Ο πατέρας μου είχε πει ότι έπαψε να πιστεύει στα θεία από τη στιγμή που, μικρός, είχε ανάγκη να συμβεί κάτι πολύ συγκεκριμένο. Προσευχήθηκε στον Θεό να τον βοηθήσει, αλλά δεν έγινε τίποτα. Αυτή η ρωμαλέα ορθολογική στάση ομολογώ ότι με επηρέασε. Από την άλλη, ως άτομο της τελετουργίας, της ποίησης και της μύησης, γοητευόμουν εξαιρετικά από την περίοδο του Πάσχα, ειδικά τη Μεγάλη Παρασκευή. Θεωρώ το «Ω γλυκύ μου έαρ» ως ένα από ωραιότερα ποιήματα της ελληνικής γλώσσας.
Η εποχή όμως κατά την οποία είχα έρθει πιο κοντά με τη θρησκεία ήταν όταν, γύρω στα δεκαέξι, έκανα πολύ παρέα με τον υπέροχο θεολόγο μας Ματθαίο Μουντέ. Υπήρχε μια ωραία αντίφαση σε αυτόν τον άνθρωπο. Από τη μια μάς πήγαινε στη «Μέδουσα» να δούμε τον συναρπαστικό Γιώργο Μαρίνο και από την άλλη μάς μιλούσε για τον Θεό. Εχω κρατήσει μια συνομιλία μας που έγινε πολύ αργότερα. «Στον Θεό όχι μόνο ανήκουμε, αλλά τον φέρνουμε στον κόσμο. Οπως λέει και ο Ευαγγελιστής Ιωάννης, «Ο Λόγος σαρξ εγένετο». Γινόμαστε ένας δίαυλος μέσα από τον οποίο περνάει το ρεύμα του Θεού. Η ίδια η ζωή είναι ένα αίσθημα αισιοδοξίας και πίστης. Ο Σολωμός έλεγε: «Δε το ‘λπιζα που ‘ναι η ζωή μέγα καλό και πρώτο. Το να ζεις αυτό καθαυτό το αίσθημα είναι μια δοξολογία, μια ευχαριστία».
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
Μπορείτε να συνδεθείτε από εδω
