Εκλογική ενίσχυση υποψηφίων με ομοσπονδιακό όραμα για την Ευρώπη
Την Κυριακή ψηφίζουμε για την εκλογή των Ευρωβουλευτών (και για το μέλλον της Ευρώπης) , αλλά ο δημόσιος διάλογος που έγινε μέχρι τώρα για αυτά τα δομικά ζητήματα ήταν ελάχιστος ή ανύπαρκτος και η δημόσια σφαίρα κατακλύστηκε από τοξικές πολιτικές διαιρέσεις που δεν είχαν καν ως υπόβαθρο την ιδεολογία, αλλά τα πρόσωπα του Πρωθυπουργού κ. Μητσοτάκη, του κ. Κασσελάκη και άλλων.
Και ποια ήταν τα θέματα τα οποία θα έπρεπε κανονικά να συζητήσουμε ενόψει των εκλογών της 9ης Ιουνίου;
Παραθέτω το κατά τη γνώμη μου κεντρικό ζήτημα. Τι εννοώ;
Κάποτε ο Ζακ Ντελόρ είχε υποστηρίξει ότι η Ευρώπη μοιάζει με ένα «ιπτάμενο αντικείμενο άνευ ταυτότητας». Σήμερα τα πράγματα έχουν σε κάποιο βαθμό αλλάξει, αλλά η Ευρώπη εξακολουθεί να συνιστά κυρίαρχα μια νομισματική Ένωση που υιοθετεί γερμανικής έμπνευσης περιοριστικές οικονομικές πολιτικές( ή πολιτικές λιτότητας).
Και αυτό σημαίνει ότι παραμένει έντονο το δημοκρατικό έλλειμμα, αφού οι ευρύτερες ευρωπαϊκές μάζες λ.χ. δεν εκλέγουν άμεσα τον (ή την ) Πρόεδρο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, ώστε να συγκροτούν καινούργιους δεσμούς αλληλεγγύης μεταξύ τους (όπως ακριβώς κάνουν εκατομμύρια Αμερικανοί όταν εκλέγουν τον Πρόεδρο τους).
Υπό αυτή την έννοια το πολιτικό όραμα μιας ισχυρής (μεταεθνικής) Ευρώπης δεν μπορεί να δομηθεί χωρίς την ενεργό συμμετοχή των Ευρωπαίων πολιτών .
Μάλιστα το δημοκρατικό έλλειμμα μεγαλώνει , αν λάβει κανείς υπόψη του και την απίστευτη γραφειοκρατική δομή των κοινοτικών θεσμών, αφού τα συμβούλια των επιτρόπων , οι γενικές διευθύνσεις και οι επιτροπές συγκροτούν ένα «υπαλληλικό μηχανισμό που δικαίως διεκδικεί τον χαρακτηρισμό μιας πεφωτισμένης απολυταρχίας » ( Hans M. Enzensberger, Γλυκό Τέρας- Βρυξέλλες)
Για αυτό και προσωπικά θα ψήφιζα υπέρ εκείνων των υποψηφίων οι οποίοι έχουν ένα «ομοσπονδιακό όραμα» για το μέλλον της Ευρώπης.
Βεβαίως , όσο η Ευρώπη θα υποτάσσεται στα κελεύσματα της Γερμανίας δύσκολα θα βαδίσουμε προς αυτό το δρόμο (δηλαδή το δρόμο μιας Ομοσπονδιακής Ευρώπης, που θα συνιστά ταυτόχρονα και μια συγκροτημένη πολιτική κοινότητα).
Ωστόσο, αντί στην Ελλάδα να συζητήσουμε αυτά τα νευραλγικά ζητήματα ενόψει των Ευρωεκλογών , τα κόμματα τις τελευταίες ημέρες αναλώθηκαν
στη «βαθυστόχαστη» ανάλυση της δήλωσης «του πόθεν έσχες» που υπέβαλε πρόσφατα ο αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ κ. Κασσελάκης.
Και επί αυτών των θεμάτων θα ήθελα να διατυπώσω την ακόλουθη παρατήρηση.
Η δήλωση του πόθεν έσχες έπασχε ανέκαθεν από μια «θεσμική υποκρισία», αφού ποτέ δεν ελεγχόταν αν ένας βουλευτής ή ένας Υπουργός έγινε ανήθικα και παράνομα πλουσιότερος από την πολιτική ή εν πάση περιπτώσει με ποιο τρόπο απέκτησε τα συνήθως παχυλά εισοδήματα που δηλώνονταν .
Και ο αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ κατά την αξιολογική μου κρίση παρέθεσε ορισμένα αριθμητικά στοιχεία για τα εισοδήματα του , χωρίς να αιτιολογεί την προέλευση τους.
Ωστόσο και ο πρωθυπουργός κ. Μητσοτάκης βαρύνεται με ένα ζήτημα το οποίο αγγίζει το αξιακό σύστημα της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Ποιο;
Τις υποκλοπές.
Όταν δηλαδή παρακολουθούνται από τις μυστικές Υπηρεσίες ενός κράτους (χωρίς επαρκή δικαστική αιτιολόγηση) τα κινητά τηλέφωνα των πολιτικών αντιπάλων και των πολιτών , τότε παραβιάζεται μεταξύ των άλλων το άρθρο 8 της Ευρωπαϊκής Σύμβασής (ΕΣΔΑ) που προστατεύει την «ιδιωτικότητα»!
Και όταν παραβιάζονται «οι αξίες της Ευρώπης» υπονομεύεται το μέλλον της.
Το συμπέρασμα; Την Κυριακή πρέπει να ενισχύσουμε τους υποψήφιους Ευρωβουλευτές που έχουν ένα «ομοσπονδιακό όραμα» για τη γηραιά Ήπειρο!
* Ο Γρηγόρης Καλφέλης είναι καθηγητής Νομικής Σχολής του ΑΠΘ
