Ξεκινώ με μία παραδοχή. Ποτέ δεν ήμουν καλή με ό,τι αφορούσε χειρωνακτικά χόμπι. Δραστηριότητες που χρειάζονταν τα χέρια μου και τον συντονισμό τους.
Στη ζωγραφική δεν ήμουν ποτέ καλή. Ο πηλός στο νηπιαγωγείο με άφηνε πάντα παγερά αδιάφορη. Οι νερομπογιές μου προκαλούσαν μεγάλο άγχος.Μέχρι που πέρασα τα 30, η ζωή και οι δυσκολίες της στόχευσαν πάνω μου και κατάλαβα ότι η κλασική ψυχοθεραπεία δεν είναι αρκετή για να αποσυμπιεστώ. Χρειάζομαι κάτι μέσα στο οποίο θα χρησιμοποιώ όλες τις αισθήσεις μου, θα εκτονώνομαι, θα χαλαρώνω αλλά θα δημιουργώ και κάτι.
Η κεραμική έμοιαζε μονόδρομος. Το νέο χόμπι των Αθηναίων μπήκε στις ζωές μας και η καραντίνα απογείωσε την ανάγκη μας για μία δημιουργική διέξοδο. Τα μαθήματα έγιναν virtual και τώρα μπορούμε να επιστρέψουμε στους φυσικούς χώρους για να ζήσουμε την εμπειρία από πρώτο χέρι. Και αυτό έκανα. Είπα να δοκιμάσω τη hot τάση και να δω γιατί γίνεται τέτοιο buzz γύρω από τον πηλό και την κεραμική.
Ο Korkodilos είναι ένας υπέροχος χώρος που βρίσκεται στον Κεραμεικό, λειτουργεί περίπου έναν χρόνο και σε περιμένει σε χαλαρούς γήινους τόνους. Με υποδέχτηκε ο Αλέξανδρος, ο ιδιοκτήτης του Korkodilos. Με ξενάγησε στον χώρο και μου έδειξε την απίστευτη δουλειά των ομάδων του. Κούπες, περίτεχνες τσαγιέρες και μάσκες που φτιάχτηκαν αυτό τον μήνα, με κεντρικό θέμα το Erotica της Madonna. Μιλήσαμε για τη διαδικασία, τον κόσμο που έρχεται και αν έχει βαρεθεί να βλέπει μόνο γυναίκες. «Η αλήθεια είναι ότι το 90% είναι γυναίκες. Τα περισσότερα αγόρια είναι γκέι αλλά υπάρχουν και οι λίγοι που έρχονται μαζί με τις κοπέλες τους».
Πώς είναι να κάνεις κεραμική;
Σίγουρα δεν είναι καθόλου απλή διαδικασία. Ο Αλέξανδρος μου ζήτησε να βάλω ποδιά και να πάρω μόνη μου τα απαραίτητα σύνεργα που βρίσκονταν στον χώρο, ώστε να ξεκινήσουμε. Πήρα τον πηλό στα χέρια μου (που μύριζε χώμα, νερό και θάλασσα) και άρχισα να τον πλάθω και να τον νιώθω στα χέρια μου. Εξοικειώνεσαι γρήγορα με την αίσθησή του στα χέρια, μαθαίνεις να κάνεις τρύπες με τον αντίχειρά σου και να κάνεις το τσιμπητό, έτσι ώστε, τσιμπώντας με το δάχτυλο, να του δώσεις μία μορφή. Αυτό που μου άρεσε περισσότερο, και που πράγματι έδωσε μία ψυχοθεραπευτική διάσταση στη διαδικασία, ήταν το ότι τα έκανα όλα αυτά με κλειστά μάτια. «Βάζουμε ως στόχο τα 8 λεπτά. Αφήνεσαι στον πηλό και όταν ανοίξεις τα μάτια σου, βλέπεις τι έφτιαξες».
Η δική μου πρώτη προσπάθεια ήταν μία μέτρια αποτυχία, αλλά τη χάρηκα. Δεν μπορούσα να φανταστώ ότι τα δικά μου χέρια ήταν ικανά να φτιάξουν μία μικρή κούπα με ένα χερούλι Μέδουσα (όπως το ονόμασα). Οι τελευταίες πινελιές για τη λείανση των γραμμών, το πινέλο που διορθώνει τις ατέλειες, το μαχαιράκι που βοηθά να ενώσουμε τα διαφορετικά κομμάτια και η υπογραφή στο τέλος. Ακολουθεί το ψήσιμο του πηλού, που διαρκεί 3 μέρες, το γυάλισμα όπου βουτάς το αντικείμενο σε γυαλί και το πλύσιμο των αντικειμένων στο τέλος, για να χρησιμοποιηθούν από τους επόμενους.
Νομίζω ότι κάποια στιγμή θα επιστρέψω. Πιο πολύ για να ζήσω την εμπειρία συνολικά. Να κάνω ένα χορταστικό τρίωρο, να έρθω σε επαφή με ανθρώπους που τους συνδέει η επιθυμία για κάτι καινούριο και να εμπνευστώ από τις δουλειές των άλλων.
Photo credits: Δώρα Δημητρίου
*Στον Korkodilos, τηρήθηκαν όλα μέτρα προστασίας προστασία κατά του κορωνοιού
