Κορονοϊός: Να δούμε πώς αντιμετωπίζουμε την κρίση, αλλά και την κληρονομία της επόμενης μέρας. Σκέψεις και προτάσεις του κοσμήτορα της Σχολής Οικονομικών και Πολιτικών Επιστημών, Μιχάλη Σπουρδαλάκη.
Κορονοϊός: Οι αλλαγές έρχονται από εκεί που κανείς δεν φανταζόταν και είναι βέβαιο ότι σε μέλλοντα χρόνο, αυτή η πανδημία θα αποτιμηθεί ως ένα συμβάν που άλλαξε τον ρου της ιστορίας σε πολλά επίπεδα. Μέσα από τη συνέντευξη του κοσμήτωρα Μιχάλη Σπουρδαλάκη στη δημοσιογράφο Ιωάννα Δρόσου, αναδύονται σκέψεις, προβληματισμοί και ιδέες ενδιαφέρουσες. Επιλέγουμε αποσπάσματα, ως το εκχύλισμα που προέκυψε από αυτή.
Το «μέλλον της κοινωνίας μας άρχισε».Μπορεί να φαίνεται ότι η κοινωνική ζωή βρίσκεται σε παύση, αλλά δεν υπάρχει αμφιβολία ότι το «μέλλον της κοινωνίας μας άρχισε». Το ίδιο ισχύει και για την πολιτική. Επομένως, πρέπει από τώρα να δούμε όχι μόνο πώς αντιμετωπίζουμε την κρίση, αλλά και την κληρονομία της επόμενης μέρας.
«Κρίση» ως το ουσιαστικό του κρίνω και κρίνομαι, με μια έννοια μας επιβάλλει να δούμε κριτικά και αυτοκριτικά την σοβαρή αυτή κατάσταση. Αναγκαστικά θα πρέπει να ξεκινήσουμε από τη διαπίστωση ότι η κρίση αυτή σε παγκόσμια κλίμακα δεν είναι το αποτέλεσμα πολέμων, ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών, χρηματοπιστωτικής κατάρρευσης ή μιας νέας οικονομικής ύφεσης. Και πολύ περισσότερο δεν είναι το αποτέλεσμα μαζικών κοινωνικών κινητοποιήσεων διαμαρτυρίας για τη γεωμετρικά αυξανόμενη ανισότητα.
Κατά συνέπεια, η κρίση που φέρνει τα πάνω-κάτω εξαιτίας της πανδημίας επιβάλει, αλλά και δημιουργεί και τις προϋποθέσεις για μια εκ βάθρων αντιμετώπιση του συνόλου των κοινωνικοπολιτικών ζητημάτων της εποχής μας. Μπροστά σε μια σπάνια ευκαιρία. Εάν πράγματι ανήκουμε σε εκείνες τις δυνάμεις που επιδιώκουν έναν εναλλακτικό τρόπο κοινωνικής οργάνωσης, έναν άλλου είδους διεθνισμό, μια ειλικρινή στροφή προς την κοινωνία νομίζω ότι έχουμε την ευκαιρία, τώρα που το σοκ της πανδημίας «καθαρίζει» τον καμβά, για ριζοσπαστικές προτάσεις και πρωτοβουλίες. Κάτι τέτοιο όμως σημαίνει ότι θα πρέπει να το «πάρουμε αλλιώς».
Όπως σωστά έχει επισημανθεί, η ΝΔ επιχειρεί την ολική παλινόρθωση του «παλαιού καθεστώτος», το οποίο ο ΣΥΡΙΖΑ προσπάθησε να αμφισβητήσει. Είναι επομένως προφανές ότι προσπαθεί να παγιώσει τις εξ ανάγκης και κατ’ εξαίρεση ρυθμίσεις της περιόδου και για την μετά Coronovirus Crisis εποχή. Χαρακτηριστικά παραδείγματα: η επιφανειακή στήριξη του δημόσιου συστήματος υγείας, η επικοινωνιακή αντιμετώπιση της πανδημίας, οι ακραίες απορυθμίσεις των εργασιακών σχέσεων και των μέτρων για τις μικρές επιχειρήσεις, η βιασύνη εφαρμογής της εξ αποστάσεως διδασκαλίας αδιαφορώντας για τα ακαδημαϊκά και παιδαγωγικά αποτελέσματα, ο περιορισμός ατομικών δικαιωμάτων και ελευθεριών κ.ά.
Στην κατεύθυνση αυτή, η κυβέρνηση εντείνει τον ιδεολογικό της λόγο όπως δείχνει η συνεχής και κουραστική πλέον επίκληση της «ατομικής ευθύνης» που πράγματι θυμίζει το αλήστου μνήμης θατσερικό ότι «δεν υπάρχει κοινωνία, μόνο άτομα και οι οικογένειές τους». Επιχειρεί να εργαλειοποιήσει τον εθελοντισμό, παίρνει μέτρα στο πλαίσιο μιας ακραίας εφαρμογής της βιοπολιτικής, και προσπαθεί να εκμεταλλευτεί αυτή τη συγκυρία για την επόμενη μέρα. Διότι γνωρίζει ότι η κοινωνία, μετά την πανδημία, θα είναι εντελώς διαφορετική και επομένως επιδιώκει να σφυρηλατήσει από τώρα τις δικές της αρχές, αξίες, πολιτικές και συμφέροντα.
Να δούμε με ορισμένα παραδείγματα πως δεν θα μείνει αναξιοποίητη η ευκαιρία, που προκύπτει από την κρίση της πανδημίας;Ο ακρογωνιαίος λίθος του νεοφιλελευθερισμού, του «ελάχιστου» και μη παρεμβατικού κράτους, ότι όλα ρυθμίζονται από τις δυνάμεις της αγοράς, καταρρέει. Αλλά δεν αρκεί η διαπίστωση, κάτι που έκανε πρόσφατα ο Γκάρντιαν σε κύριο άρθρο του, όταν έγραφε «έχουμε πια ένα μεγάλο και παρεμβατικό κράτος».
Πρέπει οι δυνάμεις της Αριστεράς, της Δημοκρατίας, της Ανθρώπινης Αξιοπρέπειας να περιγράψουν πόσο μεγάλο πρέπει να είναι το κράτος, που και πώς θα είναι παρεμβατικό, τι κοινωνικό, διοικητικό και δημοκρατικό πρόσημο και έμπρακτο προσανατολισμό θα έχει κ.ο.κ. Γίνεται καθημερινά φανερό πως η άλλη πλευρά εξ ανάγκης αλλάζει τις πολιτικές της.
Η κυβέρνηση των ΗΠΑ, υποχωρώντας στις πιέσεις των Δημοκρατικών θα διαθέσει το απίστευτο ποσό των 2,2 τρισ. δολαρίων για τη στήριξη της οικονομίας, οι οποίοι απαίτησαν θεσμικό έλεγχο για την στήριξη ιδιαίτερα των εργαζομένων. Γεγονός που έκανε αρθρογράφο της Ουάσιγκτον Ποστ να αναφωνεί ότι «τώρα είμαστε πλέον σοσιαλιστές», επισημαίνοντας ότι παρά την υποχώρησή του το κίνημα Σάντερς έκανε τη διαφορά.
Θέλω να πω ότι τα πράγματα θα έχουν θετική έκβαση για την κοινωνία αν οι δυνάμεις της Αριστεράς παρέμβουν στα μεγάλα ζητήματα, που ανοίγει η κρίση. Άλλο πεδίο είναι προφανώς το δημόσιο σύστημα υγείας. Όλοι ξέρουμε ότι το σύστημα προστασίας από την πανδημία στηρίζεται στη δημόσια υγεία. Εδώ δεν φτάνει να προτείνουμε «βέλτιστες πρακτικές», να υπενθυμίζουμε ότι οι όποιες δυνατότητες του υγειονομικού συστήματος σήμερα σε μεγάλο βαθμό οφείλεται στην κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ και να θυμίζουμε την απίστευτη διγλωσσία της ΝΔ, αφού λίγο πριν τα δωρεάν χειροκροτήματα για τους υγειονομικούς των δημοσίων νοσοκομείων σχεδίαζε συγχωνεύσεις δημόσιων υγειονομικών μονάδων, ΣΔΙΤ κ.λπ.
Πρέπει να πάμε ένα βήμα παραπέρα. Να δημιουργήσουμε ένα κίνημα για μια καθολική και αποκλειστικά δημόσια κάλυψη υγειονομικών αναγκών της κοινωνίας. Και να επιμείνουμε στο «δημόσια», διότι γνωρίζουμε ότι όπου συνυπάρχουν δημόσια συστήματα υγείας με ιδιωτικά, τρέφεται το ιδιωτικό εις βάρος του δημοσίου. Μάλιστα, το τελευταίο θα μπορούσε να αποτελέσει και πρότυπο οργάνωσης της δημόσιας διοίκησης και του νοσούντος ευρύτερου δημοσίου τομέα.
Ο κόσμος θα ενδιαφερθεί για το προς ποια κατεύθυνση θα ανοικοδομηθεί το κράτος;Εάν εστιάσουμε στα συγκεκριμένα επίδικα που με τραγικό τρόπο αναδεικνύει η κρίση, μπορεί να υπάρξει ένα κίνημα που θα θέτει στο τραπέζι το αίτημα για καθολική και αποκλειστικά δημόσια κάλυψη της περίθαλψης. Τότε ανοίγει ένα παράθυρο ελπίδας. Χρειαζόμαστε ένα στόχο/όραμα για βγούμε συλλογικά και με αισιοδοξία από την κρίση.
Και δεν λέω φυσικά, να το κάνουμε με τρόπο πατερναλιστικό, αλλά κινηματικά, με τη λογική που κινήθηκε ΣΥΡΙΖΑ την περίοδο της συγκρότησης και ανάπτυξής του. Οι προτάσεις για περισσότερες προσλήψεις, για άνοιγμα ΜΕΘ, για επιτάξεις κ.λπ. θα πρέπει να συνδέονται και να έχουν αναφορά την επιδίωξη ενός συστήματος υγείας που θα είναι καθολικό και αποκλειστικά δημόσιο. Μόνο έτσι η επιμέρους πρόταση θα εντάσσεται σε ένα ολοκληρωμένο πρόγραμμα που θα μπορούσε «αξιοποιήσει» πολιτικά την συγκυρία και να κινητοποιήσει πολίτες σε ένα εναλλακτικό σχέδιο στο σημαντικότερο πεδίο κοινωνικής πολιτικής.
Αποτίμηση στην αντιπολιτευτική πολιτική που ασκεί ο ΣΥΡΙΖΑ στην παρούσα φάση. Η αντιπολιτευτική πρακτική και λόγος δεν μπορεί να περιορίζεται στις πολιτικές και στον τρόπο που εφαρμόζονται από την κυβέρνηση. Θα πρέπει να έχει μέσα σε κάθε πολιτική που παρουσιάζει, το στοιχείο του κοινωνικού μετασχηματισμού, του πολιτικοϊδεολογικού οράματος. Αυτό είναι που σηκώνει τον κόσμο από τον καναπέ. Αυτό είναι που κάνει τους πολίτες να λένε ότι όλοι δεν είναι ίδιοι.
Να δώσω ένα παράδειγμα: Πειθαρχώ και μένω στο σπίτι του, διότι αυτό απαιτεί η αναγκαστική κοινωνικότητα της επιλογής μου. Ατομική επιλογή και ευθύνη δεν υπάρχει εν κενώ και εκτός του πλαισίου που καθορίζουν οι φορείς, θεσμοί, συλλογικότητες και λειτουργίες της κοινωνίας. Ωστόσο, ενώ το κάνουμε αυτό δεν μπορούμε να μην έχουμε συνείδηση και να μην θυμίζουμε ότι αυτό έχει μεγάλες αρνητικές συνέπειες για την ποιότητα της δημοκρατίας, για την προστασία των ατομικών ελευθεριών, για τον τρόπο που λαμβάνονται οι αποφάσεις, για τη στρατιωτικοποίηση της καθημερινότητάς μας, για την αστυνόμευση κ.λπ. Ακόμα και η συνείδηση ότι αυτό είναι ένα αναγκαίο κακό, θα αποτρέψει αυτού του είδους οι πρακτικές της καθημερινότητας σήμερα, να γίνουν αποδεκτές ως κανονικότητα αύριο.
Mία νέα εποχή κοινωνικής αλληλεγγύηςΟ εθελοντισμός των δικτύων αλληλεγγύης, που δημιουργήθηκαν την περίοδο της αντίστασης κατά της λιτότητας των μνημονίων ή η στράτευση πολιτών και υγειονομικών (συνταξιούχων ή μαθητευόμενων) για να βοηθήσει στις ανάγκες της αντιμετώπισης της πανδημίας είναι άλλο πράγμα. Το αναγνωρίζουμε, το αναδεικνύουμε και το επικροτούμε. Διαφορετικά η Αριστερά θα συμβάλει στην αλλοίωση και εν τέλει στην οριστική υποχώρηση των αξιών της.
Αυτές τις αξίες που πρέπει να βάλει τώρα μπροστά για να αρχίσουμε σήμερα να σχεδιάζουμε ένα εναλλακτικό σχέδιο για το αύριο που ήδη άρχισε. Δεν νομίζω ότι έχει τελειώσει το παιχνίδι. Το γεγονός ότι σε άλλες χώρες, με πολύ πιο συντηρητική πολιτική κουλτούρα, θεσμοί εξουσίας όχι μόνο προγραμματίζουν τεράστια ποσά για στήριξη της οικονομίας αλλά ορίζουν επιτροπές δημοκρατικής λογοδοσίας για την διασφάλιση των εργαζομένων (ΗΠΑ), για μένα είναι απόδειξη ότι προφανώς ο κόσμος δεν αλλάζει γρήγορα όσο ίσως θέλουμε, αλλά αλλάζει.
