Ένα τεράστιο μέρος της γενιάς αυτής είναι εξαιρετικά θλιμμένο, πράγμα που όταν σκέφτεσαι τις υλικές ανέσεις και τις πολιτικές ελευθερίες που απολαμβάνουμε είναι πολύ περίεργο. Προκαλεί απορίες το πώς οι άνθρωποι μπορούν να είναι τόσο άνετοι από ορισμένες απόψεις και τόσο δυστυχισμένοι από άλλες. Άτομα ηλικίας 20 και 30ετών, παρά τις ταμπέλες «απαθής» και «προνομιούχος» που τόσο συχνά τους καταλογίζονται, ανήκουν σε μια γενιά που έχει πλήρη επίγνωση του πόνου των άλλων σε όλο τον κόσμο. Είναι τόσο εμποτισμένοι με αυτό, που είναι πιο εύστοχο να πούμε ότι δεν γνωρίζουν τίποτα άλλο. Τραυματισμένοι και μουδιασμένοι, ίσως, αγνοώντας οτιδήποτε άλλο, σίγουρα δεν μπορούμε να πούμε ότι η γενιά αυτή δεν αντιμετωπίζει δυσκολίες.
Πολλοί εικοσάρηδες δεν θυμούνται έναν κόσμο πριν από τον αέναο πόλεμο. Πολλοί δεν θυμούνται έναν κόσμο πριν από τις βομβιστικές επιθέσεις αυτοκτονίας, την υπερθέρμανση του πλανήτη, τις φυσικές καταστροφές, τους πυροβολισμούς σε σχολεία, τους πυροβολισμούς σε θέατρα, τις μάχες στη Μέση Ανατολή ή τις απαγωγές στην Αφρική. Οι εικόνες αυτών των γεγονότων είναι, για πολλούς, μέρος της καθημερινής τους ψηφιακής ροής. Ως αποτέλεσμα, ενώ πολλοί μπορεί να είναι σωματικά σχετικά προστατευμένοι από αυτά τα γεγονότα, δεν αισθάνονται απαραίτητα έτσι.
For the love of luck! Γιατί μερικοί άνθρωποι έχουν όλη την τύχη μαζεμένη πάνω τους;
Δεν μπορούν να συμβιβάσουν τη δική τους ευφορία με το γεγονός ότι οι άλλοι είναι λιγότερο τυχεροί από αυτούς. Όταν τίθεται το ερώτημα για το πώς να ζήσει κανείς μια ζωή με νόημα -και πάντα τίθεται- αποκαλύπτεται μια τεράστια εσωτερική πάλη. Οι εικοσάρηδες συχνά δίνουν μεγάλη μάχη με τη δυσφορία και τη σύγχυση της ζωής, ενώ παράλληλα γουρλώνουν τα μάτια τους στα δικά τους προβλήματα. Δεν μπορούν να συμβιβάσουν τη δική τους ευφορία με το γεγονός ότι οι άλλοι είναι λιγότερο τυχεροί από αυτούς. Συχνά φτάνουν στη θεραπεία μόνο μετά από μια σειρά σωματικών παθήσεων ή επαγγελματικές και κοινωνικές καταστροφές που τους γονατίζουν. Το πνεύμα τους είναι συχνά θαμμένο κάτω από χρόνια καθίζησης: Άμυνες και ψεύτικοι εαυτοί που χρησιμοποιούνται για να προφυλαχθούν από τις προσδοκίες, τις κρίσεις και την συγκατάβαση των συνομηλίκων, των γονέων, των αφεντικών, ακόμη και από άρθρα με μη κολακευτικά χαρακτηριστικά της «γενιάς της χιλιετίας».
Ανεξάρτητα από το κοινωνικό ή οικονομικό τους υπόβαθρο, οι εικοσάρηδες είναι ανάμεσα σε μια ζωή στο παράδειγμα των γονιών τους και σε μια δική τους ζωή, το ταξίδι προς την επούλωση του παρελθόντος τους και την κατανόηση του μέλλοντός τους, που είναι περίπλοκο. Στην κοινωνία μας, υπάρχει μια θλιβερή έλλειψη σεβασμού, καθοδήγησης ή ακόμη και κατανόησης του τι χρειάζεται για να περάσουμε τη «γέφυρα» προς την ενηλικίωση. Οι υλικές ανέσεις, όσο μικρές ή μεγάλες κι αν είναι, που κληρονομεί κανείς, μπορούν να προσφέρουν κάποια σταθερότητα, αλλά δεν απαντούν στα βαθύτερα ερωτήματα για το ποιος είσαι και τι θέλεις από τη ζωή.
Οι ανέσεις μπορεί αντιθέτως να μοιάζουν με βάρη, σαν να είσαι τυλιγμένος σε στρώματα όμορφων ρούχων ενώ βυθίζεσαι μόνος σε έναν ωκεανό. Η υγιής ανάπτυξη απαιτεί από όλα τα παιδιά να αποβάλουν τα «θέλω» των γονιών τους για να μπουν στα δικά τους- κατά κάποιο τρόπο, όσο περισσότερες οι επιθυμίες των γονιών, τόσο πιο επίπονη γίνεται αυτή η πτυχή του ταξιδιού.
Πώς το φως επηρεάζει τη διάθεση, την παραγωγικότητα και τον ύπνο
Το σχολείο παρέχει πνευματική μόρφωση, αλλά όχι ψυχοσυναισθηματική ή πρακτική. Σπάνια διδάσκει πώς να μαγειρεύεις ένα υγιεινό γεύμα, να φτιάχνεις ένα αυτοκίνητο, να θεραπεύεις κοινές ασθένειες ή να αναπνέεις καλά. Υπάρχει ελάχιστη εκπαίδευση σχετικά με τις σωματικές και συναισθηματικές επιπτώσεις στην υγεία από τη χρήση αντισύλληψης, για παράδειγμα, ή σχετικά με την οικειότητα, ή συναισθήματα όπως η θλίψη και το άγχος που συχνά κρύβονται πίσω από τον θυμό και την απομόνωση των νεαρών ανθρώπων. Για πολλούς, το σχολείο και το Πανεπιστήμιο ενισχύει τα ίδια μηνύματα επίτευξης και ψεύτικης προσποίησης που έχουν εμφυσήσει οι άλλοι στα παιδιά από τα πρώτα τους βήματα.
Ο πόνος μεταξύ των εικοσάρηδων σήμερα είναι οξύς και επιδημικός. Οι εικοσάρηδες βιώνουν συγκλονιστικά ποσοστά κατάθλιψης, άγχους και άλλων ψυχικών ασθενειών. Οι περισσότεροι είναι εξαιρετικά επιδέξιοι στο να προβάλλουν εικόνες άνεσης και αυτοπεποίθησης, ενώ από κάτω κρύβονται αφόρητα επίπεδα σύγχυσης και αυτοκριτικής. Η επικριτική εσωτερική φωνή είναι τόσο επικριτική, στην πραγματικότητα, που συχνά επιμένουννα αποφεύγουν την οικειότητα με τους άλλους. «Κανείς δεν σε συμπαθεί. Είσαι ενοχλητικός. Είσαι άσχημος. Είσαι πολύ χοντρός».
Μία πολύ απλή ερώτηση που πρέπει να κάνεις στον εαυτό σου εάν θέλεις να αλλάξεις τη ζωής σου
Εδώ, έρχονται τα ναρκωτικά και το πορνό να εξαφανίσουν αυτή την αδυσώπητη φωνή. Για μια στιγμή, ακόμα και με το κόστος της πλήρους απώλειας συνείδησης, μπορεί να νιώσουν μια ευπρόσδεκτη ανακούφιση. Συχνά αυτή η θυμωμένη εσωτερική φωνή μοιάζει με έναν τυραννικό δικτάτορα σε ένα έθνος του ενός. Άντρας ή γυναίκα, πρόκειται για μια τοξική φωνή της πατριαρχίας, μιας κουλτούρας που έχει εμμονή με την επίτευξη έναντι της ύπαρξης.
Οι γονείς μπορούν να στηρίξουν την ανάπτυξη των παιδιών τους που είναι 20 και κάτι, αφαιρώντας κάθε σχολιασμό γύρω από τον ύπνο, την αδράνεια και την ξεκούραση: Όταν τα παιδιά είναι στο σπίτι από το Πανεπιστήμιο για διακοπές, είναι ζωτικής σημασίας να κοιμούνται περισσότερο – ο ύπνος είναι απαραίτητος για την ψυχική υγεία. Ο ύπνος μπορεί να είναι ένα σύμπτωμα της κατάθλιψης, ναι, αλλά είναι επίσης ένα κρίσιμο συστατικό για την ανάρρωση.
Για πολλούς εικοσάρηδες, η πρόταση του διαλογισμού φέρνει μαζί της τόσους πολλούς πρόσθετους κανόνες/προσδοκίες/διανοητικές «παγίδες» γι’ αυτό προτείνεται να κοιτάζουν απλά το ταβάνι για μια ώρα. Δεν υπάρχουν πιθανοί κανόνες ή τρόποι να αποτύχεις με αυτή την άσκηση, εκτός από το να παλέψεις ενάντια στην πλήξη μέχρι να χαλαρώσει το μυαλό. Ακόμη, προτείνεται να μειώσουν -έστω και λίγο- τα διεγερτικά και κατασταλτικά όλων των ειδών: Αλκοόλ, καφέ, κοκαΐνη, ταινίες τρόμου, βιντεοπαιχνίδια, διαδίκτυο, πορνό. Να κάνουν μια βόλτα μόνοι τους, χωρίς το τηλέφωνό τους, να γράψουν τα όνειρά τους σε ένα χαρτί το πρωί.
Το σιωπηρό μήνυμα του πολιτισμού μας είναι ότι ο χρόνος πρέπει να ξοδεύεται αποτελεσματικά- κάθε λεπτό της ημέρας, κάποιος πρέπει να μελετά, να ασκείται ή να διασκεδάζει. Το να είσαι αναποτελεσματικός σημαίνει να είσαι τεμπέλης. Το να μην ασχολείσαι με κάτι, είναι σαν να είσαι βαρετός. Το να είσαι ένα άτομο που τείνει περισσότερο προς την εσωτερική ζωή σημαίνει να είσαι υπερβολικά συναισθηματικός, χαμένος και αποτυχημένος.
Κάθε στιγμή γίνεται προγραμματισμένη, και υπάρχουν συσκευές για να γεμίζουν τις όποιες ενδιάμεσες στιγμές. Το αποτέλεσμα: ο τρυφερός εσωτερικός εαυτός εγκαταλείπεται και ξεχνιέται. Αυτή η εσωτερική φωνή -ο καθένας έχει μία- θα «γκρινιάζει» όταν μένει μόνη της για πολύ καιρό, μιλώντας σαν μοναχικό κατοικίδιο. Και ακριβώς όπως ένα παραμελημένο γατάκι ή κουτάβι, όσο γλυκό και αν είναι και επιθυμεί την προσοχή μας, όταν εγκαταλειφθεί για πολύ καιρό, αναπόφευκτα θα αγριέψει. Πρέπει να βρει τρόπους να φροντίσει τον εαυτό του.
Για τα άτομα στα οποία δεν έχει προσφερθεί ποτέ καθοδήγηση για το πώς να επιβραδύνουν τους ρυθμούς τους και να φροντίζουν τον εαυτό τους, που δεν έχουν φύγει ποτέ από το γραφείο ενός γιατρού χωρίς διάγνωση ή περισσότερο φόβο, η άδεια να ακούσουν την πολλαπλότητα των φωνών μέσα τους μπορεί να είναι μια βαθιά ανακούφιση.
Υπάρχει μόνο ένα πράγμα που πρέπει να κάνεις. Μπες μέσα στον εαυτό σου και δες πόσο βαθύς είναι ο τόπος από τον οποίο πηγάζει η ζωή σου. Το να μπεις σε αυτά τα βάθη συχνά μοιάζει τρομακτικό στην αρχή, αλλά μόλις περάσεις το όριο, θα αρχίσεις να νιώθεις σαν να γυρίζεις σπίτι σου. Η σχέση με τον εσωτερικό εαυτό από εκείνο το σημείο και μετά μπορεί να είναι πολύ πιο αληθινή. Ακριβώς όπως μαθαίνουμε τα σήματα ενός φυτού που χρειάζεται περισσότερο νερό ή ενός φίλου που χρειάζεται ένα τηλεφώνημα, μπορούμε να μάθουμε τις ανάγκες του ίδιου μας του σώματος και της ψυχής μας χωρίς να τα αναγκάσουμε να καταφύγουν σε απεγνωσμένα μέτρα όπως η ασθένεια ή οι εφιάλτες. Δεν είναι ο δρόμος που διδάσκει η κοινωνία, με προϊόντα και διεγερτικά και στόχους προς επίτευξη, αλλά είναι ο σωστός δρόμος.
Δεν χρειάζεται να έχουμε μόνο την αίσθηση του τι «πρέπει» να αισθανόμαστε και να πράττουμε, αλλά και μια ικανότητα να παρατηρούμε τι αισθανόμαστε και τι θέλουμε. Όλοι οι millennials μπορούν να βρουν τρόπους για να συμβάλουν σε έναν λιγότερο βίαιο και άδικο κόσμο και να καταλάβουν πώς οι παιδικοί τους αγώνες τούς βοηθούν πραγματικά να κατανοήσουν τη ζωή και να συνδεθούν με τους άλλους.
Πώς να αποφασίσεις ότι ήρθε η ώρα να πετάξεις κάτι από τη ζωή σου (κυριολεκτικά/ μεταφορικά)
