτα
Η Συνάντηση με τον Πρώην: Όταν δεν Νιώθεις Πλέον Τίποτα
Όλοι μας, κάποια στιγμή στη ζωή, έχουμε βιώσει έναν χωρισμό που μας άγγιξε βαθιά, ίσως ακόμα και να μας άλλαξε. Μπορεί να πρόκειται για το τέλος μιας σχέσης που μας διαμόρφωσε με τρόπο καθοριστικό, κάνοντάς μας αυτό που είμαστε σήμερα. Είναι αυτοί οι χωρισμοί που σε αναγκάζουν να ξεκινήσεις από το μηδέν, χωρίς καμία υποστήριξη από το παρελθόν. Δεν έχεις άλλη επιλογή παρά να κάνεις επανεκκίνηση, ό,τι κι αν χρειαστεί, όσος χρόνος κι αν περάσει. Και ναι, κάποια στιγμή το καταφέρνεις.
Καθώς αρχίζεις να ξεπερνάς ένα δύσκολο χωρισμό, γίνεσαι ουσιαστικά όμηρος των δικών σου συναισθημάτων. Απομονώνεσαι από τα κοινωνικά δίκτυα, αποφεύγεις να ακούς μουσική και περιορίζεις τις συζητήσεις σου σε λίγα και συγκεκριμένα θέματα. Κάθε φορά που βγαίνεις από το σπίτι, φοβάσαι μήπως τυχαία συναντήσεις τον πρώην σύντροφό σου, είτε στο κοντινό παντοπωλείο είτε σε κάποιο φανάρι ή σε γνωστό στέκι που επισκεπτόσασταν μαζί. Ο κόσμος είναι μικρός, και πολλές φορές δεν μπορείς να αποφύγεις κοινές παρέες.
Αρχικά ζεις με το άγχος της πιθανής συνάντησης, όμως σιγά-σιγά αρχίζεις να ανακτάς την αυτοπεποίθησή σου και να ξαναβρίσκεις τα πατήματά σου. Και φτάνεις τελικά στο σημείο όπου προχωράς μπροστά, έχοντας αφήσει το παρελθόν πίσω σου. Ο χρόνος σταματά να σε πληγώνει, αντιθέτως γίνεται ο σύμμαχός σου. Νιώθεις πως έχεις απελευθερωθεί. Ή μήπως όχι;
Η ζωή, όμως, έχει πάντα τον τρόπο της να σε αιφνιδιάζει. Ένα συνηθισμένο βράδυ, χωρίς καμία προειδοποίηση, πέφτεις πάνω στον πρώην σύντροφό σου. Τον συναντάς ξαφνικά, εκεί που δεν το περιμένεις, στη συνηθισμένη σου έξοδο ή απλά σε μια βόλτα. Ανταλλάσσετε ένα βλέμμα, ίσως και ένα τυπικό «γεια» ή ένα «πώς είσαι;».
Έχει περάσει καιρός, ίσως ακόμα και χρόνια. Ο άνθρωπος που βλέπεις μπροστά σου φαίνεται διαφορετικός. Έχει αλλάξει το στυλ του, το κούρεμά του, η αύρα του είναι καινούργια. Το μόνο που αναγνωρίζεις είναι το χαμόγελο που σου ήταν κάποτε τόσο οικείο. Και ξαφνικά παγώνεις. Όχι επειδή η συνάντηση ήταν αναπάντεχη, αλλά γιατί αυτή τη φορά δεν σου προκαλεί καμία απολύτως αντίδραση. Γυρνάς απλά την πλάτη, σαν να συνάντησες έναν παλιό γνωστό από το μακρινό παρελθόν. Δεν αισθάνεσαι καμία ταραχή, καμία αγωνία, και κυρίως, καμία ανάμνηση των συναισθημάτων που κάποτε σε είχαν κυριεύσει.
Κάποτε μοιραστήκατε τόσες στιγμές, τόσα όνειρα, και τώρα όλα αυτά μοιάζουν σαν να ανήκουν σε μια άλλη ζωή. Κάποτε πίστευες ότι αυτός ο άνθρωπος ήταν ο μεγάλος σου έρωτας, πως ποτέ δεν θα μπορούσες να τον ξεχάσεις. Και τώρα δεν νιώθεις απολύτως τίποτα, κάτι που σε αφήνει άφωνο. Είναι, άραγε, αυτό που θα ήθελες πραγματικά να συμβεί;
Καθώς επιστρέφεις στο σπίτι ή συνεχίζεις τη νύχτα σου, αρχίζεις να σκέφτεσαι: «Γιατί δεν απομακρύνθηκα νωρίτερα;», «Ήταν όλο αυτό το δράμα μόνο στο κεφάλι μου;», «Αυτός ο άνθρωπος ήταν αυτός που είχα ερωτευτεί τόσο βαθιά;». Αυτή η συναισθηματική αποστασιοποίηση σε ταράζει κάπως, γιατί σε κάνει να αμφισβητείς τα συναισθήματα που κάποτε ένιωθες. Όμως, μήπως αυτή η αδιαφορία δεν θα έπρεπε να σε ξαφνιάζει; Μήπως είναι, τελικά, το αναπόφευκτο αποτέλεσμα της εξέλιξής σου;
Κάθε άνθρωπος που περνά από τη ζωή μας γίνεται κάποια στιγμή απλά ένας περαστικός. Ίσως κάποτε να συνέβαλε στο να γίνουμε αυτό που είμαστε σήμερα, αλλά πλέον δεν έχει θέση στη ζωή μας. Και ίσως να του οφείλουμε πολλά, αλλά το γεγονός ότι δεν νιώθουμε πλέον τίποτα, είναι ίσως η ένδειξη ότι το κεφάλαιο αυτό έκλεισε οριστικά. Ίσως, τελικά, αυτή η αδιαφορία να είναι το σημάδι ότι είμαστε έτοιμοι για νέα συναισθήματα, με νέους ανθρώπους στη ζωή μας.
