Δε χρειάζεται να αναλύσει κανείς πολλά, αρκεί να θυμηθεί τον Παναθηναϊκό που νίκησε τον Άρη ένα χρόνο πριν και θα καταλάβει τα πάντα!
Συζητάμε συχνά για την δουλειά του Γιοβάνοβιτς. Για το αγωνιστικό πρόσωπο του Παναθηναϊκού που έχει αλλάξει. Χωρίς να έχουν γίνει τρελές διαφοροποιήσεις στο ρόστερ. Χωρίς να έχει προστεθεί στο δυναμικό του «τριφυλλιού», η ποιότητα και η προσωπικότητα που αρμόζει στους «πράσινους». Κι όμως, μέσα σε μισή σεζόν, έχουν αλλάξει τα πάντα!
Όχι απλά προς το καλύτερο, αλλά προς το πιο… Παναθηναϊκό. Διότι αυτό που γινόταν την περασμένη σεζόν, δεν ήταν Παναθηναϊκό. Ήταν ποδοσφαιρικό χτικιό. Ήταν κάτι που δικαίως απέτυχε παταγωδώς. Μη μένουμε στα λόγια όμως. Ας δούμε ένα «χειροπιαστό» παράδειγμα.
Ένας χρόνος έχει περάσει απ’ το αντίστοιχο ματς του Παναθηναϊκού με τον Άρη. Τότε που οι «πράσινοι» νίκησαν στη Θεσσαλονίκη με 1-0. Γκολ Καμπετσής. Οι «κίτρινοι» ήταν διαρκώς στην περιοχή του Παναθηναϊκού. Ο οποίος απλά έδιωχνε την μπάλα. Έβαλε ένα γκολ και μετά αμυνόταν, ανήμπορος και δίχως διάθεση να κάνει κάτι.
Το ρόστερ δεν είχε διαφορές με το τωρινό. Ειδικά σε σχέση με την ομάδα που παρατάχτηκε στη Λεωφόρο. Η οποία δεν είχε τους κομβικούς χαφ της για να υπηρετήσουν το πλάνο κατοχής και κυκλοφορίας. Δεν είχε το πρώτο σκόρερ του Πρωταθλήματος. Τη στιγμή που σε επίπεδο ανασταλτικής λειτουργίας και άξονα μεσαίας γραμμής, ο Άρης ήταν σχεδόν πλήρης (πλην Φαμπιάνο).
Ποδοσφαιρικά η σύγκριση της μίας ομάδας με την άλλη, είναι χαοτική. Δε μιλάμε για τον Παναθηναϊκό και τον Άρη. Αναφερόμαστε στον Παναθηναϊκό και τον… Παναθηναϊκό. Απ’ τη μία το σύνολο του Γιοβάνοβιτς, απ’ την άλλη αυτό του Μπόλονι.
Προφανώς και η σύγκριση δεν πρέπει να γίνεται με την τραγική περασμένη σεζόν, όταν μιλάμε για τον Παναθηναϊκό. Αλλά αυτή την ομάδα παρέλαβε ο Γιοβάνοβιτς. Δεν του δόθηκε ρόστερ που πήγε στα ημιτελικά του Champions League, ή αυτό της τριετίας που θάμπωσε την Ευρώπη αρχές της δεκαετίας του 2000.
Πήρε μια ομάδα ψυχολογικά… σκοτωμένη, με παίκτες φοβικούς στη νοοτροπία, ένα σύνολο που είχε γίνει «παιχνιδάκι» για τον ΠΑΣ, τον Αστέρα, τη Λαμία… Δεν είναι Football Manager το ποδόσφαιρο. Ακόμη κι εκεί πρέπει να πληρώσεις να αλλάξεις το ρόστερ σου για να αλλάξεις τα δεδομένα σου.
Ο Παναθηναϊκός είναι ξανά ομάδα με αρχή, μέση και τέλος. Καλή ομάδα, όχι απλά οργανωμένη. Ένα σύνολο που… έστρωσε με το πέρασμα των εβδομάδων. Ένα σύνολο που κυριαρχεί αγωνιστικά, έχοντας ισορροπία δημιουργικά και ανασταλτικά. Δεν προδίδει τις αρχές του, επιμένει σε αυτές και επιβραβεύεται. Γιατί; Επειδή κάνει το σωστό. Δίχως ίχνος τύχης. Δίχως να διαθέτει τους παίκτες που μόνοι τους φέρνουν αποτελέσματα.
Καλό είναι να τους πάρει. Επειδή αυτό είναι που χωρίζει αυτή την ομάδα απ’ το να περάσει μια και καλή το… ποτάμι και να βρεθεί εκεί που πρέπει. Στον Πρωταθλητισμό. Ακόμη και σε επίπεδο αποτελεσμάτων και τρόπου με τον οποίο έρχονται αυτά, είναι μια ένδειξη ανόδου και στη λογική. Στην ταυτότητα που αποκτάς ξανά.
17 Ιανουαρίου 2021-5 Ιανουαρίου 2022. Δύο ημερομηνίες, δύο ματς με τον ίδιο αντίπαλο. Ένας άλλος Παναθηναϊκός. Ένας χρόνος πέρασε. Ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς άλλαξε τα πάντα. Κάνοντας αυτό που έπρεπε. Με τον κόσμο να δέχεται με ζηλευτή υπομονή την εξέλιξη αυτής της διαδικασίας, όταν τα αποτελέσματα ήταν μία κρύο μία ζέστη.
Κατάλαβε πλέον κι ο τελευταίος εντός του «τριφυλλιού», πως δεν χρειάζεται αυτός ο φόβος που υπήρχε. Δεν χρειάζεται να εστιάζει κάποιος στον αντίπαλο αποκλειστικά. Εσύ ορίζεις το ποιος είσαι. Εσύ ορίζεις την τύχη σου. Εσύ είσαι ο Παναθηναϊκός.
Ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς ξέρει καλά τι θα πει αυτό το όνομα. Το δείχνει. Το φτιάχνει έτσι όπως το έχει στο μυαλό του από τότε που ήταν στην χώρα μας ως ποδοσφαιριστής. Θα φτάσει εκεί ακριβώς, αν αγοραστούν οι παίκτες που πρέπει (ποιοτικά και σε επίπεδο προσωπικότητας).
Υ.Γ. Ποδοσφαιρικά ο Παλάσιος δεν είναι το πότε σημειώνει γκολ ή πότε δεν το κάνει. Δεν υπάρχει ματς στο οποίο να έχει παίξει και να ήταν αρνητικός ή άφαντος. Αυτός ο παίκτης με έναν φορ επιπέδου, θα φαντάζει δύο φορές καλύτερος. Δείτε απλά πόσο ανεβασμένος δείχνει, απλά όταν «τραβάει» κι ο άλλος εξτρέμ!
