Ένα βίντεο που είδε ο Γιάννης Φιλέρης και μια συνέντευξη του Θύμιου Μπακατσιά στο SPORT24 για το ρεσιτάλ εναντίον του εριστικού Ρέτζι Μίλερ στον ημιτελικό του Μουντομπάσκετ 94, ένα ανέκδοτο περιστατικό με τον Γιάννη Ιωαννίδη και τον γιο του που σουτάρει καλύτερα απ’ αυτόν!
Τώρα στις γιορτές, διάβασμα, χάζι στην τηλεόραση και σεργιάνι στο ίντερνετ, ήρθαν να αντικατασήσουν τις έτσι κι αλλιώς περιορισμένες επαφές, ελέω co. Κι επειδή τυγχάνω μανιακός με το παρελθόν (θα το έχετε καταλάβει ίσως) μια απ’ αυτές τις μέρες, ανάμεσα σε δυο μελομακάρονα και ένα κομμάτι χορτόπιτας, κλικ στο κλικ, σχεδόν μόνο του το ποντίκι με πήγε σε ένα απίθανο βίντεο.
Ταξίδεψα σχεδόν τριάντα χρόνια πίσω, στο ευτυχές έτος 1994 όταν η Εθνική ομάδα μπάσκετ αντιμετώπιζε την Ντριμ Τιμ νο 2. Ημιτελικός Παγκοσμίου Πρωταθλήματος παρακαλώ, σε μια διοργάνωση γεμάτη από αισθήσεις και παραισθήσεις, καθώς το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα βρέθηκε στο Τορόντο του Καναδά με υπηρεσιακό προπονητή (τον ασίσταντ Μάκη Δενδρινό, που διαδέχθηκε τον πρώτο προποντή Ευθύμη Κιουμουρτζόγλου, όταν λίγες μέρες πριν από το τζάμπολ αποχώρησε, λόγω της κόντρα του με τον Παναγιώτη Φασούλα).
Οι φόβοι για ολική κατάρρευση διαψεύστηκαν πανηγυρικά, καθώς η ελληνική ομάδα, βρέθηκε για πρώτη φορά στις τέσσερις καλύτερες ομάδες του κόσμου, χάνοντας μεν το μετάλλιο (από τη συνήθη νικήτρια στους μεταξύ μας μικρούς τελικούς, Κροατία) έχοντας, όμως, σαν παράσημο τιμής ότι έγινε η πρώτη ομάδα που απέφυγε την κατοστάρα από τότε που οι Αμερικανοί έβαλαν τους επαγγελματίες του ΝΒΑ κι ένα “μαγικό” 17-14 που έγραψε το ταμπλό, δώδεκα λεπτά πριν τελειώσει το πρώτο ημίχρονο, με τον Παναγιώτη Γιαννάκη να φωνάζει “λήξε το”!
Εντάξει, δεν ήταν η ορίτζιναλ ντριμ-τιμ που είχε σαρώσει στη Βαρκελώνη, αλλά η δεύτερη ομάδα-όνειρο με Ντομινίκ Γουίλκινς, Ρέτζι Μίλερ, Τζόε Ντούμαρς, Μαρκ Πράις, Αλόνζο Μούρνινγκ, Νταν Μάερλι, Κέβιν Τζόνσον, Στιβ Σμιθ, Σον Κεμπ, Ντέρικ Κόλεμαν και Λάρι Τζόνσον. Λίγο αλαζόνες, αλλά σουπερ-παίκτες τους οποίους κατά τη ρήση του αείμνηστου Μάκη Δενδρινού, ήμασταν έτοιμοι να τους αντιμετωπίσουμε με το σύστημα του σταυρού. “Δηλαδή ζώνη 1-3-1” τον ρωτάνε οι δημοσιογράφοι, για να εισπράξουν την τρομερή ατάκα: “Όχι, θα κάνουμε τον σταυρό μας για να γλιτώσουμε…”
Τι ήταν όμως εκείνο το βιντεάκι; Μα τα highlights σε εκείνο το ματς του Θύμιου Μπακατσιά. Γιατί εκείνος ο ημιτελικός ήταν ένα προσωπικό ρεσιτάλ του (24χρονου τότε) πλέι-μέικερ, που όχι μόνο δεν “φοβήθηκε” τα ονόματα, αλλά τους μπήκε και στο μάτι.
Τόσο πολύ, που ο έτσι κι αλλιώς θερμοκέφαλος, Ρέτζι βρήκε δυο φάσεις για να κάνει σκληρά φάουλ (το ένα χρεώθηκε αντιαθλητικό ή σκόπιμο, όπως λεγόταν τότε). Ο “Μπακ” είχε κάνει μια εντυπωσιακή εμφάνιση με 12π (4/6δ, 4/5β) 4ρ, 3ασ και 3κλ. Ένα απ’ αυτά τα κλεψίματα, πάνω στην σταυρωτή ντρίπλα του Μίλερ. Πώς να μην πάρει ανάποδες ο Ρέτζι;
Αλλά δεν ήταν μόνο ο Μίλερ. Τα ντράιβ, η τρομερή πάσα στον Σιγάλα για το κάρφωμα, αλλά κυρίως ένα φοβερό λέι-απ με χορευτικό στον αέρα, βγαλμένο κατευθείαν από το γηπεδάκι του Προφήτη Ηλία στο Παγκράτι ήταν το μενού μιας εντυπωσιακής εμφάνισης.
Το καλοκαίρι εκείνο ο Θύμιος είχε μόλις ολοκληρώσει την πρώτη του σεζόν στον Ολυμπιακό και γινόταν βασικό στέλεχος της Εθνικής Ομάδας, στην οποία πάντως είχε πρωτοπαίξει σε ηλικία 20 ετών, με απόφαση του Κώστα Πολίτη.
Δείτε, όμως, περί τίνος φλυαρώ τόσην ώρα:
Με τον Θύμιο δεν είμαι αντικειμενικός, γιατί τον ξέρω από πιτσιρίκο στο Παγκράτι (πήγαμε και στο ίδιο σχολείο), αυτά που έκανε όμως εκείνο το απόγευμα στο Τορόντο δεν είχαν προηγούμενο. Από τα 84 ματς, που έπαιξε με τα γαλανόλευκα αυτό ήταν το κορυφαίο του. Η απορία του στυλ “από που μας προέκυψε αυτός” στο πρόσωπο του “ξινού” Μίλερ τα λέει όλα.
– Έτοιμος ήσουν να του τη χώσεις όταν σε ξάπλωσε στο παρκέ…
“Δεν κατάλαβες. Θα του πετούσα την μπάλα, αλλά είδα τον Σακίλ να έρχεται προς το μέρος μου και σκέφτηκα “άσε καλύτερα, δεν είναι να μπλέκουμε με δαύτον. Ο Μίλερ είχε πάρει ανάποδες, γιατί προηγουμένως του’ χα κλέψει την μπάλα. Δεν ήξερε ότι τον είχα κάνει… σκάουτινγκ. Έβλεπα πολύ ΝΒΑ τότε, αφού ο συγχωρεμένος ο Μάκης ο Δενδρινός μας προμήθευε διαρκώς κασέτες. Τον είχα δει πως έκανε τη σταυρωτή ντρίπλα, τον περίμενα και του την πήρα. Δεν του πολυάρεσε. Εμένα πάλι πολύ”.
– Και στον Σακίλ έβαλες ένα ενώ επιχειρούσε να σε κόψει. Κι εκείνο το χορευτικό, ανάποδο λέι απ, πώς το κανες; Άγνοια κινδύνου;
“Ε βγήκε η φάση στον αέρα. Αλλά σοβαροί να’ μαστε. Αυτό το ματς ήταν το πιο εύκολο απ’ όλα. Όλοι ξέραμε ότι θα χάσουμε, προσπαθήσαμε να μην συντριβούμε, άσχετα αν στο τέλος χάσαμε με διαφορά 32 πόντων. Τους είχαμε ζορίσει αρκετά στο πρώτο ημίχρονο, στην αρχή μάλιστα προηγηθήκαμε, ενώ στο τέλος ήμασταν κοντά(σ.σ 30-40). Νιώθαμε, όμως χαλαροί και απολαμβάναμε ένα ματς με τους καλύτερους παίκτες του κόσμου. Εντάξει, δεν ήταν η ορίτζιναλ ντριμ-τιμ, αλλά κι αυτοί δεν πήγαιναν πολύ πίσω. Λίγο αλαζόνες, αλλά παιχταράδες”.
– Ήταν και τα καλύτερα σου χρόνια. Με μεταγραφή στον Ολυμπιακό και καθιέρωση στην Εθνική Ομάδα, στην οποία όμως είχες πάει μικρό παιδάκι. Είκοσι χρονών, ένα χρόνο μετά το Ευρωμπάσκετ, στο προολυμπιακό της Ολλανδίας
“Να πω ότι το περίμενα; Όχι βέβαια. Έτσι όμως ήταν ο Κώστας Πολίτης. Πήγαινε εκεί που … δεν το περίμεναν και γι αυτό είχε επανδρώσει την Εθνική με παίκτες ακόμη και από μικρότερους συλλόγους. Με πήρε βλέποντας το μέλλον, ξέροντας ότι δεν θα παίξω πολύ, κάτι που έγινε. Αν ήταν κάποιος άλλος στη θέση μου, πιο έμπειρος σίγουρα θα είχε πάρει περισσότερα ματς, από το ένα που συμμετείχα στο προολυμπιακό. Είχα κάνει, όμως, καλή προετοιμασία, τα έδινα όλα στις προπονήσεις και στα φιλικά. Κι από την άλλη ο Πολίτης μας ήξερε όλους από τις μικρές εθνικές ομάδες. Ερχόταν, μας έβλεπε, πολλές φορές κοούτσαρε κιόλας. Έτσι έπαιξε ο Φάνης στην πρώτη ομάδα, ο Καρατζάς, όλα τα άλλα παιδιά”.
– Ήταν διορατικός ο ευρωκόουτς.
“Και απαιτητικός. Θυμάμαι ήμασταν στη Μπολόνια, εκεί έπαιξα τα πρώτα μου ματς στην Εθνική Ανδρών. Το πρώτο με την Ιταλία, το δεύτερο με την Τσεχία και στο τρίτο με την Ρωσία, Σοβιετική Ένωση τότε. Με βάζει πάνω στον Μαρτσουλιόνις, ε όπως καταλαβαίνεις δεν ήταν… τόσο εύκολο να τον μαρκάρω. Με βγάζει, συνεχίζει ο Σαρούνας τα δικά του, γυρίζει προς τον πάγκο, όπως συνήθιζε μιλώντας στους παίκτες και μου λέει: “Κι εσύ δεν μπορείς να μαρκάρεις τον Μαρτσουλιόνις. Σου έδινε την ευκαιρία, αλλά δεν σου χαριζόταν κιόλας”.
– Επέστρεψες πέντε χρόνια μετά, στο Ευρωμπάσκετ 93 και μέχρι την Ατλάντα.
“Ωρίμασα σιγά-σιγά. Πήρα μεταγραφή στον Ολυμπιακό, πήρα εμπειρίες Ευρωλίγκας. Το 94 ήμουν έτοιμος, ο Μάκης μου έδωσε χρόνο. Στο Ευρωμπάσκετ 95 τραυματίστηκα, αλλά στους Ολυμπιακούς Αγώνες νομίζω ότι έκανα τις καλύτερες εμφανίσεις μου. Κι έπαιξα περισσότερο από κάθε άλλη φορά”.
– Ο Δενδρινός ήταν κάτι σαν μεντοράς σου;
“Τον Μάκη τον είχα προπονητή στο Παγκράτι. Εξ’ αιτίας του Ντίνου του Καλαμπάκου, με τον οποίο ήταν κουμπάροι, είχα άλλη σχέση μαζί του, πολύ φιλική. Όταν ανέλαβε προπονητής, όμως, μας απαγόρευσε να πηγαίνουμε στο σπίτι του. Είχε, σαν άνθρωπος, αρχές που δεν τις παρέβαινε ποτέ. Απλός, έλεγε δυο-τρεις κουβέντες και αυτό ήταν. Κράτησε ψηλά την Εθνική, γιατί μετά την αποχώρηση του Ευθύμη, υπήρχαν κλυδωνισμοί επικίνδυνοι.
Ο Δενδρινός βοήθησε την ομάδα, Φασούλας και Φάνης έκαναν όργια και βρεθήκαμε στην 4η θέση, ενώ πριν από το τουρνουά σχεδόν κανείς δεν μας πίστευε. Αυτό, βέβαια, ήταν ένα συνηθισμένο φαινόμενο όταν παίζαμε με την Εθνική Ομάδα. Δεν μας περίμεναν, αλλά στο τέλος μας έβγαζαν το καπέλο”.
– Ωραία ήταν, αλλά δεν σου έλειψε ένα μετάλλιο;
“Τι να κάνω; Ή μάλλον τι να κάνουμε; Βαρεθήκαμε να βγαίνουμε τέταρτοι. Ναι, μου λείπει ένα μετάλλιο, αλλά δεν θα κλάψω κιόλας που… ήμασταν στις τέσσερις καλύτερες ομάδες. Δεν παραπονιέμαι για όσα πέτυχα, ούτε μετανιώνω για κάτι”.
– Δηλαδή, αν γυρνούσε πίσω ο χρόνος θα έκανες πάλι τα ίδια;
“Δεν θα άλλαζα τίποτα. Μπορεί να είχα λίγο διαφορετική νοοτροπία, να το κοιτούσα πιο σοβαρά το μπάσκετ, γιατί εμείς ξεκινήσαμε να παίζουμε για πλάκα, ούτε καν μας περνούσε από το μυαλό ότι θα βγάλουμε χρήματα. Όλα αυτά ήρθαν αργότερα, εκεί στις αρχές της δεκαετίας του 90. Το μπάσκετ έγινε ξαφνικά επαγγελματικό και αυτό που κάναμε εμείς σαν χόμπι μετατάπηκε σε επάγγελμα. Πέρασα και περάσαμε ωραία, ωστόσο. Και στην Εθνική και στους συλλόγους, Παγκράτι, Ολυμπιακός, λίγο Περιστέρι”.
Με το βαρύτιμο Κύπελλο του 1997 που κυνήγησε με πάθος όπως όλος ο Ολυμπιακός
ACTION IMAGES/ΘΩΜΑΣ ΧΡΥΣΟΧΟΙΔΗΣ
– Είχες συναίσθηση ότι έπαιζες μπάσκετ, λίγο πιο μπροστά από την εποχή σου;
“Αυτά τα καταλαβαίνεις λίγο αργότερα. Το μπάσκετ άλλαξε ραγδαία. Αν δεις αγώνες των 80’s και μετά των 90’s είναι η μέρα με τη νύχτα. Πόσο μάλλον αν τα συγκρίνουμε με τα τωρινά δεδομένα. Εμένα λόγω και καταβολών Παγκρατίου, που πάντα έπαιζε.. ινδιάνικο μπάσκετ, μου άρεσε η ταχύτητα. Ίσως να ήμουν πιο μπροστά από τη δική μου εποχή. Όχι βέβαια στο… σουτ (γέλια)”.
– Δεν σκέφτηκε ποτέ, αυτή είναι μια αδυναμία μου, πρέπει να τη διορθώσω. Να κάτσω να δουλέψω περισσότερο
“Όχι. Αισθανόμουν ότι είχα κάνει όσα έπρεπε. Γι αυτό μίλησα πριν για τη νοοτροπία. Έτσι είχα μάθει, όμως και έτσι πορεύτηκα σε όλη την καριέρα μου. Ήμουν ευχαριστημένος με ό,τι είχα. Το 1994 μετά απ’ αυτό το ματς, με ρώτησαν αν θα με ενδιέφερε να παίξω στο ΝΒΑ. Είπα αφοπλιστικά όχι, γιατί το εννοούσα. Βέβαια, είχα ήδη ένα χρόνο στον Ολυμπιακό”.
– Πόσο σημαντικός ήταν ο Γιάννης Ιωαννίδης στη ζωή σου;
“Πάρα πολύ. Με ήθελε από την εποχή του Άρη, πίεζε το Παγκράτι, αλλά τότε δεν με έδιναν. Τελικά πήγα στον Ολυμπιακό”!
– Εσύ ένας… δηλωμένος Παναθηναϊκός!
“Ναι, αλλά μου άρεσε στον Πειραιά. Δέθηκα με την ομάδα, με αποδέχθηκε ο κόσμος και με αγκάλιασε από την πρώτη στιγμή. Όσα περάσαμε άλλωστε με όλην την τότε παρέα δεν συγκρίνονται. Ο Ιωαννίδης έπαιξε τον πρώτο ρόλο στην δημιουργία αυτής της μεγάλης ομάδας, υπήρχε βέβαια και η διοίκηση Κόκκαλη, που τα έκανε όλα πιο εύκολα για μας. Ήθελα δεν ήθελα, λοιπόν, έγινα Ολυμπιακός. Άλλωστε παναθηναϊκός εδώ που τα λέμε, ήμουν περισσότερο στο ποδόσφαιρο.
Στο μπάσκετ, παίζοντας και με το Παγκράτι βρέθηκα αρκετές φορές να παίζω εναντίον του, να θέλω να τον νικήσω. Μετά στον Ολυμπιακό αυτό, έγινε το πεπρωμένο μου. Μπορεί να με ήθελε και ο Παναθηναϊκός, εκείνη την εποχή. Είχε ακουστεί κιόλας. Δεν μετανιώνω, όμως, το’ παμε. Από την στιγμή που με ζήτησε ο Ιωαννίδης είχα αποφασίσει να πάω στον Ολυμπιακο. Και ξέρεις κάτι; Είδα την εκτίμηση του κόσμου, αργότερα όταν ο Σωκράτης Κόκκαλης έκανε εκλογές και είχα βγει δεύτερος σε ψήφους. Για μένα ήταν μια αναγνώριση της προσφοράς μου στην ομάδα”.
– Σε ήθελε ο Ιωαννίδης, αλλά δεν ήταν και ο πιο εύκολος προπονητής του κόσμου. Για πες ένα περιστατικό, που δεν θα ξεχάσεις
“Πολλά, αμέτρητα. Κάθε μέρα και κάτι γινόταν. Κυρίως από την εμμονή του στις προλήψεις. Μια μέρα τσακώθηκε με τροχαία και αστυνομία, γιατί ήθελε να περάσει από ένα συγκεκριμένο δρόμο -ήταν η απαρέγκλιτη διαδρομή του, αφού αλλιώς “χαλούσε” το γούρι- που εκείνη την ημέρα όμως ήταν κλειστός λόγω ατυχήματος. Κόντεψαν να τον συλλάβουν, αλλά αυτός -δεν ξέρω πως- κατάφερε να τους πείσει ότι έπρεπε να περάσει από εκεί. Δεν γινόταν να μην πετύχει αυτό που είχε στο μυαλό του και έτσι λειτουργούσε μέσα και έξω από το γήπεδο”.
– Παρόλο που πέρασες πολλά χρόνια στα γήπεδα, το μπάσκετ δεν φάνηκε να σε εμπνέει στην μετέπειτα ζωή σου.
“Ναι, με εξαίρεση την σύντομη ενασχόληση μου με τον Ολυμπιακό, δεν έμεινα στο γήπεδο. Ομολογώ ότι δεν το ‘θελα, γιατί προτιμούσα να κάνω κάτι διαφορετικό μετά το τέλος της καριέρας μου. Είπα μπάσκετ τέλος και ασχολήθηκα με άλλα πράγματα”.
– Δεν βλέπεις ματς δηλαδή;
“Σπάνια. Φέτος άρχισα να ξαναβλέπω γιατί μου αρέσει ο Ολυμπιακός έτσι όπως παίζει και ήθελα να τον παρακολουθεί και ο γιος μου που έχει αρχίσει και ασχολείται με το άθλημα”.
– Καλός ο νεαρός;
“Το μόνο σίγουρο είναι ότι σουτάρει καλύτερα από εμένα”!
