Μπήκαμε για τα καλά πια στο φθινόπωρο. Ακόμη κι αυτοί που λένε ότι σήμερα έχουμε 55 Αυγούστου έχουν αρχίσει να μαζεύονται. Tα χειμερινά σινεμά που μας έχουν κλείσει από τον Μάιο «Ραντεβού τον Σεπτέμβριο» έχουν ξεκινήσει τις προβολές. Εχουν όμως ένα δομικό πρόβλημα. Πώς αυτά που εκτυλίσσονται στη μεγάλη οθόνη μπορούν να συγκριθούν με τα τέρατα που συμβαίνουν εκτός αυτής; Τι να μας πει, δηλαδή, το «Οπενχάιμερ», όταν έχουμε δει τη μισή Θεσσαλία να μοιάζει σαν να έχει χτυπηθεί από ατομική βόμβα; Τι να μας πει η «Mπάρμπι», όταν ακούμε τον «Βάρβι» να εξισώνει τον θρήνο για το θύμα με τον θρήνο για τους θύτες; Σε λίγο θα ζητήσει ο Ταραντίνο από τον ΣΥΡΙΖΑ να δραματοποιήσει τις εκλογές του με μια ταινία όπου ένας αλεξιπτωτιστής αποκεφαλίζει τέσσερις κουρασμένους και παραδομένους στη μοίρα τους σαμουράι.
Αλλά η εποχή μού μοιάζει περισσότερο κατάλληλη για ένα θρίλερ επιστημονικής φαντασίας. Διότι ποια λειτουργία επιτελεί το θρίλερ; Σου προσφέρει μια ελεγχόμενη δόση τρόμου ή αγωνίας, της οποίας δεν είσαι μέρος. Και ποια λειτουργία επιτελεί η επιστημονική φαντασία; Στην κυριολεξία της μπορεί να βελτιώσει ή να καταστρέψει τη ζωή μας, και στη λογοτεχνική ή κινηματογραφική εκδοχή της προσπαθεί να περιγράψει τη ζωή των απογόνων μας, διαβάζοντας συχνά ανάμεσα στις γραμμές όσων θα αναφέρει ο ιστορικός του μέλλοντος. Οπως έγραψε σε έναν εξαιρετικό αφορισμό ο συγγραφέας Φρέντρικ Πολ «μια καλή ιστορία επιστημονικής φαντασίας δεν θα ‘πρεπε να προβλέπει το αυτοκίνητο, αλλά το μποτιλιάρισμα».
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
Μπορείτε να συνδεθείτε από εδω
