Οι περισσότερες ιστορίες που πηγάζουν από την ελληνική μυθολογία, είναι συγκινητικές κι έχουν να αφηγηθούν, κυρίως για έναν έρωτα. Ιστορίες φανταστικές που συνδέονται με κάποιο μέρος και μέχρι σήμερα προκαλούν θαυμασμό όταν τις ακούς.
Όπως συμβαίνει και με το πανέμορφο σπήλαιο της Μελισσάνης ή Μελισσάνθης στην Κεφαλονιά, που από τα μυθικά χρόνια, κρύβει τη συγκινητική ιστορία ενός ανεκπλήρωτου έρωτα. Σύμφωνα με τη μυθολογία, ο τραγοπόδαρος θεός Πάνας έβαλε σε εφαρμογή τα κόλπα του κι έκανε την πανέμορφη νύφη Μελισσάνθη να τον ερωτευτεί παράφορα.
Όμως, ο θεός στη συνέχεια δεν την ήθελε και εκείνη απεγνωσμένη από την απόρριψη, βούτηξε στα νερά τη λίμνης και πνίγηκε. Έκτοτε, το σπήλαιο πήρε το όνομά της και με την πάροδο των χρόνων το «θ» έφυγε και οι περισσότεροι πλέον το αποκαλούν το σπήλαιο της Μελισσάνης.
Αλλά, όπως και να το πεις, ένα είναι σίγουρο: πρόκειται για ένα από τα ωραιότερα σπήλαια της χώρας που συγκινεί τον επισκέπτη. Μάλιστα, η χάρη του ταξίδεψε και εκτός Ελλάδας, με τη βρετανική εφημερίδα Telegraph να αποθεώνει το γεωλογικό αυτό θαύμα σε αφιέρωμά της. Το λιμνοσπήλαιο ήταν άγνωστο μέχρι τη δεκαετία του 1950, οπότε και ανακαλύφθηκε από τον Ιωάννη και την Άννα Πετροχείλου.
Το 1962, δε, ο αρχαιολόγος Σπυρίδων Μαρινάτος ανακάλυψε έναν θησαυρό από χειροτεχνήματα τα οποία χρονολογούνται από τον 4ο και τον 3ο αιώνα προ Χριστού. Ανάμεσά τους ήταν μία πήλινη φιγούρα του Θεού Πάνα και πήλινα πιάτα που απεικονίζουν τη νύμφη Μελισσάνθη να χορεύει. Ξεκάθαρα σημάδια πως κάποτε το σπήλαιο κατοικούνταν και ήταν τόπος λατρείας.
Το λιμνοσπήλαιο της Μελισσάνης βρίσκεται δύο χιλιόμετρα βορειοδυτικά της Σάμης και η φυσική είσοδός του είναι κατακόρυφη, ενώ δημιουργήθηκε από την πτώση τμήματος της οροφής.Υπάρχει όμως και τεχνητή είσοδος, με σκαλοπάτια και έναν μακρύ υπόγειο διάδρομο, που επιτρέπει στον επισκέπτη να δει από κοντά τη σπάνια ομορφιά του και τον εκπληκτικό διάκοσμο με σταλακτίτες.
Το νερό της λίμνης είναι υφάλμυρο, ένα μείγμα δηλαδή, θαλασσινού και γλυκού νερού. Η λίμνη βρίσκεται σε βάθος 20 μέτρων, κάτω από την επιφάνεια του εδάφους, έχει βάθος από 10 έως 30 μέτρα και μήκος περίπου τα 160 μέτρα. Στο μεγαλύτερο τμήμα του σπηλαίου θα δει κανείς σταλακτίτες 20.000 ετών σε περίεργους σχηματισμούς, ενώ μέσα στη λίμνη υπάρχει και ένα μικρό νησί.
Το λιμνοσπήλαιο χωρίζεται σε δύο θαλάμους, που σχηματίζουν κάτι σαν το γράμμα «Β», με τον έναν να είναι λουσμένος στο φως και τον άλλο σκοτεινό και καλυμμένο με σταλαγμίτες. Αυτό που κάνει ακόμη πιο εντυπωσιακό το λιμνοσπήλαιο είναι τα παιχνίδια με τα χρώματα που δημιουργεί το φως του ήλιου, καθώς μπαίνει μέσα σε αυτό και ειδικά το μεσημέρι.
