Ένα χαμόγελο κι ένα φιλικό χτύπημα στην πλάτη. Η ικανοποίηση ότι πρόσφερες κάτι στον συνάνθρωπό σου σε μια στιγμής αδυναμίας, δυσκολίας ή απόγνωσης. Αυτή είναι η κινητήριος δύναμη του εθελοντισμού, που γιορτάζεται παγκόσμια, κάθε χρόνο στις 5 Δεκεμβρίου.
Ως ένα μικρό “αντάλλαγμα” για τα μικρά και τα μεγάλα, που προσφέρουν οι εθελοντές, όταν η κρίση χτυπάει την πόρτα στον διπλανό τους! Μια από αυτές τις περιπτώσεις είναι και η κυρία Κική Μανάβη. Μητέρα τριών παιδιών και γιαγιά πέντε εγγονών, που όμως δηλώνει στο Flash.gr, είναι άνθρωπος της προσφοράς από μικρό παιδί…Από τις φυλακές Κασσαβέτειας μέχρι τη Θεσσαλία, γιατί δεν υπάρχουν “σύνορα” στην ανάγκη…
«Είμαι εθελόντρια, χρόνια, στις Φυλακές Κασσαβέτειας, ανηλίκων. Μου αρέσει να βοηθώ. Εκεί βοηθώ με ρουχισμό. Όταν φοράνε οι ανήλικοι μπλούζες που μυρίζουν απορρυπαντικό, λένε…”Μυρίζουν μάνα!” Τώρα ευαισθητοποιήθηκα πολύ με τη Θεσσαλία γιατί είναι και η καταγωγή της μαμάς μου από ένα χωριό προσφυγικό. Από τα Πυργάκια. Η έδρα μου ήταν στα Πυργάκια, γιατί εκεί είχαμε ένα υπόστεγο να βολέψουμε κάποια πράγματα για να δοθούν σε οικογένειες στον Παλαμά και στην Καρδίτσα. Εκεί είδα πολλές σκηνές, είδα πολλές εικόνες, έχει μαυρίσει η ψυχή μου.»
“Το “χτύπημα” της Θεσσαλίας από την κακοκαιρία Elias, δεν θα μπορούσε να αφήσει αδιάφορη την κυρία Κική. Μαζί με δύο-τρεις φίλες της αποφάσισαν από την πρώτη στιγμή και συνεχίζουν μέχρι και σήμερα, να πηγαίνουν οι ίδιες βοήθεια στους κατοίκους των περιοχών που βυθίστηκαν στο νερό και τη λάσπη…
«Αποφασίσαμε να βοηθήσουμε εθελοντικά, αλλά όχι να τα στείλουμε μέσω δήμων, συλλόγων κλπ. Είπαμε θα πάμε μόνες μας. Η σελίδα Μένουμε Βριλήσσια μας βοήθησε πάρα πολύ. Από εκεί βρήκαμε κόσμο αρκετό που ζητήσαμε βοήθεια για τις πληγείσες περιοχές. Ό,τι θέλει ο καθένας. Στην αρχή ξεκινήσαμε χωρίς ρουχισμό. Γιατί μας είπαν ότι σε ρουχισμό είναι υπερκαλυμμένοι. Πήγαμε λοιπόν, καναπέδες, τραπέζια, καρέκλες…Στην αρχή έτσι ξεκινήσαμε και με πολύ λίγο ρουχισμό. Και στρώματα πολλά. Αρχικά πήγαμε το πρώτο μας φορτηγό που πληρώθηκε από εμάς και μόνο. Έγιναν μέσα σε δύο ημέρες ανάρπαστα όλα. Ήδη είχαμε βρει τις οικογένειες από εδώ, ρωτώντας. Πήγαμε εκεί πέρα, ήρθαν οικογένειες, άλλος με ένας φορτηγάκι δανεικό, από εδώ, από εκεί, πήραν πάρα πολλά πράγματα. Εκεί είδαμε τη δυστυχία, ότι ήθελαν και ρουχισμό, ενώ μας είχαν πει δεν θέλουν στην αρχή».
Έτσι την πρώτη αποστολή, διαδέχθηκε και μια δεύτερη και μια τρίτη και τώρα ετοιμάζονται για την τέταρτη μετά τις γιορτές, σε συνεργασία και με κατοίκους των περιοχών που ακόμη μετρούν τις πληγές τους… Όλο αυτό άλλωστε, δεν θα μπορούσε μας λέει, να είναι μην είναι αποτέλεσμα μιας μεγάλης “αλυσίδας” ανθρώπων που προσφέρουν είτε το υστέρημά τους, είτε απλώνουν εθελοντικά το χέρι τους…
«Είμαστε πολλοί άνθρωποι. Δεν είμαι μόνο εγώ. Στη δεύτερη αποστολή με το ρουχισμό, μπήκαμε πιο βαθιά στα χωριά και βρήκαμε περισσότερο πόνο. Με στοιχειώσανε αυτοί οι άνθρωποι. Είναι δυνατόν, γυναίκες να κλαίνε; Εγώ ήθελα να φύγω. Στη δεύτερη αποστολή, λέω δεν θα κάνουμε τρίτη. Και στο τέλος κάναμε τρίτη αποστολή, πάλι μόνες μας, με δυο τρεις άλλους ανθρώπους που βοηθήσανε. Και κάναμε και τρίτη αποστολή γιατί δεν αντέχαμε αυτά που είδαμε. Είναι μεγάλος πόνος εκεί. Δεν υπάρχει αυτό το πράγμα.»
Όσο για τα “μπράβο” και τα “συγχαρητήρια” που ακούν πολλές φορές οι εθελοντές, δεν χρειάζεται μας λέει κυρία Μανάβη. Αυτό που χρειάζεται είναι η προσφορά!
«Έχω παρατήσει τη δουλειά μου. Ούτε τα παιδιά μου βλέπω, ούτε τα εγγόνια μου. Δεν πειράζει όμως. Έτσι νιώθω, έτσι πράττω. Η δυστυχία με πονάει. Και δεν θέλω μπράβο. Ειλικρινά. Κόσμο θέλω να ενδιαφερθεί για το τι γίνεται στην Ελλάδα, όταν πονάει!»
Η 5η Δεκεμβρίου καθιερώθηκε ως Διεθνής Ημέρα Εθελοντισμού το 1985, μετά από απόφαση της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ, με σκοπό να τιμήσει τα εκατομμύρια των εθελοντών ανά τον πλανήτη, που έχουν αφιερώσει τη ζωή τους στον συνάνθρωπο…
