Να μου επιτρέψετε το σημερινό σημείωμα να το ξεκινήσω με μια μικρή ιστορική αναδρομή και να διηγηθώ μια ιστορία, διδακτική και χρήσιμη, κατά τη γνώμη μου πάντα.
Στα χρόνια λοιπόν του βασιλιά Όθωνα, η Αθήνα ήταν μια μικρή πόλη, που κάθε άλλο παρά με τη σημερινή μεγαλούπολη έμοιαζε. Κοντά σε όλες τις ελλείψεις που υπήρχαν σε έναν λαό που προσπαθούσε να μάθει να ζει σε μια άλλη εποχή, διαπίστωνε κάποιος τρίτος ότι και η ψυχαγωγία ήταν περιορισμένη.
Οι κοσμικές συγκεντρώσεις που γινόταν, λιγοστές. Δεν είχε ακόμα διαμορφωθεί ο κύκλος της καλής τάξης, γιατί το χρονικό διάστημα από την απελευθέρωση δεν ήταν και μεγάλο. Οι αξιωματικοί και οι απόγονοι των αγωνιστών της επανάστασης, καθώς και τα μέλη των ξένων αποστολών, ήταν το πρώτο προζύμι αυτού του νέου κόσμου. Βέβαια, δεν ήταν και πολύ εύκολο να βρίσκεται κανείς σε μια δεξίωση του Αντιβασιλιά Άρμανσμπεργκ.
Σε μια από αυτές τις συγκεντρώσεις, λοιπόν, βρισκόταν και ο Κωλέττης, που όταν τον ρώτησαν τι γνώμη έχει για το αραχνοΰφαντο μαύρο «βέλο», που φορούσε στο πρόσωπο της η εύθυμη χήρα των σαλονιών και της συγκέντρωσης Μαριορή-Ζαφειρίτσα Κοντολέοντος, απάντησε «Έτσι δε θα φαίνεται όταν θα… κοκκινίζει καμιά φορά αν…» και συμπλήρωσε: «Μωρέ όλα τα ‘χει η Μαριορή ο φερετζές της λείπει».
Αυτή λοιπόν τη μικρή αλλά διδακτική ιστορία σκέφτηκα, όταν είδα τις τελευταίες εξελίξεις που αφορούσαν τη διαγραφή του Πολάκη, από τον ΣΥΡΙΖΑ. Διότι εκεί που βρίσκεται σήμερα η αξιωματική αντιπολίτευση ισχύει στο ακέραιο το «όλα τα ‘χει η Μαριορή ο φερετζές της λείπει».
Διότι απλά στον ΣΥΡΙΖΑ του Κασσελάκη, η υπόθεση Πολάκη, απλά ήρθε να επιβεβαιώσει τα αδιέξοδα, που έχει σήμερα το κόμμα που μεγάλωσε στις συνθήκες του Μνημονίου και της μη κανονικότητας και ξεφούσκωσε όταν η χώρα και με τη συμβολή του ΣΥΡΙΖΑ και του τότε πρωθυπουργού και αρχηγού του Αλέξη Τσίπρα, πέρασε στις συνθήκες κανονικότητας. Και εκεί απέδειξε ότι δεν μπόρεσε ποτέ να προσαρμοστεί.
Ο Παύλος Πολάκης ήταν το δείγμα του πολιτικού, που δεν μπορεί να επιβιώσει σε συνθήκες κανονικότητας. Για αυτό και συνέχισε να πορεύεται και να συμπεριφέρεται με τις λογικές που έφεραν το κόμμα του στην εξουσία. Με αυτόν τον τρόπο πίστευε ότι το κόμμα του θα μπορούσε να γίνει και πάλι κυβέρνηση. Με τοξικότητα, απειλές και με πολιτική συμπεριφορά κουτσαβακισμού.
Εγκλωβίστηκε στο μόνο αφήγημα που ήξερε τόσο ο ίδιος όσο και οι ακόλουθοί του. Δεν μπόρεσε να προσαρμοστεί στην αλλαγή που συνέβαινε γύρω του και δυστυχώς δεν ήταν ο μόνος. Και αυτός είναι ο μεγάλος κίνδυνος που απειλεί τον ΣΥΡΙΖΑ. Ούτε ο Τσίπρας είναι, ούτε ότι κινδυνεύει να χάσει τους μικρούς… πολάκηδες που αποτελούν την «ψυχή» του ΣΥΡΙΖΑ. Η μεγάλη απειλή για τον Στέφανο Κασσελάκη, είναι η μη προσαρμογή του στο περιβάλλον και στο πολιτικό σήμερα, παραμένοντας με τους δείκτες του ρολογιού του κολλημένους στο χθες. Και με πολιτικό λεξιλόγιο εξίσου κολλημένο μεταξύ φαντασιώσεων και εμμονών, κατάλοιπο της μνημονιακής κουλτούρας και του πολακισμού…
