Τον νέο του αρχηγό (που μπορεί να είναι και ο σημερινός) θα εκλέξουν σε δέκα περίπου μέρες, τα μέλη και οι φίλοι του ΠΑΣΟΚ. Με μια διαδικασία, που αγάπησαν όλα σχεδόν τα κόμματα (πλην ΚΚΕ βέβαια) τα τελευταία χρόνια. Να ψηφίζουν δημόσια τα μέλη των κομμάτων και όσοι αυτοχαρακτηρίζονται εκείνο το διάστημα φίλοι.
Το πόσο σωστή ή όχι είναι αυτή η διαδικασία, δεν είναι της ώρας να συζητηθεί, αν και όπως είναι σαφές, υπάρχουν πολλά ζητήματα για την ορθότητα της και ορισμένα παραδείγματα… Ας είναι.
Τα μέλη και οι φίλοι του ΠΑΣΟΚ που θα εκλέξουν τον αρχηγό τους, θα πρέπει να βάλουν, επί της ουσίας, ένα βασικό (για να μην πω υποχρεωτικό) κριτήριο για την επιλογή τους. Με ποιον αρχηγό και με ποιες κατευθύνσεις του, το κόμμα θα βρεθεί σύντομα σε τροχιά συμμέτοχης στην εξουσία. Και λέω συμμετοχής και όχι «ανάληψης» της εξουσίας, γιατί του κριτήριο δεν μπορεί να είναι (τουλάχιστον τώρα) η αυτοδύναμη κυβέρνηση. Όχι μόνον γιατί αρχίζει πια να γίνεται αρκετά δύσκολη η εκλογή αυτοδύναμης κυβέρνησης αλλά και γιατί τα νούμερα δεν μπορούν να οδηγήσουν σε εκλογική νίκη στις επόμενες εκλογές (εκτός συγκλονιστικών δεδομένων) .
Όσοι δε ονειρεύονται αυτοδυναμίες ή πρωτιές, θα πρέπει απλώς να σκεφτούν ότι το κόμμα τους από το 13% του 1974, χρειάστηκε δυο εκλογικές αναμετρήσεις για να πάρει πρωτιά. Και κυρίως, μιλάμε για ένα ΠΑΣΟΚ με επικεφαλής τον Α Παπανδρέου (καμμιά σχέση με τους σημερινούς υποψήφιους αρχηγούς) αλλά και εντελώς άλλες κοινωνικές και πολιτικές καταστάσεις.
Το κριτήριο λοιπόν όσων ψηφίσουν είναι ποιος Αρχηγός και με ποιο σύστημα θα μπορέσει να φέρει το κόμμα συμμέτοχο στην εξουσία. Γιατί, κακά τα ψέματα, οι πολίτες του μεσαίου χώρου, αυτοί που κάποιοι ειρωνικά λένε «οικογενειάρχες» ή «κυρ Παντελήδες» ή «μικρομεσαίους» ή δεν ξέρω τι άλλο, αυτοί που καθορίζουν και την κυβέρνηση εν τελεί, δεν επιθυμούν κόμματα διαμαρτυρίας. Κόμματα που με σημαία κάποιου είδους καθαρότητα, αγωνίζονται για να κατοχυρώσουν κάποια ποσοστά και να υπάρχουν στο πολιτικό σκηνικό , ελπίζοντας στο μέλλον.
Οι πολίτες του κρίσιμου μεσαίου χώρου, του χώρου που το ΠΑΣΟΚ εξέφραζε και θέλει να εκφράσει, θέλουν κόμμα που διεκδικεί την εξουσία αλλά και μετέχει σε αυτήν , με σκοπό να γίνουν πράξη οι ιδέες και τα προγράμματα του. Δεν επιθυμεί κόμμα διαμαρτυρίας και αντιπολίτευσης για την αντιπολίτευση.
Είναι σαφές λοιπόν πως οι ψηφοφόροι του ΠΑΣΟΚ πρέπει να κατευθυνθούν σε πρόσωπα με χαρακτηριστικά, που θα δώσουν «αέρα» στο κίνημα αλλά και προοπτική κυβερνητικής συνεργασίας, αν προκύψει. Γιατί σε αντίθετη περίπτωση, αν εκλέξουν κάποιον στην ηγεσία που έχει και πάλι «οράματα» για «προοδευτικές συμμαχίες» και άλλα παρόμοια, είναι σαφές πως οι ψηφοφόροι του κρίσιμου μεσαίου χώρου, θα του γυρίσουν και πάλι την πλάτη….
ΥΓ
Στο σημερινό «ντιμπέιτ» οι υποψηφιοι/ες, έχουν την ευκαιρία να πουν καθαρά τις σκέψεις τους για το μέλλον του κόμματος αλλά κυρίως να ξεκαθαρίσουν ο καθένας, προς τα που θέλουν να κινηθούν. Με ποιον θα πάνε και ποιον θα αφήσουν, αν χρειασθεί κυβερνητική συνεργασία. Απλά και καθαρά. Χωρίς γενικότητες για προοδευτικές συνεργασίες, νέους δρόμους και άλλα παρόμοια φληναφήματα.
